Mario's Blog

Nog even en dan is 2013 alweer voorbij. Tijd om dus terug te blikken. Het was een jaar van afscheid en veranderingen. Een vervelend jaar eigenlijk, die al ontzettend koud begon. Een zomer die maar niet opgang wilde komen, zodat we met Pasen nog met de Kerstboom zaten. En toen de zomer er eindelijk was, hebben we een klein hittegolfje gekregen, gevolgd door heerlijke najaarsstormen en een groene Kerst. Hebben we het jaar-weer-overzicht gehad (Erwin Krol smiley) Het eerste afscheid dit jaar was na een hoop gedonder bij de chat waar ik bijna dag en nacht zat, het geliefde Setfire. De generatiekloof werd te diep, laten we het daar maar ophouden. Dus na een hoop gekibbel hebben we (Meneer Rotzooi en ik) de stekker er maar uitgetrokken en ging ik zonder het enigszins christelijke Setfire verder met mijn leven. (traan wegvegende smiley) In het kader "Ik ben je meer dan zat" kwam mijn buurvrouw steeds vaker op zondag bij mij ontbijten. Ze werd (net als zoveel medebewoners) heel

Het is weer bijna Kerstmis en het gebedel begint weer. Je kan de tv rond etenstijd beter uitlaten want je wordt weer doodziek van alle bedelfilmpjes. Afrikaanse vrouwen met hoofdpijn, hongerige kindertjes die naar obesitas verlangen, zielige diertjes die nodig opvang nodig hebben of goede verzorging omdat ze anders kreupel geslagen worden en ga zo maar door. Allemaal van die geldkloppers die willen inspelen op dat Kerstgevoel van "Liever geven dan krijgen of nemen" Vanavond gaat dat glazen Huis weer beginnen en gaat (gestoord) Nederland weer heel veel geld inzamelen voor onder de poep zittend Afrika. U merkt het al, ik heb helemaal niks met deze bedelacties. Ik vind Afrika ook een bodemloze put waar we jaar in en jaar uit maar in blijven storten en waar niks veranderd. Toen ik vijf jaar was moest ik mijn bord al leeg eten omdat de arme kindertjes in Afrika honger hadden. Nu ben ik drieënveertig en hebben ze nog honger. Oke andere kindjes dan, omdat die kindertjes van toen

Helaas krijg ik de lettertjes niet roze, sorry excuus en ook pardon. Maar vandaag wil ik het over een hele bijzondere man hebben. Als ik denk aan een bijzondere man, dan schiet altijd dat liedje over Lee Towers in mijn hoofd gezongen door Bob de Rooy. "He is Lee" http://www.youtube.com/watch?v=KBrR8Ek_vNs De man waar ik het over wil hebben is geen zanger, maar een gewone eenvoudige werker. Op zich is dat al heel bijzonder dat hij werkt als je al die crisis werklozen ziet. Hij heeft een heel bijzondere baan (al kan ik niet zeggen welke baan vanwege privégelegenheden) Maar hij helpt meedenken, creatief meedenken, laat ik zo zijn werk omschrijven. (creatieve smiley) Hij loopt de hele dag met een gezellige glimlach op zijn gezicht over het terrein. Hij praat ook met iedereen en daar maakt hij ook echt tijd voor. Daardoor gaat hij vaak heel laat naar huis, maar dat deert hem niets, hij blijft opgewekt en vrolijk. (zonnige smiley) Gelukkig weet hij dat ik ooit eens een blog