Mario's Blog

Vandaag (nu gisteren) tweeëntwintig januari zou hij vijfentachtig zijn geworden. Maar ik kan me er helemaal niks bij voorstellen hoe hij nu dan zou zijn als vijfentachtig jarige man. Ik heb hem gekend tot zijn zevenenzestigste jaar. Daarna is hij alleen een herinnering gebleven, met een hoop warme-, maar ook een hoop schuldgevoelens. Toen hij ziek was, toen ben ik hem pas gaan begrijpen. Zijn fantasiewereld was vele malen groter dan die van mij. Ik weet nu dat ik dat dromerige van hem heb. Maar toen hij ziek was en het vechten opgaf, ben ik ook boos op hem geweest. Ik heb het hem nooit gezegd, maar ik vond het maar laf, ik die steeds maar weer moest vechten om verder te komen en hij die het opgaf. Dat ben ik later gaan begrijpen door ervaringen in mijn eigen ziekte periodes, dat ik ook niet meer wilde vechten. Maar ja, mijn handicap/afwijking is lang niet zo erg als die vretende ziekte die hij had. Daar is simpelweg niet tegen te vechten. Vandaag zou hij vijfentachtig zijn geworden.

Ik was ongeveer een jaar of veertien en toen vertelde de biologieleraar ons eens over erfelijkheid. En toen vertelde hij dat ziektes en afwijkingen ook erfelijk konden zijn. Toen ik dat hoorde dwaalden mij gedachten af bij de les. Ziektes, afwijkingen, kunnen erfelijk zijn. Dus ik zou mijn hartafwijking kunnen doorgeven aan mijn kind. Maar gun ik mijn kind dat wel ? Nee, eigenlijk niet, want waarom zou mijn kind ook al die ellende moeten ondergaan die ik al ondergaan ben. Aan de andere kant misgun ik mijn kind ook al het plezier die ik tot dus ver beleeft heb. Maar wat weegt er nu zwaarder, plezier hebben of alle ellende bij dokters en in ziekenhuizen ? Dan zou ik toch kiezen voor de ellende en mijn kind dat allemaal willen besparen. Ik vind er zelf al geen reet aan, dus waarom zou mijn kind dat dan ook moeten doorstaan ? Ik kan moeilijk verlangen dat hij/zij het wel leuk vindt. (gender neutraal bestond toen nog niet) Eigenlijk weet ik ook niet of mijn afwijking wel echt erfelijk is, m

Vandaag, tien januari, was ik dus jarig. Weer een jaar ouder, achtenveertig alweer. En dan roepen mensen heel blij dat ik bijna Abraham ga zien. Is dat zo'n feest dan om die oude man te zien ? Waar komt eigenlijk dat gedoe vandaan, Abraham of Sarah zien ? Zal vast iets Bijbels hebben, maar de echte (ik ga er dan maar even vanuit dat ze echt waren) Abraham en Sarah waren toch ergens in de vijfhonderd ? Vijfhonderd jaar, ja dan wil ik Abraham wel zien, zo wil ik dan wel oud worden. Maar ik heb dus eigenlijk een hekel aan oud worden. Ik vind het samen met de Dood, twee verschrikkingen van het Leven. Het liefst was ik eeuwig eenentwintig. Met een lichaam die soepel mee doet bij alles wat ik wil, op alle gebieden dus ook met de seks. Mijn eerste cardioloog in Leiden zei altijd, "Mario, het wordt wel minder maar nooit beter." En dat is niet alleen met mijn ziekte zo, dat is ook in het leven zo. Alles wordt minder naarmate je ouder wordt, maar niet beter. Elke keer moet je toch

Het nieuwe jaar is weer begonnen. Ik vind zo'n begin soms best moeilijk. Al die allerbeste wensen die uitgesproken worden. Ik vind ze zo hol, zo leeg. "Ik wens je een gezond nieuwjaar." Wat bedoel je met gezond ? Kanker is doodsoorzaak nummer één, je krijgt het overal van, vele mensen zijn aan de chemo en hebben bestraling, dan wordt ze een gezond nieuwjaar gewenst. Hier op het Zeehos ook, hoezo gezond ?? Dat ze dit jaar maar allemaal blij uit hun rolstoelen mogen stappen en zich weer gewoon kunnen uiten d.m.v spraak ? Ik blijf het een loze wens vinden, zit niks realistisch aan. Wens zieke mensen dan een dragelijk nieuwjaar of zo, dat ze de kracht mogen hebben om hun ziekte te (ver)dragen. Of wens gewoon niks, het is nieuwjaar en klaar. En dan al die voornemens, ook zo'n chliche, lijnen en stoppen met roken (aangemoedigd door het KWF), de twee meest gehoorde voornemens. Mensen nemen duur een abonnementje  op de sportschool, trainen twee weken hard. De derde week kom