Mario's Blog

Nog even en het jaar zit er eindelijk op. Een jaar dat zo magisch leek te worden, met een fantastische verjaardag. Mijn mijlpaal van 50 jaar. Heerlijk met de gehele groep en mijn familie, samen eten, samen lol hebben. Echt magisch!! Maar helaas, 2020 werd heel tragisch. Dat achterlijke China, wat een wereldwijde, biologisch virus voor iedereen in petto had. Gelukkig kregen ze er zelf ook mee te maken omdat er iets fout ging in Wuhan. Maar het was, goed beschouwd, een regelrechte aanval op de gehele wereld.  Het virus, het o, zo gehate corona, bereikte ook Nederland. Niemand die echt wist wat er aan te doen was, dus zaten we, voor we het wisten, in een lockdown. Met een regering die voortdurend achter de feiten aanhobbelde en nog steeds hobbelt, is er nog altijd geen zicht op een goede oplossing. Het begon er steeds meer op te lijken dat de regering een hele andere agenda had, dan het bestrijden van het virus. De Staatsomroep, de NOS, hield en houdt keer op keer informatie achterwege en

 Ynskylibar was almaar in de richting van de Buitenweg gelopen. Het was mistig en druilerig, maar plots kwam de zon door de donkere wolkenflarden heen. Daar stonden ze, bruingrijs van kleur, de hagen van het Doolhof der Gedachtenspinsels. Ynskylibar pakte haar zwaard en liep zonder aarzelen naar de hagen. "Maak open!", zei ze. Maar de hagen bewogen niet en er klonken geen stemmetjes. "Maak open, zeg ik!!", zei ze luid, maar de hagen deden niets. Toen omklemde ze, met twee handen, haar zwaard en begon op de hagen in te hakken. Er klonken fluisterende kreten en de hagen schoven opzij. "Was dat nou zo moeilijk?!", zei Ynskylibar. Ze deed haar zwaard weer in z'n schede en haalde de pot uit haar tas. De hagen fluisterden jammerlijk en de wind kwam woest aangestormd. Nog voor hij kon razen en tieren, had Ynskylibar de pot geopend en met wilde bewegingen, de wind in de pot gevangen. Stevig drukte ze de kurk op de pot. "Zo," zei ze hardop, "En n

De vergadering was beëindigd en de Wijze Vrouwen begonnen aan hun toch naar de Bergen van Bam, naar het Klooster der Wijsheden. Alina had ze proviand meegegeven voor onderweg. Vrouwe Nietschrie ging terug naar haar huisje aan de bosrand. Prinses Femelina en Ingilla wuifden hen na. Binnen keken de koning en koningin elkaar somber aan. De koning zuchtte en zei dat ze ook maar moesten gaan pakken en het kasteel moesten gaan verlaten. De koningin zei dat ze eerst nog bij Vrouwe Kathienka ging kijken en dat ze daarna Gerdina en Alina instructies zou geven, over hoe de evacuatie te werk zou gaan. De koning knikte en ging zelf naar zijn raadsheren en de opperrechter. In een gastenkamer zat Vrouwe Kathienka somber naar haar spiegelbeeld te kijken. Haar lijf, haar kleding en haar jaren waren bruingrijs gekleurd. Er werd op de deur geklopt en nadat Kathienka 'binnen' had gezegd, kwam de koningin binnen. "Ach meisje," zei ze vriendelijk, maar bezorgd, "Je krijgt heus je eig