Marteling
Wat een enorme marteling!! Het is bedoeld om gezond te worden, maar het voelt als een marteling.
Geneeskunde werkt niet zonder pijn. Vanaf de tijd van de kwakzalvers tot onze hedendaagse moderne geneeskunde, moeten mensen pijn ondergaan om weer geheel of gedeeltelijk beter te worden. De kunst van het genezen, is de pijn te ondergaan tot de kwaal verdwenen is.
En ja, ik weet dat er al een heleboel dingen zijn uitgevonden om de genezing te verzachten, te verdoven, zodat het lijden veraangenaamd wordt. Maar er zijn nog genoeg kwalen waarbij het niet echt mogelijk is. En er zijn ook kwalen waarbij ik denk dat het verzachten of verdoven pijnlijker is dan de pijn die je tijdens het genezen moet ondergaan. Neem zo'n verdoving bij het trekken van een kies of tand bij de tandarts. Zo'n naald in je verhemelte is echt geen pretje.
Ik heb in mijn leven al heel wat pijnen mogen ondergaan om kwalen te laten helen of om leefbaar te houden. En het lijkt er wel op, dat ik naarmate ik weer nieuwe kwalen krijg en nieuwe pijnen mag ondergaan, ik kleinzeriger word. Alsof mijn pijngrens bereikt is en ik de moed niet meer heb om me weer over die grens heen te zetten. Ik wil niet zeggen dat oude mannen kleinzerig zijn, maar ik vind mezelf vaak een oude man, zo voel ik me, die piept en zeurt bij ieder pijntje. Het voelt alsof ik het pijn lijden beu ben. Maar ja, zoals mijn oude huisarts en cardioloog al zeiden; "Mijn lichaam wordt wel slechter, maar nooit beter". En dat is te merken ook. Het hart is zwak en doet niet meer zo goed wat hij zou moeten doen Zo heeft hij met dit prachtige zomerweer, de grootste moeite om het vocht in mijn lichaam rond te pompen. En hoewel het grootste gedeelte vocht zich in de buikholte, in de bult verzamelt, is er ook een gedeelte vocht wat zich ophoopt in de benen en voeten. En dat hoort daar niet en zorgt voor nieuwe kwalen. Dus had ik ruim een week/ veertien dagen geleden, een enorme blaar op mijn been. Vocht!! En toen kreeg ik te horen; "Als we niks er aan gaan doen, heb je kans dat het een open wond gaat worden." Dus werd ik weer eens vrijwillig verplicht om er wat aan te laten doen. En die marteling is nu gestart. Mijn benen zijn ingezwachteld, lekker warm zo met dit weer. Het jeukt, het irriteert, lopen is pijnlijk. Ik voel me net de Kleine Zeemeermin, alsof ik op scherpe messen loop. Ik laat alleen geen bloedspoor na. Overdag weet ik niet hoe ik die benen moet houden als ik zit, 's nachts weet ik niet hoe ik ze neer moet leggen. Wat een kwelling zich, ik heb me nog nooit zo invalide gevoeld. En dit alles mag ik ondergaan in de hoop dat de kwaal afneemt. Ik denk niet dat de kwaal zal genezen, eerder zit ik er voortaan elke zomer weer aan vast. De vochtlijst is natuurlijk ook aangepakt, ik moet hem rond een liter houden, mag er soms tot tweehonderd milliliter overheen gaan, maar liever niet. De plasmedicatie is opgeschroefd, nu naar vier keer in de week. (ik weiger hem elke dag te nemen omdat dat echt een marteling voor de buik en de blaas is en dat kan ik er gezien de bult niet bij hebben) Maar, als ik dan toch bij die bult ben. Er is geen enkele arts te vinden die de bult eens even voor me zou willen aanprikken. Dan kan er weer eens zo'n vijfentwintig liter vocht uit en kan ik weer een jaar of drie wat makkelijker leven. Nee, daar moet ik echt voor naar het LUMC, maar die doen liever allerlei onderzoeken dan dat ze de bult daadwerkelijk aan gaan prikken. Dat is nu eenmaal een Universitair ziekenhuis, dus alles voor de wetenschap, maar niet aan de patiënt denken, waar hij/zij baat bij heeft.
Ik zit dus nog in de zwachtel fase, van de week worden er steunkousen aangemeten (vreselijk het idee alleen al) en dan maar hopen dat de benen slanker willen worden. We gaan het zien, nou ja jullie. Ik mag het nog voelen ook. De marteling ondergaan. En eerlijk gezegd vind ik er nu al geen donder meer aan.
Jezus had een aangeboren kwaal moeten hebben, dan zou hij pas weten wat een lijdensweg inhoudt. Of in een oorlogsgebied moeten wonen en elke keer worden opgejaagd of elke dat twintig kilometer moeten lopen voor vers drinkwater. En dan als hij bijna thuis was zijn kan laten vallen.
Maar goed dat was even een stukje boosheid richting het geloof, excuses.
Volgende keer weer meer.........
Geneeskunde werkt niet zonder pijn. Vanaf de tijd van de kwakzalvers tot onze hedendaagse moderne geneeskunde, moeten mensen pijn ondergaan om weer geheel of gedeeltelijk beter te worden. De kunst van het genezen, is de pijn te ondergaan tot de kwaal verdwenen is.
En ja, ik weet dat er al een heleboel dingen zijn uitgevonden om de genezing te verzachten, te verdoven, zodat het lijden veraangenaamd wordt. Maar er zijn nog genoeg kwalen waarbij het niet echt mogelijk is. En er zijn ook kwalen waarbij ik denk dat het verzachten of verdoven pijnlijker is dan de pijn die je tijdens het genezen moet ondergaan. Neem zo'n verdoving bij het trekken van een kies of tand bij de tandarts. Zo'n naald in je verhemelte is echt geen pretje.
Ik heb in mijn leven al heel wat pijnen mogen ondergaan om kwalen te laten helen of om leefbaar te houden. En het lijkt er wel op, dat ik naarmate ik weer nieuwe kwalen krijg en nieuwe pijnen mag ondergaan, ik kleinzeriger word. Alsof mijn pijngrens bereikt is en ik de moed niet meer heb om me weer over die grens heen te zetten. Ik wil niet zeggen dat oude mannen kleinzerig zijn, maar ik vind mezelf vaak een oude man, zo voel ik me, die piept en zeurt bij ieder pijntje. Het voelt alsof ik het pijn lijden beu ben. Maar ja, zoals mijn oude huisarts en cardioloog al zeiden; "Mijn lichaam wordt wel slechter, maar nooit beter". En dat is te merken ook. Het hart is zwak en doet niet meer zo goed wat hij zou moeten doen Zo heeft hij met dit prachtige zomerweer, de grootste moeite om het vocht in mijn lichaam rond te pompen. En hoewel het grootste gedeelte vocht zich in de buikholte, in de bult verzamelt, is er ook een gedeelte vocht wat zich ophoopt in de benen en voeten. En dat hoort daar niet en zorgt voor nieuwe kwalen. Dus had ik ruim een week/ veertien dagen geleden, een enorme blaar op mijn been. Vocht!! En toen kreeg ik te horen; "Als we niks er aan gaan doen, heb je kans dat het een open wond gaat worden." Dus werd ik weer eens vrijwillig verplicht om er wat aan te laten doen. En die marteling is nu gestart. Mijn benen zijn ingezwachteld, lekker warm zo met dit weer. Het jeukt, het irriteert, lopen is pijnlijk. Ik voel me net de Kleine Zeemeermin, alsof ik op scherpe messen loop. Ik laat alleen geen bloedspoor na. Overdag weet ik niet hoe ik die benen moet houden als ik zit, 's nachts weet ik niet hoe ik ze neer moet leggen. Wat een kwelling zich, ik heb me nog nooit zo invalide gevoeld. En dit alles mag ik ondergaan in de hoop dat de kwaal afneemt. Ik denk niet dat de kwaal zal genezen, eerder zit ik er voortaan elke zomer weer aan vast. De vochtlijst is natuurlijk ook aangepakt, ik moet hem rond een liter houden, mag er soms tot tweehonderd milliliter overheen gaan, maar liever niet. De plasmedicatie is opgeschroefd, nu naar vier keer in de week. (ik weiger hem elke dag te nemen omdat dat echt een marteling voor de buik en de blaas is en dat kan ik er gezien de bult niet bij hebben) Maar, als ik dan toch bij die bult ben. Er is geen enkele arts te vinden die de bult eens even voor me zou willen aanprikken. Dan kan er weer eens zo'n vijfentwintig liter vocht uit en kan ik weer een jaar of drie wat makkelijker leven. Nee, daar moet ik echt voor naar het LUMC, maar die doen liever allerlei onderzoeken dan dat ze de bult daadwerkelijk aan gaan prikken. Dat is nu eenmaal een Universitair ziekenhuis, dus alles voor de wetenschap, maar niet aan de patiënt denken, waar hij/zij baat bij heeft.
Ik zit dus nog in de zwachtel fase, van de week worden er steunkousen aangemeten (vreselijk het idee alleen al) en dan maar hopen dat de benen slanker willen worden. We gaan het zien, nou ja jullie. Ik mag het nog voelen ook. De marteling ondergaan. En eerlijk gezegd vind ik er nu al geen donder meer aan.
Jezus had een aangeboren kwaal moeten hebben, dan zou hij pas weten wat een lijdensweg inhoudt. Of in een oorlogsgebied moeten wonen en elke keer worden opgejaagd of elke dat twintig kilometer moeten lopen voor vers drinkwater. En dan als hij bijna thuis was zijn kan laten vallen.
Maar goed dat was even een stukje boosheid richting het geloof, excuses.
Volgende keer weer meer.........
Reacties
Een reactie posten