Mario's Blog

Dit is de laatste blog van 2019. Ik heb alle blogs van dit jaar eens doorgespit en ik merk dat ik de blogs dit jaar heel dicht bij mijzelf heb gehouden. Veel van mijn gevoelens en gedachten heb gedeeld. Rot momenten en moeilijke periodes heb besproken en jullie deelgenoot heb gemaakt van hele leuke en mooie momenten in mijn leven. En natuurlijk ook wat blogs waarin ik mijn fantasie de vrije loop heb gelaten. Soms heel humoristisch, soms diepzinnig en soms onsamenhangend en toch een mooi geheel vormend. En er zijn ook onderwerpen die een rode draad vormden in mijn blogs. Denk aan de vochtbeperking, de naaktfoto's en mijn frustraties over het sprookje klimaatverandering. Eigenlijk was 2019 wel een goed jaar zo voor mij. Al hadden we een slechte start door ziekte van een medebewoner en had ik de naweeën van teveel vocht in mijn benen. Maar dit jaar heeft, voor mijn gevoel, best wel positief en gezellig uitgepakt. Ik heb een weddenschap gewonnen met de dokter, door te bewijzen dat ee

Nog even en het is weer kerstmis. Gezellig.., hoewel gezellig? Eigenlijk heb ik heel weinig zin in kerstmis. Het wordt zo gewoon, een jaarlijks terugkerende verplichting. Weer die boom in huis, weer dat vreetfestijn. Niet dat ik samen met mijn moeder elk jaar ons vol proppen aan kerstkalkoen, reerug en konijn, pudding toe en ijs. Maar kerstmis hoort als "traditie" een vreetfestijn te zijn. Chique pak of chique jurk, hele familie rond de tafel. Het feest van vre(ten)de op Aarde. Volgens mij komt dat "geen zin in kerstmis hebben" door het gezeik wat er aan kerstmis vooraf gaat. De jaarlijkse zeiktraditie welke kleur Zwarte Piet moet krijgen. Van half november tot en met vijf december gaat het nergens anders over dan racisme, de kleur van Piet en protesterende mensen die voor en tegen zijn. En dan zes december (de verjaardag van Sint Nicolaas notabene) moeten we meteen overschakelen naar kerstmis. Misschien wordt het gewoon tijd om een van de twee tradities af te sch

Ik ben al een tijdje opzoek naar lotgenoten. Naar mensen die ook hartfalen hebben of een aangeboren hartafwijking. En dan in het bijzonder naar mensen die, net als ik, worstelen met hun vochtlijst. Ik ben in mijn zoektocht langs de site van de Hartstichting geweest. op Facebookpagina's van verschillende hart en vaatziekten groepen en op sites van ziekenhuizen. En overal valt me een ding op, alle patiënten praten in de medische termen over hun hartafwijking. En dan zit ik zo eens het een en ander door te lezen, met al die ingewikkelde termen. En dan denk ik bij mezelf; "Waar hebben ze het nou over?". Ik heb me nooit verdiept in al die medische termen. Mijn ouders zeiden altijd bij dokters; "Zeg het maar in gewoon Nederlands, dan begrijpen wij het ook." En alle dokters hebben alles ook altijd uitgelegd in gewoon Nederlands. Daar komt bij, ik heb die afwijking nou eenmaal, dus waarom zou je dan al die mooie en moeilijke termen dan moeten kennen. Het gaat er to

Hallo allemaal, zijn jullie heerlijk bezig met pakjesavond? Hoewel mijn hulpsinterklazen en ik het erg druk hebben vanavond, wil ik toch eens vertellen hoe ik het dit jaar vond gaan. Dit jaar kwam ik aan met een heuse stoomtrein. En eerlijk gezegd vind ik dat ook wel wat hebben hoor. Het reist comfortabeler dan met de stoomboot. Voor mij althans, voor de Zwarte Pieten is het lastiger. Ik zeg Zwarte Pieten, maar ik kreeg dit jaar toch een zooitje ongeregeld mee van de NTR. De NTR is een verzamelnaam voor de NOS, Teleac en RVU. De NOS is het bekendst, de Staatsomroep van Nederland. Teleac en RVU waren vroeger vooral bedoeld voor schoolTV. Omdat de omroepen onder leiding van de NOS zijn overgegaan op de zogenaamde roetveegpieten, kreeg ik dus half geschminkte BN-ers mee, die mij dit jaar moesten vergezellen. We zijn nu al een aantal jaar bezig met al dat geklootviool, clownspieten, stroopwafelpieten, regenboogpieten, kinder- en opapieten. Ik word er stapeldol van. Ieder jaar weer ei

Het is eigenlijk al een aantal dagen uiensoep. Ik ben niet vooruit te branden, een zin van likmevessie en een lang weekend met maar liefst vijf pyjamadagen. Het is weer november en zoals elk jaar levert de maand november bepaalde spanningen op. Een onontkoombaar verschijnsel die de rest van mijn leven zal blijven beheersen. En vandaag 27 november (de enige dag die ik gewoon met cijfers aangeef) blijft toch een beetje de engste dag. Zelfs Halloween is een lachertje bij 27 november. Hartstikke leuk hoor dat Halloween, spelen en spotten met de doden, maar op 27 november mocht ik de Dood in de ogen kijken en hopen dat ik deze slag zou winnen. Wat ik op de achtentwintigste dan ook gedaan heb. Ik zie mezelf nog zitten in die enorme recreatiezaal, de andere patiënten waren allang naar bed. Draadjes trekkend uit mijn slaapdoek en mijn beer stevig onder mijn arm geklemd, gespannen wachtend op de dag die komen zou. En in mijn hoofd was het gevecht tussen Leven en Dood al in volle gang. Wat als

De O.P.B. komt er weer aan, de Ondersteunings Plan Bespreking. Een keer in de twee jaar worden weer alle doelen, de ondersteuning van die doelen en de nieuwe doelen doorgenomen. En daar horen dan ook weer voorafgaande gesprekken bij met vragenlijstjes hoe je het hier vindt. Hier is dan het Raamwerk en dan op het Zeehos. Maar ook hoe je omgaat met familie, met geld, met groepsgenoten en ga zo maar door. Gisteren, vrijdag 21 november, had ik dan zo voorafgaand gesprek met mijn kersverse CPB-er. In het begin, toen ze net op ons cluster kwam, vond ik haar erg onervaren. Weer zo'n meisje die net uit de luiers was, weer zo'n jong ding die niet van wanten weet. Maar tijdens het gesprek, gister, heb ik al die vooroordelen laten varen. Ze weet weldegelijk waar ze het over heeft en wat ze doet. En mij heeft ze door het gesprek en het doornemen van de vragenlijst, waarbij ik veel verteld heb, ook beter leren kennen. Bij de medisch gerichte vragen kwam ik er voor mezelf achter dat alles

Ik word lichtelijk depressief als ik 's avonds naar het RTL Nieuws of het NOS Journaal kijk. Overal in de wereld wordt gedemonstreerd en geprotesteerd. Iedereen wil dat er iets of iemand wat veranderd, zodat de gehele maatschappij weer verder kan. Hebben ze elders in de wereld echte grote problemen, deze week en de komende weken heeft Nederland weer zijn eigen probleempje, de kleur van Piet.  Volgens de gekleurde Nederlanders (en intussen, half beroemd Amerika) moet onze Zwarte Piet veranderen in roetveegpiet. Of zoals Martin Bosma, van de PVV, hem noemt reetveegpiet. Volgens de gekleurde Nederlanders is het gewoon een kwestie van aanpassen en is het feest weer voor iedereen. Nou heb ik afgelopen zaterdag een stukje van de Sinterklaas Intocht in Apeldoorn zitten kijken, met al die roetveegpieten. Maar ik vond het echt drie keer niks hoor. Die Eppo, die al jaren Sinterklaas ontvangt, namens het Sinterklaasjournaal, ontving de Sint en de Hoofdpiet. Maar ik zag helemaal geen Hoofdpi

De foto's zijn klaar en ze zijn prachtig geworden. De fotografe is echt een topper in haar vak. Ze heeft veel foto's gestuurd, waarin zij met verschillende belichtingen, mij op de gevoelige plaat heeft vastgelegd. Toen ik de eerste keer de foto's bekeek schrok ik wel van mezelf. Dat de uitstulpsels, die ik mijn bulten noem, zo groot waren. Voor mijn eigen gevoel zijn ze stukken kleiner. Bij de eerste keer de foto's bekijken, heb ik voornamelijk op mijn bulten gelet. Het zijn ook enorme aandachtstrekkers. Althans voor mij wel en vast ook voor mensen die mij niet dagelijks zien. En ik zie mijzelf dan wel in de spiegel, al geeft dat toch een vertekend beeld, het meest wat ik zie, (en dan meestal nog mijn buikbult) zie ik toch van bovenaf. Maar nu ik de foto's meerdere keren heb gezien, omdat ik ze elke keer trots aan de begeleidsters laat zien, vind ik mijn bulten steeds gewoner worden. De acceptatie dat ik nu zo ben gaat nu veel vlotter. Ergens begin ik me op een be

Hallo allemaal, ik hoor mensen vragen, "Mario, waar blijft je blog?" Nou wil ik wel een blog schrijven, maar het is beter dat ik het niet doe. Ik ben bezig met iets nieuws en hoewel ik er best over schrijven wil, doe ik het niet, omdat er ook een ander verhaal aankleeft. En mijn mening over dat verhaal. Ik wil jullie ook niet tegen iemand opzetten, al denk ik dat ik met de nieuwe blog toch doe. Dus is het beter om even helemaal niet te bloggen. En een blog over de foto's kan ik ook niet maken, want ik zit nog steeds vol spanning op de foto's te wachten. Ik vind het eerlijk gezegd ook best lang duren, al heeft de fotografe gezegd dat ze het best druk heeft. Dus een nieuwe blog wordt nog heel even uitgesteld..... Of er moet iets anders tussendoor komen wat interessant is om over te bloggen. Tot een volgende keer, al weet ik nog niet wanneer............ Latersssss!!

Woensdagmiddag zestien oktober was het dan zover. Samen met mijn tijdelijk CPB-er zijn we bij een fotografe geweest. Zij heeft een studio ergens in Katwijk, waar ik die middag mocht schitteren voor de camera. Waar ik vastgelegd ben op de gevoelige plaat. Toen ik zevenentwintig jaar was, ben ik door een vriend, ook al eens vastgelegd op de gevoelige plaat. Ik was zijn naaktmodel en de foto's zijn erg pornografisch geworden. Compleet met penispomp, lederen en latex broekjes en meer verkleedachtige broekjes. Deze foto's heb ik toentertijd geheim gehouden. Ik was er voor mezelf trots op, maar heb het nooit mijn ouders laten weten. Ik kwam in die tijd niet alleen heel veel in de parken op zoek naar seks, liefde en wat al niet meer, maar ook in seksclubs. En er was een club waar ik geregeld kwam. Ze hadden er veel thema avonden, naakt, plasseks, meester-slaaf avonden en meer. Ik raakte ook bevriend met de twee eigenaren van die club. En op een dag kwamen ze met het idee om een eig

Op de kast, bij de kerstspullen. staat een grote rode doos. Daarin zitten herinneringen van vroeger. De rode doos bevat als het ware de rode draad van mijn leven. Hij is in verschillende blogs wel eens besproken of er is wel eens over een item in de doos verteld. Het meeste in de doos is papier. Oude tekeningen voor de moeder- en vaderdagen. Gedichten die ik geschreven heb voor oma en opa hun verjaardagen. Oude schoolrapporten, zwemdiploma's en verkeersdiploma's. Maar ook oude boekjes waar we (mijn broertjes en ik) in hebben gelezen. Zoals "Waggeltje het eendje.", "Winkie", een soort kabouter die avonturen beleefde met zijn vriendjes de insecten in het bos. En zoals het boek over "Mannetje Windwijs", wat vroeger ook een soort hoorspel is geweest op de radio bij de KRO. Maar dat was voor ik geboren was. Mijn vaders Bijbel zit in de doos en van mijn moeder zitten er kokertjes in. In die kokertjes zitten kleine poppetjes, die Heiligen voorstelle

Dit was mijn poes Micky. Was, want ze leeft al een paar jaar niet meer. Ik had Micky van mijn broer gekregen, omdat zijn vrouw zwanger was en niet goed meer tegen de poes kon. Dus kwam ze bij mij in huis. Een lief beest met een eigen willetje, maar ook een gezellige knuffelpoes. Ze sliep altijd op het voeteneind van mijn bed als ik in bed lag. We waren altijd samen. Tot de dag dat ik ging verhuizen naar het Zeehos. Ze mocht niet mee want huisdieren zijn niet toegestaan op het Raamwerk. Als extra argument werd er gezegd dat het moeilijk was een poes te houden op het Herriehuis, waar ik tijdelijk kwam te wonen. Nou zat er best wel wat in dat argument want het waren kleine kamertjes, waar ik er drie van in gebruik kreeg. En zo'n poes zwervend door de gang, met rondrijdende rolstoelen, was niet echt bevorderlijk voor dat beest. Dus ging Micky bij mijn moeder wonen. Na een half jaar kreeg ik mijn huidige woning op de Penhoorn en vroeg of de poes nu wel bij me mocht komen wonen. M

Mijn vochtlijsten lopen weer de spuigaten uit. In plaats van de anderhalve liter die ik mag, zit ik rustig zowat aan de twee en een halve liter. Ik ben totaal niet meer gemotiveerd, boos op mezelf dat ik zoveel zuip en trek me er vervolgens geen zak van aan en lurk lekker verder. Heeft dat een reden? Ja, ik vind er niks meer aan!! Ik zie op tegen de herfst en de winter, tegen de regen en de kou. Tegen het zoetsappige vreetfestijn dat Kerstmis heet. De enorme hoeveelheid herhalingen van kerstfilms, die we al tot in den treuren gezien hebben. Ik krijg al hoofdpijn van dat Zwarte Pieten gezeik, wat kan mij het schelen wat Amsterdam Oost van Zwarte Piet vind!! Als wij toch een zwarte Piet willen dan doen we toch gewoon zwart. We laten ons toch zeker de wet niet voorschrijven door een handjevol droeftoeters en de NTR. Stop gewoon eens met zeiken en doe gewoon wat je zelf wilt. Dan nemen hun een gele Piet, prima toch, als ze er blij van worden, moeten ze het zeker niet laten. En dan gaat

Het wordt hoog tijd dat er weer een blog verschijnt, maar ik heb helemaal geen zin. Nou ja, geen zin niet echt, eerder inspiratieloos. Ik had eventueel willen bloggen over de Area 51 vloggers, de opvolgers van de treinvloggers en de treitervloggers. Hoe twee domme jongens zichzelf zo in de nesten hebben gewerkt om maar een hoop volgers op hun YouTube kanalen te scoren. Vooral ook omdat Ties Granzier mij op YouTube heeft gehouden met zijn serie, waarin hij hele steden bouwde met City's Skylines. Door hem heb ik het spel zelf gedownload en bouw ik nu zelf hele steden, onder protest van mijn computer, die moeite schijnt te hebben met de grafische bestanden. Ik volg Ties al meer dan een jaar en vind het een beste jongen. Beetje een watje die, net als iedere jongen, zo nu en dan baldadige streken uithaalt. Ties is niet iemand die denkt, "Laat ik eens lekker in Amerika, Area 51 gaan onderzoeken". Nee, zo is die Govert meer, de jongen met wie hij samen werd opgepakt. Govert zijn

Na veertig jaar lijkt het doek te zijn gevallen voor Sesamstraat. De NTR heeft besloten dat er de komende twee jaar geen nieuwe uitzendingen meer worden opgenomen. Sesamstraat zal dus in herhaling blijven vallen. Aart Staartjes denkt dat over twee jaar, na alle herhalingen van de herhalingen, de NTR helemaal geen ruimte meer heeft voor Sesamstraat en het dan dus definitief verdwijnt. Vijf jaar geleden werd het al duidelijk dat Sesamstraat zou verdwijnen. Dat kwam door die ene verschrikkelijke dag dat Pino werd aangereden, Het gebeurde op het parkeerterrein van "Sien's Winkel Warenhuis", waar Sien bedrijfsleidster was. Haar eenvoudige winkeltje in Sesamstraat was uitgegroeid tot een heuse winkelketen. De bestuurder van de auto was na het aanrijden van Pino meteen doorgereden. Op de foto lijkt het of de auto stilstaat, maar dat was alleen om te kijken of Pino echt wel dood was, aldus de verklaring van de bestuurder. De bestuurder was niemand minder dan "Buurman

Het was heet in Nederland, de thermometers gaven subtropische waarden aan. Zelfs aan zee was het meer dan dertig graden. De zon scheen fel en er was geen wolkje te bekennen. De wind was op vakantie, want nergens in Nederland was een zuchtje wind dan alleen wat woei uit airco's en ventilatoren. De grond was kurkdroog en het gras en de bloemen lagen, snakkend naar een druppel water, plat op de grond. De bomen lieten hun takken en bladeren treurig hangen. De dieren lagen of zaten lusteloos in hun holen of verstopt op schaduwrijke plekken. En ook de mensen liepen te puffen en te zuchten van de warmte. De kustlijn, zo dicht mogelijk bij het water, lag vol met mensen. Overal stonden parasols, omdat het in de volle zon niet was uit te houden. Heel veel mensen zaten ook in de zee, al gaf die maar weinig verkoeling, omdat de subtropische warmte het water flink opgewarmd had. Er lagen ook mensen dicht bij de strandtenten. Maar dicht bij de duinen lag niemand, omdat niemand met blote voeten

De laatste loodjes wegen het zwaarst, zo zegt het gezegde. En helaas zegt ook de praktijk dat.De weddenschap met de dokter en de assistente loopt donderdag af. Dan zou ik van honderdenelf kilo, nog maar honderd kilo wegen. Nou de eerste kilo's vlogen eraf. ik heb me nog nooit zo goed aan mijn vochtbeperkende dieet gehouden als de afgelopen twee weken. Ook heb ik heel erg op mijn zout gebruik gelet. Ik weeg nu al een paar dagen honderdendrie kilo en wat ik ook doe, de wijzer van de weegschaal wil maar niet naar beneden. Nee, hij treitert me juist door net tussen de drie en de vier te blijven schommelen. En soms staat hij precies op de drie, maar verder naar de twee doet hij niet. Erg frustrerend. En om nou donderdag gewoon drie kilo eraf te liegen is me ook me eer te na. Maar ja, om nou tot donderdag niks meer te drinken, lijkt me ook niet echt verstandig. Ben ik al die tijd niet uitgedroogd, lig ik donderdag met ernstige uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis. ook geen optie d

Ik heb vanmiddag de hele middag Eurosport zitten kijken. Nee, ik ben niet ziek en ik weet dat jullie weten dat ik totaal niet van sport houd. Maar er was snooker, dat gaat ongeveer twee weken duren. En snooker is nou net een sport waar ik heel veel naar gekeken heb. Dat kwam door mijn laatste vriend, die was verzot op snooker. Ik heb het hem zelf nooit zien spelen, maar hij keek er altijd graag naar. Dan lag zijn matras van zijn tweepersoonsbed, met kussens en dekens, in de woonkamer voor de televisie. En daarop lagen wij dan samen twee weken lang snooker te kijken. Dan bestelden we pizza of Chinees of we hadden zelf macaroni gemaakt. Heerlijk een paar flessen wijn erbij. Heerlijk hangen voor de buis. Dat was eigenlijk in de begin periode dat ik hem kende, toen hij nog in Den Haag woonde. Hij had zo'n heerlijk oude woning in de Zeeheldenbuurt. Beneden zaten winkeltjes en daarboven woonden mensen. Hij had ook een heel mooi bad, zo'n badkuip met koperen pootjes. Dat was zalig o

Dinsdag zes augustus zou het gaan gebeuren, een lang gekoesterde wens zou in vervulling gaan. Maar helaas is er een kink in de kabel gekomen en wordt het nog even uitgesteld. Nee, ik ga nog steeds niet zeggen wat die wens van me is, dat doe ik pas als de wens echt gebeurd is. Maar voor die wens had ik iemand nodig en die hadden we gevonden. We zijn mijn tijdelijk CPB-er en ik. De goede man was meteen enthousiast, maar liet wel weten dat hij eerst nog een operatie moest ondergaan voor hij mij kon helpen bij het vervullen van de wens. Zijn operatie en mijn wens staan geheel los van elkaar, maar ik kan me voorstellen dat je bij de vorige zin zou denken dat de man zich speciaal voor mij liet opereren. Hij deed ons voorkomen dat de ingreep die hij moest ondergaan niet veel voorstelde, maar, zoals we nu uit zijn verhaal kunnen opmaken, zijn er aardig wat complicaties bij hem opgetreden. En daar moet hij dus van herstellen. Dat is wel even schrikken en heel naar voor hem, maar het is oo

Daar stonden ze dan, acht oudere, dementerende, dames. Allemaal in een zwempak en vlindertjes om hun armen, aan de rand van het verwarmde zwembad. Acht vrijwilligers stonden klaar in het water om de dames te helpen. Zeven dames lieten zich, zonder enig gevoel van angst, in het water glijden. Als een stel jonge meiden begonnen ze elkaar nat te spatten en zongen liedjes als "We gaan naar Zandvoort al aan de zee" en "Alle eendjes zwemmen in het water". De achtste dame stond aan de kant wat te dralen, ze wilde wel, maar eigenlijk ook niet het water in. Een van de vrijwilligers, dat was ik, ging naar haar toe. "kom je niet lekker mee het water in?" vroeg ik. Minachtend keek ze me aan en zei, "Ik ben geen je, ik ben een u voor jou". Ik bood mijn excuses aan en vroeg haar weer of ze mee het water in wilde. Uiteraard nu wel met een beleefde u. Ze pakte me vast en keek me aan, schudde met haar hoofd en fluisterde dat ze niet wist of ze wel kon zwemmen.

Wat een enorme rommel staat er eigenlijk onder de adresbalk op de computer. De "Google app store", terwijl de meeste spelletjes voor op je mobiel bedoeld zijn. Dan "Aanbevolen websites", alles in het Engels en er staat eigenlijk niks bijzonders bij. Dan een map "Geïmporteerd uit Internet Explorer", een map waar ik heel veel oude rommel heb verwijderd omdat de meeste sites allang niet meer bestaan. Dan een map die ik best vaak gebruik, "Blogger: Mario's blog". Dan komt er een link naar Google zelf, Joost mag weten waarom, want die staat al op mijn bureaublad en in mijn werkbalk. Dan een link naar "Old Lego instructions", een pagina die ik ook best vaak gebruik om modellen na te maken met Lego Digital Designer. Dan een link naar de KPN voor het resetten van de interactieve televisie, die heb ik zo nu en dan nodig om mijn moeder te helpen als ze weer eens per ongeluk verkeerde knopjes heeft ingedrukt. Hetzelfde geldt voor de volgende l

Ik heb, zo lang ik me kan herinneren, eigenlijk altijd wel tussen de meiden gezeten.Met meiden kan ik het beste overweg, heb ik de meeste lol, maar kan ik ook de diepzinnigste gesprekken voeren. Ik ging en ga beter met meiden om dan met jongens. Natuurlijk had ik ook wel jongens als vrienden, maar ik kon niet altijd met ze meekomen. Jongens zijn wilder, doen aan sport, hebben veel energie en dat alles had en heb ik niet. Dat betekend niet dat meiden niet wild kunnen zijn of aan sport doen, maar ze zijn toch anders dan jongens. Ik heb best wel wat vriendinnetjes gehad. Op latere leeftijd ook verkering en ik heb best met een aantal meiden gezoend. En ondanks dat meiden leuk en gezellig waren, jongens hadden toch dat ene beetje meer wat ik reuze interessant vond en wat meiden niet hebben. Juist, .... de piemel. En die piemel zorgde ervoor dat ik toch naar de jongens zocht en soms nog zoek. Ik heb heel veel lol gehad met jongens, heel wat streken uitgehaald, maar alles draaide alleen maa

Ik zou een heleboel willen schrijven. Schrijven over wat er vandaag, negentien jaar geleden, gebeurd is. Over hoe ik me er nu nog steeds bij voel. Ik zou willen schrijven over wat ik van hem mis, hoe hij was, hoe ik me hem herinner. Ik zou willen schrijven over mijn dromen. Over de vragen die ze oproepen. Ik zou willen schrijven hoe ik me erbij voel, welke rollen ik er in speel. Ik zou willen schrijven over iets wat iemand mij pas verteld heeft. Welke herinneringen die bij me boven brengen. Ik zou willen schrijven over de eenzaamheid die ik gevoeld heb. Ik zou willen schrijven over de boosheid die meer voor de ander is dan voor mezelf. En naar aanleiding van alle drie de gebeurtenissen, zou ik het liefst eens willen schrijven over datgene wat ik "mijn donkere periode" noem. Ik zou willen schrijven over de wanhoop, de leegte. Ik zou willen schrijven over het valse geluk en de zoektocht naar het eeuwige geluk. Maar ik zou ook willen schrijven over de trots, trots verkeer

Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw en vandaag, een hele tijd geleden, had ik vast al in mijn blote kont, in het park gelegen.Gezellig kletsend met vrienden en avontuurtjes beleefd in de bosjes en zwemmen in de vijver.  Maar nu vandaag, zit ik achter mijn computer en kijk ik terug naar die tijd van toen. Ik vond het heerlijk om buiten te zijn, vaak nam ik zo'n dag in het park, de hond mee. Onze Joy, die zich ook best vermaakte in het park. Spelend met takken, zwemmend in de vijver en uit hijgend van het ravotten, naast me liggend te rusten. Ik kan me nog zo'n dag herinneren dat het echt snikheet was. De lucht was strak blauw en elke zonnestraal was warm. Afkoelen in de vijver ging niet, want er zat blauwalg in, dat ontstaat door de warmte. Dus Joy lag aan een lange riem aan een paaltje, zodat zij ook niet het water in zou gaan. Ik zat te praten met wat vrienden en toen hoorden we een klap. Onweer!! De strak blauwe lucht werd ontzettend snel grijs en toen zwart. Snel kleedd

Hallo allemaal, ik ben ergens mee bezig wat een hoop herinneringen van vroeger bij me boven brengt. Bewust en onbewust komen de herinneringen bij me op. En met een hoop herinneringen merk ik dat vroeger eigenlijk ook gewoon vandaag is, omdat vroeger mij toch gevormd heeft tot wie ik nu ben. Wat ik nu ben, hoe ik nu ben. Mijn denken, mijn praten, mijn gedrag, mijn humor en sarcasme en ook mijn stugheid en cynisme. Vroeger leeft nog altijd in mij voort en gebeurt gewoon vandaag de dag. Gisteren riep ze mij, het klinkt misschien stom, maar ik heb haar weer heel even gezien. Ik liep gisteren de boekwinkel binnen want ik moest kaarten hebben voor verjaardagen en beterschapskaarten. De radio in de winkel speelde. Eerst drong het niet echt tot me door, maar opeens herkende ik de muziek. Het was The Neverending Story. Ik stond bij een van de kaarten molens, maar zag even totaal andere dingen. Voor me strekte een onbegrensd rijk uit, ik zag de Ivoren Toren. En toen, heel even maar, al staan z

Er was eens lang geleden een arm schoonmakertje. Vanaf zijn jeugd hing hij al boven poepdozen die hij leeg schepte. Hing hij papieren vellen aan de haakjes en schrobde hij vloeren. 's Morgens vroeg ging hij al vanuit zijn armzalige hutje, op weg naar de huizen van de rijke hotemetoten, waar hij, bijna onzichtbaar zijn werk deed. Pas heel laat in de avond ging hij weer naar zijn hut. Meestal nam hij dan de weg door het Koninklijke Bos. Midden in dat bos stond het paleis van de koning en die had een hele mooie zoon. Vaak zag het schoonmakertje dan de prins zitten op een van de vele balkons die het paleis telde. En elke keer dacht het schoonmakertje dan met een zucht; "Wat een heerlijke gozer die prins, wat zou ik daar graag een banaan mee willen pellen." Ondanks dat het schoonmakertje zoveel smerig werk deed, was hij zelf ook best aantrekkelijk. Op een avond stond hij weer naar de prins te gluren, tot hij de koningin naar haar zoon hoorde roepen; "Xander jongen, ga na

Ja, de titel zegt het al, het is weer tijd voor een blog. Alleen wat zal ik eens gaan bloggen? Er heeft best een leuk gesprek plaats gevonden (zeg maar liever een gaaf gesprek) Er is zelfs een datum geprikt, alleen kan ik er nog niks over vertellen. Dat is niet alleen frustrerend voor jullie, want ik snap dat jullie nieuwsgierigheid alleen maar groter wordt. Maar het is ook voor mij (en nog iemand) erg frustrerend om er niks over te vertellen. Want het brandt op onze lippen. En dat er mensen nieuwsgierig zijn, merken we aan het raden wat sommigen bij ons doen. Is er verder nog iets gebeurt deze week? Deze gebroken week waarin we twee zondagen hebben gehad. Daardoor liep mijn biologische klok meteen van slag. Donderdag was het dan Hemelvaartsdag en mijn gevoel zei dat het zaterdag was. Dus had ik heel slim de oude gids weggegooid en de nieuwe op tafel gelegd. Maar ja, toen 's avonds de programmering van de tv totaal niet overeen kwam met die van de gids, bedacht ik me dus dat Hem