Coronakantie
Allereerst, de naam Coronakantie komt van Potkat (https://www.youtube.com/channel/UCnKMa1PlY0QFeZOdJQOtykg)
Goed, Coronakantie, de onbedoelde vakantie dankzij het Coronavirus. Want ondanks alle ongemakken waarmee dit virus te paard gaat, zit er toch ook wel wat positiefs aan. En dat merk ik nu er weer sprake is van versoepelende maatregelen. De intelligente lockdown wordt stap voor stap opgeheven.
En dan gaat het gewone leven weer beginnen. Gewoon op een Corona vrije manier. De anderhalve meter samenleving. En als ik heel eerlijk ben, dan hoeft dat eigenlijk niet zo nodig van mij. Het gewone leven waarin we geleefd worden door andere mensen. De vele regeltjes waar binnen we moeten leven, het met elkaar en voor elkaar leven. Terwijl in deze Coronakantie eigenlijk helemaal niets hoefde. Ja, binnen blijven en gezond blijven, maar dat was het dan zoal. Heb ik zin uit bed te komen, kom ik uit bed. Ik loop al weken in mijn pyjama (elke dag een schone). Heb ik zin om te eten dan ga ik eten. Drinken precies zo. De Coronakilo's vliegen eraan. Dus bijna elke morgen ruzie met de weegschaal. En dan maar weer en dagje lijnen. Lego bouwen, computeren en dan weer even tv, alle tijd aan mezelf. Niets hoeft, alles mag.
Er zijn heel veel mensen die ik weer wil zien, maar ook genoeg mensen die ik liever niet zie. Het idee om er dan toch weer bij te zitten, de lieve vrede weer bewaren, de eer weer aan mezelf te houden. Ik kan er nu al doodziek van worden. En dat terwijl in de hele Coronakantie mijn buik heerlijk relaxt was. De bult zonder spanningspijnen, geen weeën, maar heerlijk ontspannen en soepel hangend aan mijn buik.
Het idee dat ik weer mee moet doen aan groepsactiviteiten, koken, feestjes, dagjes uit of bewonersoverleg. Ik krijg al hoofdpijn bij het idee, weer al dat gezemel aan horen, het drammen met anderen, die hun gedram het belangrijkste vinden en wat dan ook uitgevoerd moet worden. Kan in die gevallen de Coronakantie niet een jaar verlengd worden?
En wat ben ik eigenlijk blij dat het voorlopig een anderhalve meter samenleving wordt, heerlijk om ergens te eten zonder dat mensen aan me zitten te plukken, over mijn knieën wrijven, in mijn nek zitten te hijgen. Maar God wat jammer dat ik mijn geliefden niet heerlijk stevig mag knuffelen.
Ik zit zondag alweer acht weken binnen. Ik denk dat ik eerst een soort "naar-buiten'gaan-therapie" moet krijgen. Een shot vitamine moet krijgen om de wind weer aan te kunnen, zonnebrand om mijn huid weer te laten wennen aan de zon en haar warmte. Een zonnebril op om mijn ogen langzaam te laten wennen aan het buitenlicht. Oordoppen of een koptelefoon om langzaam weer te wennen aan de geluiden die buiten klinken.
Ik ben één van de weinige Nederlanders die zich niet druk maakt of de vakantie dit jaar wel door gaat. Ik heb mijn vakantie al gehad. En het idee dat die vakantie tegen zijn eindje loopt, maakt me eigenlijk alleen maar zenuwachtig.
En wie weet, als straks alles weer een beetje loopt zoals het hoort te lopen, de versoepelingen zich in de praktijk zelf weer versoepelen en het gewone normale leven weer is zoals het was, misschien denk ik dan bij tijd en wijle, "Had ik maar een paar weken Coronakantie, de ziekte mogen ze weglaten, maar die heerlijke rust van helemaal niks, heerlijk." Want ondanks heel veel nadelen, bevalt deze periode me prima.
We gaan zien wat het worden zal, voorlopig blijf ik nog maar even binnen. Wachtend tot de tehuizen weer opengaan en kijkend hoe de andere mensen het vergaat in het nieuwe leven.
Volgende keer weer meer....
Goed, Coronakantie, de onbedoelde vakantie dankzij het Coronavirus. Want ondanks alle ongemakken waarmee dit virus te paard gaat, zit er toch ook wel wat positiefs aan. En dat merk ik nu er weer sprake is van versoepelende maatregelen. De intelligente lockdown wordt stap voor stap opgeheven.
En dan gaat het gewone leven weer beginnen. Gewoon op een Corona vrije manier. De anderhalve meter samenleving. En als ik heel eerlijk ben, dan hoeft dat eigenlijk niet zo nodig van mij. Het gewone leven waarin we geleefd worden door andere mensen. De vele regeltjes waar binnen we moeten leven, het met elkaar en voor elkaar leven. Terwijl in deze Coronakantie eigenlijk helemaal niets hoefde. Ja, binnen blijven en gezond blijven, maar dat was het dan zoal. Heb ik zin uit bed te komen, kom ik uit bed. Ik loop al weken in mijn pyjama (elke dag een schone). Heb ik zin om te eten dan ga ik eten. Drinken precies zo. De Coronakilo's vliegen eraan. Dus bijna elke morgen ruzie met de weegschaal. En dan maar weer en dagje lijnen. Lego bouwen, computeren en dan weer even tv, alle tijd aan mezelf. Niets hoeft, alles mag.
Er zijn heel veel mensen die ik weer wil zien, maar ook genoeg mensen die ik liever niet zie. Het idee om er dan toch weer bij te zitten, de lieve vrede weer bewaren, de eer weer aan mezelf te houden. Ik kan er nu al doodziek van worden. En dat terwijl in de hele Coronakantie mijn buik heerlijk relaxt was. De bult zonder spanningspijnen, geen weeën, maar heerlijk ontspannen en soepel hangend aan mijn buik.
Het idee dat ik weer mee moet doen aan groepsactiviteiten, koken, feestjes, dagjes uit of bewonersoverleg. Ik krijg al hoofdpijn bij het idee, weer al dat gezemel aan horen, het drammen met anderen, die hun gedram het belangrijkste vinden en wat dan ook uitgevoerd moet worden. Kan in die gevallen de Coronakantie niet een jaar verlengd worden?
En wat ben ik eigenlijk blij dat het voorlopig een anderhalve meter samenleving wordt, heerlijk om ergens te eten zonder dat mensen aan me zitten te plukken, over mijn knieën wrijven, in mijn nek zitten te hijgen. Maar God wat jammer dat ik mijn geliefden niet heerlijk stevig mag knuffelen.
Ik zit zondag alweer acht weken binnen. Ik denk dat ik eerst een soort "naar-buiten'gaan-therapie" moet krijgen. Een shot vitamine moet krijgen om de wind weer aan te kunnen, zonnebrand om mijn huid weer te laten wennen aan de zon en haar warmte. Een zonnebril op om mijn ogen langzaam te laten wennen aan het buitenlicht. Oordoppen of een koptelefoon om langzaam weer te wennen aan de geluiden die buiten klinken.
Ik ben één van de weinige Nederlanders die zich niet druk maakt of de vakantie dit jaar wel door gaat. Ik heb mijn vakantie al gehad. En het idee dat die vakantie tegen zijn eindje loopt, maakt me eigenlijk alleen maar zenuwachtig.
En wie weet, als straks alles weer een beetje loopt zoals het hoort te lopen, de versoepelingen zich in de praktijk zelf weer versoepelen en het gewone normale leven weer is zoals het was, misschien denk ik dan bij tijd en wijle, "Had ik maar een paar weken Coronakantie, de ziekte mogen ze weglaten, maar die heerlijke rust van helemaal niks, heerlijk." Want ondanks heel veel nadelen, bevalt deze periode me prima.
We gaan zien wat het worden zal, voorlopig blijf ik nog maar even binnen. Wachtend tot de tehuizen weer opengaan en kijkend hoe de andere mensen het vergaat in het nieuwe leven.
Volgende keer weer meer....
Reacties
Een reactie posten