Mario's Blog

Het was heet in Nederland, de thermometers gaven subtropische waarden aan. Zelfs aan zee was het meer dan dertig graden. De zon scheen fel en er was geen wolkje te bekennen. De wind was op vakantie, want nergens in Nederland was een zuchtje wind dan alleen wat woei uit airco's en ventilatoren. De grond was kurkdroog en het gras en de bloemen lagen, snakkend naar een druppel water, plat op de grond. De bomen lieten hun takken en bladeren treurig hangen. De dieren lagen of zaten lusteloos in hun holen of verstopt op schaduwrijke plekken. En ook de mensen liepen te puffen en te zuchten van de warmte. De kustlijn, zo dicht mogelijk bij het water, lag vol met mensen. Overal stonden parasols, omdat het in de volle zon niet was uit te houden. Heel veel mensen zaten ook in de zee, al gaf die maar weinig verkoeling, omdat de subtropische warmte het water flink opgewarmd had. Er lagen ook mensen dicht bij de strandtenten. Maar dicht bij de duinen lag niemand, omdat niemand met blote voeten

De laatste loodjes wegen het zwaarst, zo zegt het gezegde. En helaas zegt ook de praktijk dat.De weddenschap met de dokter en de assistente loopt donderdag af. Dan zou ik van honderdenelf kilo, nog maar honderd kilo wegen. Nou de eerste kilo's vlogen eraf. ik heb me nog nooit zo goed aan mijn vochtbeperkende dieet gehouden als de afgelopen twee weken. Ook heb ik heel erg op mijn zout gebruik gelet. Ik weeg nu al een paar dagen honderdendrie kilo en wat ik ook doe, de wijzer van de weegschaal wil maar niet naar beneden. Nee, hij treitert me juist door net tussen de drie en de vier te blijven schommelen. En soms staat hij precies op de drie, maar verder naar de twee doet hij niet. Erg frustrerend. En om nou donderdag gewoon drie kilo eraf te liegen is me ook me eer te na. Maar ja, om nou tot donderdag niks meer te drinken, lijkt me ook niet echt verstandig. Ben ik al die tijd niet uitgedroogd, lig ik donderdag met ernstige uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis. ook geen optie d

Ik heb vanmiddag de hele middag Eurosport zitten kijken. Nee, ik ben niet ziek en ik weet dat jullie weten dat ik totaal niet van sport houd. Maar er was snooker, dat gaat ongeveer twee weken duren. En snooker is nou net een sport waar ik heel veel naar gekeken heb. Dat kwam door mijn laatste vriend, die was verzot op snooker. Ik heb het hem zelf nooit zien spelen, maar hij keek er altijd graag naar. Dan lag zijn matras van zijn tweepersoonsbed, met kussens en dekens, in de woonkamer voor de televisie. En daarop lagen wij dan samen twee weken lang snooker te kijken. Dan bestelden we pizza of Chinees of we hadden zelf macaroni gemaakt. Heerlijk een paar flessen wijn erbij. Heerlijk hangen voor de buis. Dat was eigenlijk in de begin periode dat ik hem kende, toen hij nog in Den Haag woonde. Hij had zo'n heerlijk oude woning in de Zeeheldenbuurt. Beneden zaten winkeltjes en daarboven woonden mensen. Hij had ook een heel mooi bad, zo'n badkuip met koperen pootjes. Dat was zalig o

Dinsdag zes augustus zou het gaan gebeuren, een lang gekoesterde wens zou in vervulling gaan. Maar helaas is er een kink in de kabel gekomen en wordt het nog even uitgesteld. Nee, ik ga nog steeds niet zeggen wat die wens van me is, dat doe ik pas als de wens echt gebeurd is. Maar voor die wens had ik iemand nodig en die hadden we gevonden. We zijn mijn tijdelijk CPB-er en ik. De goede man was meteen enthousiast, maar liet wel weten dat hij eerst nog een operatie moest ondergaan voor hij mij kon helpen bij het vervullen van de wens. Zijn operatie en mijn wens staan geheel los van elkaar, maar ik kan me voorstellen dat je bij de vorige zin zou denken dat de man zich speciaal voor mij liet opereren. Hij deed ons voorkomen dat de ingreep die hij moest ondergaan niet veel voorstelde, maar, zoals we nu uit zijn verhaal kunnen opmaken, zijn er aardig wat complicaties bij hem opgetreden. En daar moet hij dus van herstellen. Dat is wel even schrikken en heel naar voor hem, maar het is oo