Mario's Blog

Al dagen vragen mensen mij wanneer er weer een nieuwe blog komt. Alsof ik zelf niet weet dat het allang tijd is voor een nieuwe blog. Eigenlijk zou dit al de tweede of derde blog moeten worden, omdat ik me voorgenomen had om elke week te bloggen. Maar het kwam er niet van. Niet omdat ik het vreselijk druk heb of iets dergelijks, maar omdat ik mijzelf een censuur heb opgelegd. Want als ik alles op had geschreven zoals ik me voelde en hoe het de afgelopen tijd gegaan is, dan zou de nieuwe blog meteen een vierde en vijfde wereldoorlog hebben ontketent. De derde wereldoorlog zitten we nu in, door de biologische aanval van China op de mensheid met het Coronavirus.  Laten we het dan maar bij deze derde wereldoorlog houden. Ik word doodmoe van al die Coronagekte. Doodmoe van dat (censuur) hoofd van Rutte en zijn malle praatjes. Veel beloven, maar niks geven, doet ons dwazen in vreugde leven. Nou ja vreugde, morgen zitten we al tien weken opgesloten in huis. Maatregelen worden versoepelt, maar

Allereerst, de naam Coronakantie komt van Potkat ( https://www.youtube.com/channel/UCnKMa1PlY0QFeZOdJQOtykg ) Goed, Coronakantie, de onbedoelde vakantie dankzij het Coronavirus. Want ondanks alle ongemakken waarmee dit virus te paard gaat, zit er toch ook wel wat positiefs aan. En dat merk ik nu er weer sprake is van versoepelende maatregelen. De intelligente lockdown wordt stap voor stap opgeheven. En dan gaat het gewone leven weer beginnen. Gewoon op een Corona vrije manier. De anderhalve meter samenleving. En als ik heel eerlijk ben, dan hoeft dat eigenlijk niet zo nodig van mij. Het gewone leven waarin we geleefd worden door andere mensen. De vele regeltjes waar binnen we moeten leven, het met elkaar en voor elkaar leven. Terwijl in deze Coronakantie eigenlijk helemaal niets hoefde. Ja, binnen blijven en gezond blijven, maar dat was het dan zoal. Heb ik zin uit bed te komen, kom ik uit bed. Ik loop al weken in mijn pyjama (elke dag een schone). Heb ik zin om te eten dan ga ik e

We kennen ze allemaal wel, de superhelden uit de stripverhalen en films op televisie. Veelal mannen, maar ook enkele dames, in strakke, beestachtige kostuums. De mannen hebben vaak hun onderbroek boven hun legging, uit angst dat we zien hoe groot of klein ze geschapen zijn. In het dagelijkse leven zijn het vaak onopvallende mensen, maar zodra de nood aan de man is, staat er wel ergens een telefooncel waarin zij zich razendsnel kunnen verkleden om weer stoer en dapper de held uit te hangen. Meestal hebben ze hun bijzondere krachten gekregen door een ongeluk met proefdieren of ze komen van een andere planeet. Ieder kind heeft er wel van gedroomd om een superheld te zijn. Tegenwoordig hebben we heel veel superhelden. Al dragen ze geen strakke, beestachtige pakken, zit hun onderbroek gewoon op de plek waar hij voor bedoeld is en hebben ze geen bijzondere krachten. Allemaal dames en heren die in deze tijd toch hele goede dingen doen voor de mensheid. Mensen die veelal onderwaardeert worde