Mario's Blog

Allereerst, deze blog gaat over niemand in het bijzonder. Voel je niet gekwetst of aangesproken door deze blog, want deze blog gaat niet over jou of iemand in het bijzonder. Maar doordat deze blog zo herkenbaar is, kan het voelen dat er iemand speciaal bedoeld wordt. Of dat men het herkent omdat het hen ook vaak overkomt. Of juist in de verdediging wil gaan, terwijl dat bij deze blog absoluut niet nodig is. Jij wordt immers niet bedoeld. We kennen allemaal het lied wel van Claudia de Breij en Jeroen van der Boom, "Mag ik dan bij jou?" "Mag ik bij je huilen, mag ik bij je schuilen, mag ik dan bij jou?" In eerste instantie zou ik zeggen, "Ja, natuurlijk, kom maar hoor". En die reactie geven we vaker meteen als er om hulp wordt gevraagd. Maar willen we het eigenlijk wel? "Als de regen komt (lekker na al die droogte) en mijn huis onderwater staat, de ontbijttafel door de kamer drijft en de laden van de badkamer kastjes als boomstamboten van de trap

Ik zit in een periode van ziekte en tegenslagen. Mijn humeur is vaak ver beneden peil, maar dankzij mijn masker merken daar mijn weinig mensen wat van. Mijn masker is vooral een grote dosis humor, bestaande uit cynisme, soms sarcasme en een grote dosis zelfspot. Met mijn masker ben ik luchtig naar anderen toe. Maar voor mezelf ben ik heel erg hard. Neem de vochtlijst, ik moet en zal de grens halen die ik zelf bepaald heb. Niemand, welke arts dan ook heeft gezegd dat ik minder dan die anderhalve liter per dag moet drinken. Ik heb het mezelf opgelegd. Als ik wil dat het beter wordt, dan moet ik ook niet zoveel drinken. Warmte of geen warmte. En door die hardheid/strengheid zit ik elke dag rond de twaalfhonderd milliliter. Toch driehonderd minder dan toegestaan. En ja, daarvan zie ik ook resultaat. Buiten dat de benen inderdaad weer slanker worden, komt de wijzer van de weegschaal ook weer dichter bij de honderd kilogram. En hij komt van de honderdnegen kilogram. Mijn humeur is net als

Wat een enorme marteling!! Het is bedoeld om gezond te worden, maar het voelt als een marteling. Geneeskunde werkt niet zonder pijn. Vanaf de tijd van de kwakzalvers tot onze hedendaagse moderne geneeskunde, moeten mensen pijn ondergaan om weer geheel of gedeeltelijk beter te worden. De kunst van het  genezen, is de pijn te ondergaan tot de kwaal verdwenen is. En ja, ik weet dat er al een heleboel dingen zijn uitgevonden om de genezing te verzachten, te verdoven, zodat het lijden veraangenaamd wordt. Maar er zijn nog genoeg kwalen waarbij het niet echt mogelijk is. En er zijn ook kwalen waarbij ik denk dat het verzachten of verdoven pijnlijker is dan de pijn die je tijdens het genezen moet ondergaan. Neem zo'n verdoving bij het trekken van een kies of tand bij de tandarts. Zo'n naald in je verhemelte is echt geen pretje. Ik heb in mijn leven al heel wat pijnen mogen ondergaan om kwalen te laten helen of om leefbaar te houden. En het lijkt er wel op, dat ik naarmate ik wee

Vandaag eens een depressieve blog. En als je het niet bent wordt je het er misschien wel van. Eigenlijk is het hele leven maar nutteloos. De zin van het leven is dat het er geen zin in heeft. Dat hele stukje van ontstaan ergens vanuit het niets, naar het ooit weer verdwijnen in dat niets, noemen we het leven. Ik heb altijd gedacht dat het nuttig was, maar naar mate ik ouder word, zie ik dat het eigenlijk maar een nutteloze bedoening is. Je begint leeg en onwetend, groeit op en leert het een en ander, je wordt oud en vergeet van alles en verdwijnt bijna leeg en onwetend. Wat heeft dat leren dan voor zin ? Ja leuk voor een baan of iets dergelijks. Het is goed dat je kunt lezen en schrijven. Echt ? Het is meer een nutteloos iets lijkt mij. Wat hebben mijn blogs voor nut ? Misschien een overlevering van mijzelf aan anderen voor als ik er ooit niet meer ben, maar of dat nuttig is, dat betwijfel ik. Ik denk niet dat de mensheid na mij er wat van opsteekt en kan gebruiken in de verre toekom