Mario's Blog

Zaterdagavond twee december was het programma "Oh wat een jaar" op tv bij RTL4. Op mijn Facebook heb ik toen de volgende reactie geplaatst; "Hierbij wil ik aan alle tourbus organisaties, theaters, circussen, dierentuinen, (feest)verenigingen en Vader Abraham mijn excuses aanbieden voor het vroegtijdig verlaten van voorstellingen, dagjes uit, evenementen en optredens.Het ligt niet aan jullie, niet aan de organisatie, maar geheel aan mij. Maar ondanks het vroegtijdig verlaten heb ik er leuke herinneringen aan en kijk ik er met plezier op terug." In het programma werd het jaar negentien zevenenzeventig behandeld. Het jaar waarin Vader Abraham zijn o zo bekende hit lanceerde "Het Smurfenlied". In dat jaar trad hij op in het Congresgebouw in Den Haag. En wij, mijn ouders en broers en ik gingen daar naar toe.  Het was een drama. Toen ik klein was, was ik ook niet echt een makkelijk persoon. Mijn jongere broer en ik kwamen voor de Smurfen en dat hebben ze g

Dinsdag was het weer feest, eenendertig jaar geleden de dag van mijn grote (en enigste) open hartoperatie. En natuurlijk ben ik er weer nachten mee bezig, ook nu nog. Daar zat de jongen, zestien jaar, achter in de auto bij zijn vader en moeder. Mei negentienzesentachtig.  Het was druilerig weer, de dag dat ze eigenlijk naar de crematie van opa moesten, maar er was iets belangrijkers, een groot onderzoek en een zwaar gesprek met de cardioloog in het Academisch Ziekenhuis Leiden. De jongen was bang, had totaal geen zin om naar het ziekenhuis te gaan. In de buurt van station Hollands Spoor kregen ze een ongeluk, alleen blikschade. "Yes," dacht de jongen, "Nu gaat het ziekenhuis niet door." Maar de blikschade viel mee en zijn vader en de andere chauffeur handelden vlug alles onderling af. Toen kon de reis naar Leiden verder. Het onderzoek viel tegen, de jongen vond er niks aan. het gesprek met de cardioloog was heftig. De jongen en zijn ouders kregen te horen dat he

Vroeger dacht ik dat de letters LBHT voor Lesbienne, Bi-seksueel, Homo en Travestiet stonden. Maar het blijkt dat die letter "T" voor Transgender staat. Waardoor bij mij dan meteen de vraag opkomt "Waar is de travestiet gebleven?" Of is tegenwoordig iedere travestiet meteen ook een transgender ? Maar wil iedere travestiet dan ook echt iemand van het andere geslacht worden ? Volgens mij niet, als ik terug denk aan tante Bets en tante Siem vroeger in het park. Tante Bets en Tante Siem waren twee "dames" van rond en/of in de zeventig, die geregeld samen in het park kwamen om te klessebessen met de (zoals zij het noemde) "wilde jongens".  In het dagelijkse leven waren het twee mannen die gescheiden van elkaar in een bejaardenflat woonden. Alleen zo nu en dan vonden ze het heerlijk om zich als vrouw te kleden en zich ook zo te gedragen. Allebei in zo'n bloemetjes jurk, keurig opgemaakt, pantykousen en een bijpassend hoedje en tasje. Tante Bets w

Hallo allemaal, vandaag ga ik het wel heel persoonlijk maken. Want de blog gaat vandaag over mijzelf, ik, mij en toch ook weer niet. Zoals ik ooit wel eens geschreven heb, besta ik uit een heleboel persoonlijkheden. Nee ik ben niet schizofreen of "zietzovreemd" zoals ik het zelf uitspreken zou. Mijn persoonlijkheden heb ik zelf gecreëerd, vroeger al tijdens therapieën  om mezelf te leren begrijpen en te accepteren. Marijn is eigenlijk de bekendste. Die gebruik ik ook, samen met een nog onzichtbare voor jullie, het meest. Marijn heb ik gevisualiseerd door hem een eigen Facebook pagina te geven. Vaak is Marijn echt voor mij, al weet ik donders goed dat ik het zelf ben. Die andere persoonlijkheid, die grotendeels onzichtbaar is voor de buitenwereld, zit in mijn beer. Hij slaapt al tweeënveertig jaar bij me en ik kreeg hem toen ik vijf was. Marijn, mijn alter-ego, is ook mijn droomman. Eigenlijk moet mijn droomprins op mij lijken. Wat karakter dan, zijn uiterlijk is het tegen

Soms heb ik grote moeite om weer eens een blog te schrijven. In mijn hoofd spookt er wel van alles rond, heb ik al blogs genoeg tot eind maart. Maar dan gaat de kritische  kant van Mario morren, de ongeschreven blogs beoordelen. Zijn ze wel goed genoeg, schaad ik er niemand mee, komt het te dichtbij mezelf of staat het juist te ver bij mij vandaan... ? En dan verdwijnen de ongeschreven blogs in een onzichtbare la of worden ze in de onzichtbare prullenbak gegooid. En soms worden de ongeschreven blogs zo groot, zo omvangrijk als een boek met meer dan vijfhonderd bladzijden, dat ik ze al vanzelf niet eens meer echt opschrijf. En soms is mijn wereldje te klein, gebeurt er te weinig om daar iets bruikbaars uit te halen. Ligt mijn fantasie niet bij het schrijven, maar meer bij het virtueel bouwen van Lego modellen of bij het "kleuren", een andere hobby (ik noem het zelf een tik) van me, als bezigheid op de computer. Soms is mijn wereld ook echt te klein, wakker worden, achter de

Laat het los, laat het gaan.... makkelijker gezegd dan gedaan. Als ik iets niet kan, dan zijn het dingen loslaten. Waar een ander makkelijk overheen stapt, niet meer aan denkt en zeker niet meer wakker van ligt, daar ben en blijf ik maar mee bezig. Het blijft maar zeuren in mijn hoofd, ik blijf maar malen en lig er wakker van. Ik wou dat ik kon loslaten. Dat ik niet alleen denk "Sterf met je zooitje.", maar dan ook verder kan zonder er ooit meer over te denken. Alsof ze dan ook echt gestorven zijn met hun zooitje. Maar helaas, zo ben ik dus niet. Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid. En meestal voelt het dat ik onrechtvaardig behandeld ben. Dat komt weer door mijn aard. Ik ben van het verzorgen, het de ander zo comfortabel mogelijk maken. Ik ben zo'n luisteraar die je alles mag en kan vertellen. Ik ben zo iemand die zich helemaal aan de ander zijn/haar wensen aanpast en die zichzelf wegcijfert. En ondanks dat daar al meerdere malen dankbaar misbruik van is gemaakt, leer

Van de titel schrik je eigenlijk al, zo van "O, jee, wat gaat Mario nu weer doen ?" Nou we gaan het hebben over mongolen omdat het al een tijdje in mijn hoofd speelt. Ergens begin ik me knap te ergeren aan al dat geroep "Die mongolen dit...", "Die mongolen zijn..." en ga zo maar door. Hier op het Zeehos heb je verschillende niveau's. We zijn allemaal lichamelijk beperkt, maar sommigen hebben daar ook een verstandelijke achterstand bij. Vaak is dat bij de geboorte al ontstaan door zuurstof gebrek in de hersenen. Triest, maar het is niet anders. Die mensen kunnen er zelf niks aan doen, maar de hogere niveau's willen daar nog wel eens op neerkijken. Toen ik hier negen jaar geleden kwam wonen moest ik enorm wennen aan al die verschillende niveau's. Ik vond sommige bewoners eng en raar en noemde ze ook mongolen. Maar door de jaren heen ben ik ze gaan leren kennen en heb beter naar ze gekeken en dan blijkt dat de niveauverschillen eigenlijk niet zo

Eigenlijk is er niks aan om een apart geval te zijn. Maar helaas ben ik een apart geval, altijd al geweest. Ik ben een foutje van Moeder Natuur of Gods blauwdrukken lagen door de war en ondersteboven toen Hij me in elkaar knutselde. En daarom heb ik een hart wat totaal afwijkt van gewone harten en van andere harten die ook iets mankeren. Er waren er wel eens meer dan ik alleen, maar ik ben al enige tijd de nog enig in levende met zo'n afwijking. Vandaar dat ik nooit zal winnen in welke loterij dan ook, ik ben zelf al één op de zoveel miljoen. En een apart geval zijn betekent dus ook dat je een aparte behandeling krijgt. Helaas niet zo'n behandeling zoals een koning of iemand anders van het koninklijk huis zou krijgen. Nee, dat niet, daar ben ik ook apart bij, dus krijg ik de apartste der aparte behandeling. De behandeling van studiemateriaal. Want alles wat apart is, daar wil men graag van leren, misschien geeft mijn apartheid wel antwoord op doodnormale vragen. Al van kinds af

Je kent vast wel die reclame dat speeltuinen rookvrij moeten worden. Het anti-rook-gezemel van het KWF, de Hartstichting en het Longfonds. Hoewel ik al dat gezemel over niet-roken strontvervelend vind, kan ik me best voorstellen dat roken in bepaalde gebieden niet erg prettig is. Zo moeten ook wachtrijen in attractieparken rookvrij worden. Nou heb ik zelf twee seizoenen in een attractiepark gewerkt, dus ik weet hoe frustrerend het is om elke dag weer je attractie peuken vrij te moeten maken. En in een speeltuin niet mogen roken, daar kan ik me ook wat bij voorstellen. Die kleine peuters steken echt alles in hun mondjes, dus ook uitgetrapte peuken. Ik vraag me alleen af wat ze nou precies met een rookvrije generatie bedoelen. Oké, je mag niet meer roken in de speeltuin. Maar is zo'n kind dan echt rookvrij ? Gejaagd Nederland brengt echt niet even gauw een kind naar de speeltuin met de fiets, nee dan wordt het algauw de scooter, brommer of auto. Die laten ook behoorlijk wat rook ac

Gisteravond was in het programma "Het Collectief Geheugen" bij RTL4, een fragment over Rene Klijn. Dat het alweer vijfentwintig jaar geleden is dat Paul de Leeuw deze jongen in zijn programma had en hem interviewde over zijn ziekte aids. Dat was toentertijd best een doorbrekende uitzending. Het fragment brachten mijn gedachten ook vijfentwintig jaar terug in de tijd. Vooral toen ik in bed lag, dan gaan de molens draaien en dan duurt het wel even voor ze uitgedraaid zijn. Het aids-tijdperk, die ziekte hakte er best in. Ik had een hoop vrienden die er aan leden. Vijfentwintig jaar geleden was ik tweeëntwintig, de tijd dat ik uit de kast gekomen ben. Ik wist al rond mijn zestiende dat ik homo was en vanaf mijn achttiende ben ik opzoek gegaan naar mezelf, maar dat alles deed ik in het geheim. Ik heb mijn homoseksualiteit ruim zeven jaar geheim gehouden. Ook al kwam ik toen al in de parken en de seksshops. Maar ja toen ontmoette ik een vriendje en dat leek wel wat serieus te wor

Hallo allemaal, lekker hoor vakantie, maar ook het bloggen verstoft daardoor. Vandaag ga ik het over van alles en nog niks hebben. Je weet wel, wat kletsen over koetjes en kalfjes en meer van dat soort stof. De vakantie was heerlijk. Niet dat ik ergens ben gaan kamperen of in een huisje gezeten heb, dat niet, gewoon lekker thuis. Maar mijn moeder heeft een week bij me gelogeerd. Was ook even een toestand voor ze kwam hoor. Normaal meld ik bij Hoofd Facilitair dat mijn moeder komt en dan zorgt hij voor een bed. Dit keer deed ik dat dus ook, maar wat bleek, het bed was verdwenen !! Heel Facilitair heeft gezocht. In de oude Rozer, in de kelders, in alle opberghokken, maar geen bed. Lekker dan, waar en hoe moet mijn moeder dan slapen ? Donderdag, de dag voor mijn moeder kwam, was er nog steeds geen bed. Dus heb ik bij Wehkamp.com gekeken voor een mooie slaapbank. Maar ja "vandaag besteld, morgen in huis", is die slogan wel echt ? Dus ik Wehkamp opgebeld en gevraagd of ze de sla

Het is vandaag de dag van de Emoji, ofwel de dag van de smiley's. Ooit is er een Japanner mee begonnen en tegenwoordig zijn ze niet meer weg te denken uit vele gesprekken op social media. En ook Blogger heeft emoticons/smiley's gekregen. Maar omdat die, toen ik met bloggen begon, niet aanwezig waren ben ik de emoties gaan omschrijven. Dus ik vind het vandaag ook wel een dag voor de beschreven emoticons. (smiley met feesttoeter en confetti) Maar de echte emoticons bestaan niet alleen maar uit gele rondjes met zwarte stippen als ogen en een halve zwarte cirkel als mond. Nee zelfs een plaatje van een wekker met aan beide kanten meerdere streepjes in halve maantjes, van de wekker steeds groter wordend aflopend, kan een emoticon zijn voor een wekker die afgaat. En je ziet al wat een hoop schrijf- en begrijpend- leeswerk dat met zich mee brengt. Dus ik probeer het toch het liefst bij de bekende gele rondjes te houden. En daar allerlei handelingen bij toe te voegen. Dus zou die rink

Als ik met een dag van de week een haat-liefdeverhouding heb dan is het wel met de zondag. Vaak vind ik hem de langste en saaiste dag van de week. Nooit wil ik echt wat, maar op zondag wil ik dan vaak weer een heleboel. Maar dat gaat dan niet, want de zondag is een rustdag en op een rustdag zijn hier in Katwijk alle winkels gesloten. En misschien is dat juist het punt bij mij. Doordat ik weet dat alle winkels gesloten zijn, heb ik een gevoel van beperkingsvrijheid. Door de weeks kan ik, als ik zou willen, alle kanten op, maar op zondag wordt er een kant geblokkeerd. En ik ga nu eenmaal graag over grenzen en lijnen heen, maar helaas gaat dat bij deze grens en lijn niet. Ze gaan echt niet open voor het geval Mario op het idee komt dat hij wat wil gaan doen. Maar er zijn ook van die luier, sluimer, hang zondagen. Lekker niks en alles op z'n elfendertigst. Uit bed komen wanneer ik wil en er weer in gaan als ik zin heb, al is het midden op de dag. De wasmand weer leegmaken, de wasmach

De magische wereld van de Efteling kent ook een trieste kant. Persoonlijk was die me nooit echt opgevallen tot ik ik schrijnende berichten las op Facebook. De Efteling blijkt niet al te rolstoelvriendelijk te zijn. Dat mensen die niet uit hun rolstoel kunnen, niet in Droomvlucht mogen wist ik, maar dat ook andere attracties niet of nauwelijks toegankelijk zijn heb ik nooit geweten. Hoewel ik me als kind altijd heb geërgerd aan het bordje bij het kasteel van Doornroosje, daar stond op "Bent u invalide of slecht ter been, dan kunt u hier om het kasteeltje heen". Zag je weer niks van het beroemdste slapende meisje. Met enige hulp van Google zie ik dat er meer attracties niet door rolstoelgebruikers bezocht kunnen worden, zoals Villa Volta en de Polka Marina en andere attracties. Dat de monorail in het Lavenlaar niet toegankelijk is, is wel denkbaar, omdat je die zelf moet voort fietsen. En zoals Facebook mij dus liet zien is het nieuwe Sprookjes Kasteel der Fantasieën Symbolic

Alweer de liefde ? Ja joh, het blijft maar terugkomen in een mensenleven. Verliefd worden, tederheid, genegenheid, elkaar beminnen, vrijen, seks, in welke volgorde je het ook hebt, het komt steeds weer terug. Tenminste zo voelt het voor mij als vrijgezel, misschien houdt er eindelijk een hoop op als je al jaren met elkaar getrouwd bent. Raak je eindelijk op elkaar uitgekeken en is de behoefte aan vrijen en seks eindelijk weg. Excuus voor al die getrouwde stellen die al jaren lang en gelukkig samen zijn en nog elke dag verliefd naar elkaar kijken, met elkaar vrijen en seks hebben, maar het idee lijkt me zo heerlijk. (smiley) Bij mannen schijnt er wel een midlifecrisis te bestaan, maar helaas geen penispauze of stop. Als die wel had bestaan dan had ik hem graag vandaag nog gekregen. Dan was ik in één klap van al die lust af, van al die drang naar mannenvlees, dan was er alleen nog plaats voor de liefde, de tederheid en en de genegenheid. De tijd van "De jongen in het park"

Bij de herinneringen op Facebook, zat vandaag als herinnering een blog over de Rozerkliek in 2013.De Rozerkliek had een reputatie van onderdrukking en uitsluiting. De Kliek bepaalde wie er wel en wie beslist niet welkom was in de Rozer. Soort terreurgroepje dus. Ik zat ook bij die Kliek. We waren nog net niet geradicaliseerd.  In die oude blog vroeg ik me af hoe het in de nieuwe Rozer zou worden. De Rozer waar we nu ondertussen al zo'n vier jaar komen. Ik merk dat er in de huidige Rozer toch ook wel weer een Kliek is. En volgens mij wordt er heus nog wel bepaald wie er wel en wie er niet welkom is. Alleen is het kleinschaliger, onderling zijn we het niet echt eens wie wel of niet welkom is. Want wie de ene niet mag, mag de ander dan weer wel. Al zijn we het over een paar medebewoners meer dan eens dat we die liever zien gaan dan komen. En de Kliek is niet echt meer een vast groepje. Het zijn meer de cliënten die uit gewoonte naar de Rozer komen. Want zo gezellig het was in de

Ik heb een groot verlangen bij me, een verlangen naar wat is geweest en toch misschien nog is. Ik verlang .... maar naar wat ? Iets ongrijpbaars, fantasierijk en toch echt of juist zo echt dat het fantasie lijkt. Als de muziek mij meevoert door het grote park. Overal geheimzinnige wezens tussen de bomen. Ogen die me volgen boven de bomen uit. Vliegensvlug razen slangen langs me heen en buitelen in grote bochten en loopings. Wezentjes fladderen heen en weer, dansend op de muziek. Water spat vol kleur en vuur in grote stralen op uit het meer, waarin wezentjes dansen op grote leliebladeren. Een groot schepsel maakt zich los van de grond en stijgt op. Met een woeste brul en een vurige vlam glijdt hij door de lucht. Vanuit het Westen komt een ander schepsel, flonkerend roze en purper, zingend met een stem als bronzen klokken, aanvliegen. Op z'n rug draagt het een ruiter, een groenige jongen met ravenzwart haar. Te paard komt uit het de bergen een jongen, gekleed in het blauw met een m

Tegenwoordig moeten we onze ouders, oudere buren, zieke en gehandicapten helpen om zo lang mogelijk zelfstandig te blijven wonen. Daar hebben we een mooi woord voor, mantelzorg. Konden we een halve eeuw geleden onze ouderen nog dumpen in een bejaarden/ verzorgingshuis. Onze zieken en gehandicapten wegmoffelen in speciaal gebouwde gebouwen met vierentwintig uurs zorg, tegenwoordig moeten familie, vrienden, kennissen, buren of ingehuurde hulpkrachten deze taak op zich nemen. Het lijkt allemaal zo makkelijk en het is zo makkelijk gezegd. Alleen de uitvoering valt soms nogal tegen. Steeds vaker hoor je dat mantelzorgers een burn-out hebben, dat ze lastig gevallen worden als ze op weg zijn naar diegene die ze verzorgen. Dat hun eigen gezinsleven in de soep draait omdat de zorgvrager zoveel noten op de zang heeft. Het loopt de spuigaten uit. Toch is mantelzorg niet van deze tijd, het bestaat al honderden jaren en ook toen ging het wel eens verschrikkelijk mis. Iedereen kent vast wel da

Zoals jullie wel weten heb ik een vochtbeperkend dieet. Ik mag maar anderhalve liter vocht per dag, een gezond mens moet  twee liter per dag drinken. En dan gaat het om dranken (water, limonade, frisdrank, koffie en ga zo maar door.) Maar als je een vochtbeperkend dieet echt heel streng zou nemen, dan wordt voedsel ook meegerekend. Fruit, yoghurt en andere vlasoorten, soep, salades en meer. Ook groenten en vocht in vlees e.d.. Gelukkig hoef ik dat niet mee te rekenen, behalve de soep dan, vaak bestaat dat uit meer vocht dan groenten en vleessoorten. (zeker de soep in de Rozer) Maar dan komt er nog een probleem en dat is het zout. Ik heb ook een natrium beperkt dieet. Eigenlijk moet ik ook heel goed opletten dat ik niet al te zoute producten nuttig. Maar helaas ben ik meer van het hartige dan van het zoete. En al die dingen moet ik bijhouden met lijstjes. Want als je opschrijft wat je drinkt of eet, hoeveel je ervan neemt, dan wordt je je bewust wat je neemt op een dag. Waar de kn

Alles is te meten, te wegen, bij te houden. We weten hoeveel een walvis weegt, we weten tot op de honderdste seconde nauwkeurig hoe hard een hardloper loopt, we weten hoe warm het is op de Zon en hoe koud op de Maan. We weten hoeveel grammen er in een ton gaan en ga zo maar door. Alleen hoelang even duurt dat weten we niet. Bij het woord "even" (eventjes) denken we meteen aan iets korts, een moment, een ogenblik, straks. Maar hoelang dat even duurt, dat weten we niet. (ook niet tot op de honderdste seconde nauwkeurig) Maar ook dat korte is rekbaar. Als zegt het zinnetje "Even geduld alstublieft.", toch kan het een aardige poos duren. Met het woord "even" wordt je geduld vaak op de proef gesteld. Is "even" wel te meten in een tijdwaarde ? Vaak duurt even ook maar een klein ogenblikje, een minuut of vijf. Maar geeft Windows de melding "Er zijn updates beschikbaar, dit kan even duren.", dan mag je daar toch wel een uurtje of twee voor ui

Wat een weer jongens (en meiden). We worden nu al verwent met stralend weer. De IJsheiligen zijn voorbij en zo te zien zijn ze ons goed gezind. Als dit zo de hele zomer blijft, dan breken we vast heel wat weerrecords. Voor de pessimisten onder ons zou ik zeggen dat de opwarming van de Aarde sneller gaat dan gehoopt. En tegen de christenen zou ik zeggen, "Welkom in de Eindtijd". Maar goed, het is mooi weer en wat doet de gemiddelde Nederlander als het mooi weer is ? Juist, die gaat naar buiten. Die gaat bakken op het strand, zwemmen in (natuur)baden. Die gaat van alles doen, behalve thuis zitten, behalve als het echt moet en echt niet anders kan. Maar ja, ik behoor weer eens niet tot de gemiddelde Nederlanders. Vroeger, (wat klinkt dat lekker oud) deed ik dat wel. Vooral na mijn operatie kwam ik heel veel buiten. Ik was geen type dat graag in de zon lag te bakken aan het strand, ik was liever onder de schaduw van de bomen in een bos of park. Ik trok er vaak op uit, samen m

Ik heb mijn hele leven al heel veel Lego gehad. Als kind had ik bijna alles van Lego Miniland en leek mijn kamer wel een Madurodam van Lego. Ik heb er heel vaak mee gespeeld, kon uren op de grond zitten bouwen en steentjes zoeken . Helaas heb ik het ook heel vaak weggedaan of moeten weg doen. Toen de grote hartoperatie kwam en we totaal geen idee hadden of die zou slagen, hebben we de hele Lego stad verkocht. Na de operatie zijn we weer van nul af aan begonnen tot we weer een heel Legoland hadden. Mijn neefje had net zoveel Lego als ik en toen hij dat weg deed, kwam alles naar mij, dus was mijn Legoland twee keer zo groot. Totdat ik op mezelf ging wonen, toen heb ik weer de hele handel weggedaan. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus kwamen er geleidelijk aan weer Legodoosjes. En dat groeide uit tot een dorpje. Totdat ik naar een andere woning ging in Den Haag. Een drie-kamer-flat voor mij alleen. Een kamer van zestien vierkante meter vol Lego was het resultaat. Treinen, vl

Tv programma's maken tv programma's en/of houden elkaar in stand. Dat merkte ik toen ik een weekendje bij mijn moeder was. Mijn moeder heeft geen computer en ik heb eigenlijk alleen Candy Soda Crush op mijn mobiel, dus dan kijk ik daar veel tv. En omdat er, zowel als op de publieke als op de commerciële zenders alleen pulp werd uitgezonden, zijn we gaan zappen naar alle NPO ouderwetse tv zenders. Dus naar NPO Best, NPO 101 tv, Misdaad tv en ga zo maar door. NPO staat voor Nederlandse Publieke Omroep. Hadden we vroeger nog gewoon Ned 1 tot en met 3 (ik heb nog een tijd gekend dat we niet verder kwamen dan Ned 2), nu is het NPO 1 tot en met 3. Op de ouderwetse tv programma's zender worden series uitgezonden van vroeger. Zoals de Showbizzquiz bijvoorbeeld. Met Ron Brandsteder en Bella Beer. Of Medisch centrum West. Maar ook de wat moderne oude afleveringen van Baantjer of Bureau Kruislaan. En als je dan die oude programma's ziet, dan zie je meteen de nieuwe eigentijdse

Veertien mei is het Moederdag. Eigenlijk net zo'n commerciële dag als Vaderdag, dierendag, Valentijn en Sinterklaas. Hoewel we Sinterklaas uitgesmeerd hebben over een hele maand. (misschien iets minder, maar het scheelt niet veel) Hoewel er vaak gezegd wordt "Het is elke dag Moederdag, je moet/kunt je moeder elke dag verwennen." Mijn moeder roept dat ook altijd. Toch is Moederdag om de een of andere reden iets bijzonders. Zelfs de spellingscontrole van Blogger accepteert het niet dat Moederdag met een kleine letter 'm' wordt geschreven. (smiley met een bestraffend vingertje wijzend) Mijn moeder hoeft niks voor Moederdag, gewoon een aardigheidje op welke dag dan ook vindt ze veel leuker. Ze hoeft niks met Moederdag. Maar stiekem zit ze toch op ons te wachten. Wil ze toch dat we bij haar langskomen met Moederdag. Waar ligt dat eigenlijk aan ? Want niet alleen mijn moeder heeft dit, meer moeders hebben dit. Bij mijn oma was het ook al zo. Er hoefde niks, maar toc

Ik ga weer bloggen. Ook al is het hopeloos ouderwets en leest bijna niemand die dingen meer.Maar ook toen bloggen in was, had ik ook niet echt veel volgers. Snap niet hoe al die mensen aan miljoenen volgers komen hoor. Misschien zijn mijn blogs niet interessant genoeg. Maar eigenlijk is de tijd van bloggen over. Iedereen heeft tegenwoordig een vlog-pagina op YouTube. Men wil tegenwoordig liever horen en zien wat vloggers uitvreten en te vertellen hebben. Maar ik zat vanmorgen een aantal oudere blogs na te lezen en toen bedacht ik me dat ik het eigenlijk wel leuk vond om dagelijks of een keer in de zoveel tijd te schrijven. Ga ik Blogger gewoon als een digitaal dagboek gebruiken waar anderen in mee mogen lezen. Ik zat te lezen over Setfire, de oude christelijke chat, met alle ruzies en gezelligheden. Chatboxen zijn volgens mij nu net zo ouderwets als blogs. Alleen de sekschats zijn volgens mij nog hartstikke hot. Hoewel daar tegenwoordig ook weer een hoop andere mogelijkheden voor in

Tijd om weer eens wat frustraties te dumpen. (duivels grijnzende smiley) De Looping Star/ ThunderLoop in Slagharen is afgebroken. Hij was te oud. Het excuus van Slagharen luidt, dat ze berekend hebben dat de onderhoudskosten van de achtbaan te hoog zullen worden. Een nieuwe achtbaan bouwen is goedkoper. Beetje erg makkelijke reden lijkt mij, maar aan mij hebben ze niks gevraagd. Toch als je zou leven volgens hun advies, gaat het leven er wel erg triest uitzien. Neem nou Piet en Vera, een gelukkig getrouwd paar met twee kinderen. Zowel de ouders van Piet als die van Vera leven nog. De moeder van Piet is zevenenzestig en zijn vader negenenzestig. Die van Vera zijn al wat ouder, haar moeder is eenenzeventig jaar en haar vader vierenzeventig. Hun ouders mankeren al het een en ander, ouderdomskwalen en zo. Piet en Vera zijn op een dag samen om de tafel gaan zitten en hebben de zorgkosten/ onderhoudskosten van hun ouders eens berekend en wat blijkt die vallen de komende jaren best hoog