Herinneringen aan vroeger en excuses
Zaterdagavond twee december was het programma "Oh wat een jaar" op tv bij RTL4. Op mijn Facebook heb ik toen de volgende reactie geplaatst;
"Hierbij wil ik aan alle tourbus organisaties, theaters, circussen, dierentuinen, (feest)verenigingen en Vader Abraham mijn excuses aanbieden voor het vroegtijdig verlaten van voorstellingen, dagjes uit, evenementen en optredens.Het ligt niet aan jullie, niet aan de organisatie, maar geheel aan mij.
Maar ondanks het vroegtijdig verlaten heb ik er leuke herinneringen aan en kijk ik er met plezier op terug."
In het programma werd het jaar negentien zevenenzeventig behandeld. Het jaar waarin Vader Abraham zijn o zo bekende hit lanceerde "Het Smurfenlied". In dat jaar trad hij op in het Congresgebouw in Den Haag. En wij, mijn ouders en broers en ik gingen daar naar toe. Het was een drama. Toen ik klein was, was ik ook niet echt een makkelijk persoon. Mijn jongere broer en ik kwamen voor de Smurfen en dat hebben ze geweten daar in het Congresgebouw. We zaten op de voorste rij, lekker dicht bij het podium dus. Daar kwam Corry Konings, dat vonden we al niks we wilden de Smurfen. Dus dat hebben we Corry ook duidelijk gemaakt. (smiley die giert van het lachen) Toen kwam er weer een andere zangeres, dus hebben we luid geïnformeerd bij mijn moeder of de Smurfen wel echt kwamen. Zo ging het een poosje door en daar verscheen Vader Abraham, maar geen Smurfen, nee hij zong "Het kleine café aan de haven". "Waar zijn die Smurfen nou ?" vroegen broertje lief en ik niet al te zachtjes. "Straks", siste mijn moeder bozig. Na Vader Abraham kwam Corry Konings weer tot ongenoegen van mijn broertje en mij. We hebben heel wat boze blikken vanaf het podium gehad en andersom zij een hoop van ons. Na de pauze zijn we maar niet meer de zaal ingegaan. Na informatie bij de kassa/infobalie bleek dat de Smurfen niet zouden komen. Toen zijn we naar huis gegaan. Broers en ik boos omdat er geen Smurfen waren, pa en ma boos omdat wij zo vervelend hadden gedaan.
En zo is het bijna altijd gegaan. Mijn jongste broer en ik keken graag naar het circus op tv. Toen heeft mijn moeder ons eens meegenomen naar een echt circus op het Malieveld. Ook dat werd een drama. Alleen al het zitten op houten bankjes vonden we al niks, dat was bij de tv ook niet zo. Ook het opbouwen en afbreken van trapezes, leeuwenkooien e.d. vonden we niks, zo was het op tv ook niet. En dan die stank van al die beesten, dat rook je bij tv ook nooit. Toen mijn moeder vroeg of we ijs wilde was het de druppel, hoezo ijs ? Dat krijg je op de tv toch ook niet. Nee zo'n circus vonden we maar niks. En nu we het echte circus kenden, hoefde de circus van de tv ook niet meer.
Mijn moeder en ik zijn ooit eens met een touringcar aanbieding een dag naar Avifauna geweest. We moesten opstappen bij de Ambachtsgaarde en daar vandaan zou de bus ons brengen naar het vogelpark. We hadden een vrolijke chauffeur en er waren best een hoop mensen die mee gingen. Toen we bijna bij het park waren vertelde de chauffeur dat die middag de eerste bus terug naar Den Haag om drie uur zou vertrekken. Het was heet die dag en als mijn moeder en ik ergens niet tegen kunnen dan is het wel tegen hitte. We sloften samen door het park, zagen wat vogeltjes, de meeste zaten goed verscholen omdat ze het ook te heet hadden. "Vindt jij er wat aan ?" vroeg mijn moeder. Nee, ik vond er niks aan. "Ga je mee kijken of we terug naar huis kunnen ?" Terug naar huis ? De eerste bus ging pas om drie uur en dat was het nog lang niet. Ook zonder bus is er een weg naar huis. Dus verlieten we het park en zijn naar het station van Alphen aan den Rijn gelopen. Hebben eerst nog even wat rondgescharreld in het winkelcentrum en toen met de trein naar Den Haag. De eerste bus zou die middag om drie uur vertrekken, moeders en ik waren om twee uur thuis.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. We hebben van alles gedaan, maar zijn negen van de tien keer eerder weggegaan dan de bedoeling was. Helaas ook door ziekte. Zo zijn we ooit met de hele familie naar de Efteling geweest. Alle kaartjes waren gekocht bij de kassa, iedereen was nog niet goed en wel in het park of ik zakte in elkaar vanwege mijn hartafwijking. Dus kon iedereen weer naar huis.
Maar aan al die vroegtijdige afbrekingen, waar we zelf de hand in hadden hebben we nog leuke herinneringen. Leuk dat programma's zulke herinneringen naar boven halen.
Volgende keer weer meer ..........
"Hierbij wil ik aan alle tourbus organisaties, theaters, circussen, dierentuinen, (feest)verenigingen en Vader Abraham mijn excuses aanbieden voor het vroegtijdig verlaten van voorstellingen, dagjes uit, evenementen en optredens.Het ligt niet aan jullie, niet aan de organisatie, maar geheel aan mij.
Maar ondanks het vroegtijdig verlaten heb ik er leuke herinneringen aan en kijk ik er met plezier op terug."
In het programma werd het jaar negentien zevenenzeventig behandeld. Het jaar waarin Vader Abraham zijn o zo bekende hit lanceerde "Het Smurfenlied". In dat jaar trad hij op in het Congresgebouw in Den Haag. En wij, mijn ouders en broers en ik gingen daar naar toe. Het was een drama. Toen ik klein was, was ik ook niet echt een makkelijk persoon. Mijn jongere broer en ik kwamen voor de Smurfen en dat hebben ze geweten daar in het Congresgebouw. We zaten op de voorste rij, lekker dicht bij het podium dus. Daar kwam Corry Konings, dat vonden we al niks we wilden de Smurfen. Dus dat hebben we Corry ook duidelijk gemaakt. (smiley die giert van het lachen) Toen kwam er weer een andere zangeres, dus hebben we luid geïnformeerd bij mijn moeder of de Smurfen wel echt kwamen. Zo ging het een poosje door en daar verscheen Vader Abraham, maar geen Smurfen, nee hij zong "Het kleine café aan de haven". "Waar zijn die Smurfen nou ?" vroegen broertje lief en ik niet al te zachtjes. "Straks", siste mijn moeder bozig. Na Vader Abraham kwam Corry Konings weer tot ongenoegen van mijn broertje en mij. We hebben heel wat boze blikken vanaf het podium gehad en andersom zij een hoop van ons. Na de pauze zijn we maar niet meer de zaal ingegaan. Na informatie bij de kassa/infobalie bleek dat de Smurfen niet zouden komen. Toen zijn we naar huis gegaan. Broers en ik boos omdat er geen Smurfen waren, pa en ma boos omdat wij zo vervelend hadden gedaan.
En zo is het bijna altijd gegaan. Mijn jongste broer en ik keken graag naar het circus op tv. Toen heeft mijn moeder ons eens meegenomen naar een echt circus op het Malieveld. Ook dat werd een drama. Alleen al het zitten op houten bankjes vonden we al niks, dat was bij de tv ook niet zo. Ook het opbouwen en afbreken van trapezes, leeuwenkooien e.d. vonden we niks, zo was het op tv ook niet. En dan die stank van al die beesten, dat rook je bij tv ook nooit. Toen mijn moeder vroeg of we ijs wilde was het de druppel, hoezo ijs ? Dat krijg je op de tv toch ook niet. Nee zo'n circus vonden we maar niks. En nu we het echte circus kenden, hoefde de circus van de tv ook niet meer.
Mijn moeder en ik zijn ooit eens met een touringcar aanbieding een dag naar Avifauna geweest. We moesten opstappen bij de Ambachtsgaarde en daar vandaan zou de bus ons brengen naar het vogelpark. We hadden een vrolijke chauffeur en er waren best een hoop mensen die mee gingen. Toen we bijna bij het park waren vertelde de chauffeur dat die middag de eerste bus terug naar Den Haag om drie uur zou vertrekken. Het was heet die dag en als mijn moeder en ik ergens niet tegen kunnen dan is het wel tegen hitte. We sloften samen door het park, zagen wat vogeltjes, de meeste zaten goed verscholen omdat ze het ook te heet hadden. "Vindt jij er wat aan ?" vroeg mijn moeder. Nee, ik vond er niks aan. "Ga je mee kijken of we terug naar huis kunnen ?" Terug naar huis ? De eerste bus ging pas om drie uur en dat was het nog lang niet. Ook zonder bus is er een weg naar huis. Dus verlieten we het park en zijn naar het station van Alphen aan den Rijn gelopen. Hebben eerst nog even wat rondgescharreld in het winkelcentrum en toen met de trein naar Den Haag. De eerste bus zou die middag om drie uur vertrekken, moeders en ik waren om twee uur thuis.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. We hebben van alles gedaan, maar zijn negen van de tien keer eerder weggegaan dan de bedoeling was. Helaas ook door ziekte. Zo zijn we ooit met de hele familie naar de Efteling geweest. Alle kaartjes waren gekocht bij de kassa, iedereen was nog niet goed en wel in het park of ik zakte in elkaar vanwege mijn hartafwijking. Dus kon iedereen weer naar huis.
Maar aan al die vroegtijdige afbrekingen, waar we zelf de hand in hadden hebben we nog leuke herinneringen. Leuk dat programma's zulke herinneringen naar boven halen.
Volgende keer weer meer ..........
Reacties
Een reactie posten