Mario's Blog

Ja hoor, we zijn er weer. De laatste dagen van december, dus is het tijd voor een overzicht van het afgelopen jaar. En wat was het voor een jaar? Als ik zo mijn blogs van het afgelopen jaar na loop, kom ik tot de conclusie dat ik erg veel met en voor mezelf bezig ben geweest. Ik heb samen met mijn CPB-ers mijn einde geregeld. Vastgelegd hoe mijn uitvaart er uit zou moeten zien. Ik ben ook heel veel met mijn gezondheid bezig geweest. En het was een jaar met een hoop spanningen in en om de groep. Maar ook bij mij privé. Maar er was ook een groot lichtpunt dit jaar. En ja, ook daar zaten een hoop nadelen aan vast, maar ik vond het geweldig. We hebben een prachtige zomer gehad. Volgend jaar wil ik er weer zo eentje. Al was het waterpeil benedenpeil, de grond te droog en riepen de natuurkundige moord en brand over de klimaatsverandering. De zomer was heerlijk. In dit geval denk ik dan, "Lang leve het broeikaseffect!!" Met de gezondheid was het dus halen en brengen dit jaar.

Hallo allemaal, ik heb een aantal dagen kerstspreuken op mijn Facebookpagina geplaatst. Het lijkt een beetje op een adventskalender, alleen de mijne begon op acht december, in plaats van de eerste december. En om de spreuken bij elkaar te bewaren, plaats ik ze vandaag in deze blog. 8 december: Als in december de regen over je kerstboom piest, weet je dat het geen twintig graden vriest. 9 december: Als de wind zijn neus hard snuit, denk om je kerstboom, anders waaien je ballen er uit. 10 december: Bang dat je boom vroegtijdig zonder naalden zit? Plak ze vast met Bizonkit. 11 december: Is je kerstelfje zwart als roet en zonder franje? Stuur hem dan eens heel vlug terug naar Spanje. 12 december: Als je vandaag vakje zestien open maakt, is je Adventskalender ergens door de war geraakt. 13 december: Komt er rook en vieze geuren uit de keuken? Staat er vast iemand de kalkoen te verneuken. 14 december: Hangt je boom, van voren, te vol met zware ballen, zal h

Ik heb de hele ochtend lekker lui YouTube filmpjes zitten kijken. Filmpjes over de klas van meneer Hoefnagel, soort "Brugklas"/"Spangas" idee. In eerste instantie ben ik bij die filmpjes blijven hangen omdat er wel erg leuke gasten in meededen. Zo'n klas is tegenwoordig wel iets anders dan toen ik nog op de mavo zat en eigenlijk is er, zoals ik het zag, toch ook weinig veranderd. Als een klas irritant bezig is kan je er eigenlijk elk jaartal bij zetten. Daarin is niks veranderd vind ik. Ja het taalgebruik misschien en vroeger zaten we niet stoned in de klas en dat kan tegenwoordig wel. Niet dat het hoort, maar het kan. Wat was ik eigenlijk voor een leerling? Tja, eigenlijk ben ik nu niet veel anders dan toen. Ik zei toen ook alles wat ik dacht, althans ik zei eerst dingen en dacht er later pas over na. Ik kon, zoals ik nu nog steeds niet kan, niet tegen onrecht. En als ik iets onterecht vond dan ging ik daar keihard tegenin. Ergens was ik ook wel een enorme e

Ik heb weer eens geen idee waar de blog over zou moeten gaan. Sinterklaas is naar huis en nog even dan komt zijn broer weer Santa Claus. Ik zag van de week alweer een glimp van een grote Coca Cola truck tijdens een reclameblok. Over reclameblokken gesproken, ik irriteer me mateloos aan die vrouw (al heb ik de neiging dat wijf te zeggen) van de Oral-B reclame. Dat ze zeer tandvlees heeft en dan heel dom aan ons de kijkers vraagt of dat niet erg is. Dan denk ik, "Nee hoor muts, voor ieder weldenkend mens die weet wat daarvan kan komen wel, maar voor jou niet. Hopelijk rotten al je tanden uit je bek!!" Ik vraag me af wie die achterlijke reclame bedacht heeft. En welke vrouw dat ingesproken heeft. Want je ziet dat het hartstikke nagesynchroniseerd is. Of dat andere domme mens van Oral-B, met die tandenborstel. Het wordt gebracht alsof ze het wiel heeft uitgevonden. "Een Oral-B borstel is rond." Joh, echt ? En ik maar denken dat ze zeshoekig waren. Kerstmis komt er we

Zo vandaag eens tijd voor een boze blog. Een blog met mijn commentaar en visie op al die zaken die er zoal lopen in Nederland. Zaken waar ik nooit op reageer, maar waar ik wel een mening over heb. Meestal reageer ik niet omdat er tussen de reacties al zoveel shit en dreigementen zit, dat ik me af vraag of het ooit goed zou komen met die, al dan niet zogenaamde, problemen. En omdat ik nooit gereageerd heb op al de meningen van anderen, hoeven de andere niet te reageren op mijn mening en blokker ik alle eventuele reacties. Ik heb genoeg meningen gelezen, genoeg filmpjes gezien en genoeg, al dan niet knip-en-plak-werkjes van Wikipedia of soortgelijke sites gezien. Dat je het vast maar weet. Laat ik eens beginnen met "Onze traditie", het is tenslotte weer de tijd van het jaar voor onze traditie. Het gejank over Zwarte Piet. Van mij hoeft er niets aan die hele Piet te veranderen. En als mensen dan gaan roepen dat Zwarte Piet racistisch is, dan hoeft er zeker niets meer te verand

Het is weer tijd voor een nieuwe blog en ik heb/had al heel wat onderwerpen in mijn hoofd. Maar helaas, geen van de onderwerpen mogen als blog verschijnen. Ik had een onderwerp dat er tegenwoordig zo weinig op de televisie is en dat YouTube een beetje mijn nieuwe televisie begint te worden. Maar gezien al die nieuwe regels rondom privacywetten, mag je niet zomaar wat aan "linken" in een blog. YouTube werkt ook niet zoals Facebook, dat je in een privéberichtje aan de vlogger kunt vragen of zijn/haar kanaal gedeeld mag worden in een blog. En ergens hoopte ik ook dat als ik over vloggers zou bloggen ik een deel van hun kijkertjes als lezertjes zou krijgen. Dat ik eens meer dan honderd lezers zou hebben van een blog. (de beste blog is ongeveer honderdelf keer gelezen) Ik had ook nog een onderwerp over de "Mantel der Liefde" waarmee vele conflicten en ruzies worden bedekt en het tapijt waar van alles onder geveegd wordt, waarna er hard over gestampt zou worden, zodat

Waarschuwing, in deze blog komen scheldwoorden voor met een ziekte!! Deze blog kan twee titels hebben, "Zielig hé?" en/of "Paars." Zielig hé ?, Kinderen met rood haar, die altijd maar moeten aanhoren of ze een keer op groen zullen springen ? Zielig hé ? Kinderen die erg lang zijn waaraan altijd maar gevraagd wordt of het koud daar boven is ? Zielig hé ? Kinderen die dik zijn, dat daar altijd tegen gezegd wordt dat ze teveel eten, dat ze meer moeten bewegen en op varkentjes lijken ? Zielig hé ? Kinderen met een verstandelijke- en/of fysieke handicap, die altijd maar worden nageroepen met debiel, mongool en idioot ? Zielig hé ? Kinderen die in hun puberteit voelen dat ze zich aangetrokken voelen tot hetzelfde geslacht, of zich niet thuis voelen in hun eigen lichaam, dat die altijd uitgemaakt worden voor kontneuker, holtorren, manwijf, poot of pot ? Zielig hé ? Kinderen die donker getint zijn, dat die altijd maar weer voor Zwarte Piet worden uitgemaakt. Echt

Ik heb al maanden een ondergrondse boosheid bij me. Een boosheid die aangewakkerd is door een aantal gebeurtenissen en veelal het hoofdthema "kanker" heeft. Nee, ik heb zelf geen kanker, maar om me heen heb ik er veel mee te maken. Over het hoe en wat en vooral het waarom of waarom niet, zou ik soms graag willen schrijven. Maar dat is door veiligheidsredenen en bescherming van personen om me heen niet slim om te doen. Hoewel ik het soms wel enigszins cryptisch verpak, zoals in de blog "Laten we lekker moeilijk doen.", waarin de Sprookjesboom bizarre situaties aanhaalt bij het schrijven van sprookjes. Mijn boosheid kan ik voor een groot gedeelte kwijt als ik schrijf. Maar wat zal het eens lekker zijn om gewoon, al donderjagend, scheldend en schreeuwend en met enig fysiek geweld, mijn boosheid eens naar buiten te brengen. Toen ik jonger was vond ik het heerlijk om mijn agressie af te reageren op de winkelwagentjes van Albert Heijn. Maar dat zie ik me in het dorp nu

Het zeur seizoen is weer begonnen !! De voor- en tegenstanders halen hun argumenten weer van stal en maken zich op voor de strijd. En waar gaan we weer gezellig over zeuren dit seizoen ? Juist, de feestdagen komen er weer aan. Het eerste feest wat nadert is Halloween, overgewaaid uit Amerika, dat gevierd wordt rond Allerzielen. In kleine dorpen en stadjes wordt nog vastgehouden aan Sinter Maarten, maar Halloween heeft hem in de grote steden en pretparken verdreven. Een griezelig feest vol dode enge wezens, verklede kinderen en een hoop snoep. Wat valt er over Halloween te zeuren ? Nou ja, laten we het eens over het in standhouden van "onze" tradities. We hebben ons mond vol dat "onze tradities moeten blijven bestaan. Maar zonder slag of stoot hebben we Sinter maarten omgeruild voor Halloween. Nou heb ik zelf geen idee wat de traditie van Sinter Maarten eigenlijk was, alleen dat de kinderen langs de deuren gingen, een liedje zongen en snoep kregen. En laten dat ze dat m

Wat kunnen mensen toch ontzettend moeilijk doen en dan verwachten ze eigenlijk nog begrip van je ook. Over dat moeilijk doen wil ik graag het een en ander kwijt, maar omdat ik geen zin heb om mensen en situaties te omschrijven, laat ik het vandaag eens over aan de Sprookjesboom. "Gaat uw gang maar beste boom". "Hallo allemaal, tegenwoordig leven de sprookjes lang en gelukkig, maar er was eens een tijd dat dat anders was. Zo ook, in het begin toen het sprookje over Sneeuwwitje werd geschreven. Het sprookje schreef lekker weg en de bedenkers hadden veel plezier in het schrijven. Totdat ze op het punt kwamen van de giftige appel. Sneeuwwitje vond het in eerste instantie maar niks, zo'n giftige appel in haar keel, maar over haar bezwaar stapte ze al gauw heen. Ze begreep best dat een giftige appel de mensen meer aansprak dan een gewoon stukje appel. Maar de twaalf dwergen hadden er meer moeite mee. Nu hoor ik jullie denken, "Twaalf dwergen ?, Het zijn er toch zeve

Er is vandaag weer een rapport verschenen waarin de mensen nog meer gewaarschuwd worden voor het grote gevaar dat "Opwarming van de Aarde" heet. Ofwel het broeikaseffect. Want als wij allemaal zo door gaan met het vele CO2 uitstoten dan kan het gebeuren dat de Aarde veel te warm wordt en dan brengen we onszelf maar ook al het andere leven hier in gevaar. Het ijs op de Noord- en Zuidpool zal smelten evenals het ijs en sneeuw in onze zeer geliefde skiresorts. En omdat ijs, als het smelt, nu eenmaal water wordt, zullen onze oceanen en zeeën stijgen. Wij Nederlanders liggen met ons landje toch al ergens onder het zeeniveau, dus als dat niveau nog hoger komt te liggen, zullen wij pas echt een strijd met de zee moeten gaan voeren. Eigenlijk begrijpen we dat verhaal allemaal best. Het wordt ons al jaren verteld, we zien het bij het nieuws keer op keer voorbij komen. Over de dramatische gevolgen van het broeikaseffect zijn talloze films gemaakt. Dus we weten best wat er kan gaan ge

Inspiratieloos, nee, dat ben ik niet echt. Alleen een verhaal wil niet echt lukken. Mijn hoofd zit vol losse flarden, onuitgewerkte ideeën en bij hele andere zaken dan het schrijven van een blog. Het is de tijd van het jaar denk ik. Die schitterende zomer die we gehad hebben gaat langzaam plaatsmaken voor de herfst. De verplichte feestdagen staan weer voor de deur. Terwijl de pepernoten, schuimpjes en marsepein staven alweer in de winkels verschijnen, begint het geouwehoer over de kleur van Piet ook weer. Grote, volwassen mensen die zeiken over een kinderfeest. En dan daarna weer het verplichte "Vrede op Aarde", wat wel weer zal uitmonden in het vele "(vol)vreten op Aarde". De verplichte "Oh, wat is het toch gezellig" kerstdagen. Ik heb nu al geen zin in beide feesten. Vind er nu al niks meer aan. Na vandaag begint ook alweer zo'n modernere traditie, "Stoptober", het gejank van o.a. het KWF, dat Nederland massaal de peuken en shaggies aan de

Het begon allemaal zo'n vierenveertig jaar geleden. In een fabriek werd ik in elkaar gezet en in een grote doos, met allemaal soortgelijke vriendjes en vriendinnetjes, naar een supermarkt gebracht. Het was de Profimarkt in Den Haag aan de Beresteinlaan. Daar werd ik met alle anderen in een bak gekieperd om in de verkoop te gaan. Op een donderdagavond, koopavond, kwam er een jongetje langs onze bak. Vrolijk zette hij wat vriendjes en vriendinnetjes op de rand zodat zij de winkel in konden kijken. "Mag ik er eentje ?" vroeg het jongetje aan zijn ouders. Ze vonden het best en het jongetje pakte mij uit de bak. Er was meteen een klik tussen ons. "Met dit jongetje ga ik heel wat beleven." dacht ik bij mezelf. Het jongetje heeft me de hele supermarkt door gezeuld, heeft staan blerren bij de kassa, dat ik van hem was en dat de kassière mij niet kreeg, wat wel de bedoeling was, want ik moest natuurlijk afgerekend worden. In de auto mocht ik naast hem zitten en toen het

Dit wordt een hele moeilijke blog. Er zullen vast ook hele moeilijke reacties op komen. Paul de Leeuw heeft ooit het "Knuffellied" gezongen "Men knuffelt niet meer men snuffelt niet meer men knabbelt men grabbelt men sabbelt niet meer de mannen de vrouwen de gozers de chicks ze vrijen niet meer 't is neuken of niks" De tekst komt van  https://muzikum.eu/nl/123-157-4950/paul-de-leeuw/knuffellied-songtekst.html#ixzz5PqJVubxu  (het schijnt dat je tegenwoordig ook bronvermelding moet doen, dus bij deze) En met deze gedachte en naar aanleiding van één van de positieve blogs en een aantal gebeurtenissen daarna, loop ik al een tijdje rond. Eigenlijk als ik er over nadenk loop ik er al heel wat jaren mee rond, want er zijn meer blogs die over intimiteit gaan. Wat ik hier op het Zeehos verschrikkelijk mis is een echte knuffel. Van een bewoner en/of een begeleidster/begeleider. Ik mis intimiteit op het Zeehos. Wat mij opvalt is dat, wat wij de "lagere niveaus

Ik heb twee hele positieve blogs geschreven. De eerste heb ik gedeeld op de bekende kanalen waarop ik al mijn blogs deel. De ander alleen op Facebook, dit omdat ik daar de meeste mensen kon bereiken over wie de blog ging, maar ook ter bescherming van die mensen. Ik heb hele positieve reacties gehad op beide blogs, vaak gehoord dat ik dat vaker moet doen. Maar positief schrijven of iets positiefs over iemand zeggen vind ik veel moeilijker dan iemand afzeiken. Ervaringen hebben me geleerd dat het positief over iemand uitlaten vervelende gevolgen kan hebben dan dat er iets positiefs uit voort komt. Door positief over iemand te zijn geef ik mij geestelijk bloot aan diegene. Ben ik kwetsbaar, open en mijn eerlijke zelf. En daar ben ik vaak mee op mijn bek gegaan. Door gebruikt, keihard afgewezen. Alsof het positieve wat ik vond als heel negatief werd ervaren. Ze me liever als een leugenaar zagen, een harlekijn die me aanpaste aan wat zij vonden en voelden, dan mijn eigen, open eerlijke e

Nog even en dan ben ik alweer tien jaar een Zeehosser. Een cliënt op het Raamwerk, tussen al die andere cliënten die hier wonen op het Zeehosterrein. Hoewel ik makkelijk contacten maak, vond ik het in het begin moeilijk om te aarden hier. Lichamelijke beperkingen gaan verder dan een hartafwijking en soms ook gepaard met een verstandelijke achterstand. Vooral dat laatste was erg wennen voor me. In het begin was ik wel wat bang voor zulke bewoners. Toch heb ik nu, na een weg met misverstanden en ruzies, toch heel goed contact met ze. Voor mij is iedereen gelijk, tenminste ik benader iedereen als gelijke en juist die benadering heeft soms tot de misverstanden geleid. Van mezelf uit ben ik een flapuit en niet iedereen begreep dan wat ik bedoelde. Wat van mij als grapje bedoeld was, kwam soms verkeerd aan bij de bewoners. Maar met mijn groepsgenoten en wat andere cliënten kan ik aardig opschieten. Ik heb hier meer vriendschappen dan toen ik in Den Haag woonde. De enige vriend in Den Haa

Acht augustus is het zover, dan woon ik alweer tien jaar op het Zeehos. In de begin periode dat ik hier woonde schreef ik zo nu en dan eens een flinke (af)zeik blog over wat er allemaal (volgens mij) niet goed ging hier. Heel wat van die blogs hebben me best een hoop ellende bezorgd, ik werd menigmaal op matjes geroepen en heb wat afgekletst met clusterhoofden en cluster persoonlijk begeleidsters. Maar ja, nu die datum van tien jaar Zeehos nadert, komt er wel een drang naar boven om nog een keertje een flinke (af)zeik blog over het Zeehos te schrijven. Wetende dat me dat een hoop ellende kan opleveren. En eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin meer in, in al die gesprekken en preken. Dus waarom zou ik het niet een keer omdraaien en een grote pluspunten blog over het Zeehos schrijven? Al blijft de titel wel (Af)zeik blog Zeehos. Want ik heb gemerkt dat zulke titels en blogs heel wat mensen trekken. De meest gelezen blogs zijn toch wel de (af)zeik blogs. Want ja, ieder clusterhoofd mo

Allereerst, deze blog gaat over niemand in het bijzonder. Voel je niet gekwetst of aangesproken door deze blog, want deze blog gaat niet over jou of iemand in het bijzonder. Maar doordat deze blog zo herkenbaar is, kan het voelen dat er iemand speciaal bedoeld wordt. Of dat men het herkent omdat het hen ook vaak overkomt. Of juist in de verdediging wil gaan, terwijl dat bij deze blog absoluut niet nodig is. Jij wordt immers niet bedoeld. We kennen allemaal het lied wel van Claudia de Breij en Jeroen van der Boom, "Mag ik dan bij jou?" "Mag ik bij je huilen, mag ik bij je schuilen, mag ik dan bij jou?" In eerste instantie zou ik zeggen, "Ja, natuurlijk, kom maar hoor". En die reactie geven we vaker meteen als er om hulp wordt gevraagd. Maar willen we het eigenlijk wel? "Als de regen komt (lekker na al die droogte) en mijn huis onderwater staat, de ontbijttafel door de kamer drijft en de laden van de badkamer kastjes als boomstamboten van de trap

Ik zit in een periode van ziekte en tegenslagen. Mijn humeur is vaak ver beneden peil, maar dankzij mijn masker merken daar mijn weinig mensen wat van. Mijn masker is vooral een grote dosis humor, bestaande uit cynisme, soms sarcasme en een grote dosis zelfspot. Met mijn masker ben ik luchtig naar anderen toe. Maar voor mezelf ben ik heel erg hard. Neem de vochtlijst, ik moet en zal de grens halen die ik zelf bepaald heb. Niemand, welke arts dan ook heeft gezegd dat ik minder dan die anderhalve liter per dag moet drinken. Ik heb het mezelf opgelegd. Als ik wil dat het beter wordt, dan moet ik ook niet zoveel drinken. Warmte of geen warmte. En door die hardheid/strengheid zit ik elke dag rond de twaalfhonderd milliliter. Toch driehonderd minder dan toegestaan. En ja, daarvan zie ik ook resultaat. Buiten dat de benen inderdaad weer slanker worden, komt de wijzer van de weegschaal ook weer dichter bij de honderd kilogram. En hij komt van de honderdnegen kilogram. Mijn humeur is net als

Wat een enorme marteling!! Het is bedoeld om gezond te worden, maar het voelt als een marteling. Geneeskunde werkt niet zonder pijn. Vanaf de tijd van de kwakzalvers tot onze hedendaagse moderne geneeskunde, moeten mensen pijn ondergaan om weer geheel of gedeeltelijk beter te worden. De kunst van het  genezen, is de pijn te ondergaan tot de kwaal verdwenen is. En ja, ik weet dat er al een heleboel dingen zijn uitgevonden om de genezing te verzachten, te verdoven, zodat het lijden veraangenaamd wordt. Maar er zijn nog genoeg kwalen waarbij het niet echt mogelijk is. En er zijn ook kwalen waarbij ik denk dat het verzachten of verdoven pijnlijker is dan de pijn die je tijdens het genezen moet ondergaan. Neem zo'n verdoving bij het trekken van een kies of tand bij de tandarts. Zo'n naald in je verhemelte is echt geen pretje. Ik heb in mijn leven al heel wat pijnen mogen ondergaan om kwalen te laten helen of om leefbaar te houden. En het lijkt er wel op, dat ik naarmate ik wee

Vandaag eens een depressieve blog. En als je het niet bent wordt je het er misschien wel van. Eigenlijk is het hele leven maar nutteloos. De zin van het leven is dat het er geen zin in heeft. Dat hele stukje van ontstaan ergens vanuit het niets, naar het ooit weer verdwijnen in dat niets, noemen we het leven. Ik heb altijd gedacht dat het nuttig was, maar naar mate ik ouder word, zie ik dat het eigenlijk maar een nutteloze bedoening is. Je begint leeg en onwetend, groeit op en leert het een en ander, je wordt oud en vergeet van alles en verdwijnt bijna leeg en onwetend. Wat heeft dat leren dan voor zin ? Ja leuk voor een baan of iets dergelijks. Het is goed dat je kunt lezen en schrijven. Echt ? Het is meer een nutteloos iets lijkt mij. Wat hebben mijn blogs voor nut ? Misschien een overlevering van mijzelf aan anderen voor als ik er ooit niet meer ben, maar of dat nuttig is, dat betwijfel ik. Ik denk niet dat de mensheid na mij er wat van opsteekt en kan gebruiken in de verre toekom

Zo, eindelijk weer een blog. Hij is er een beetje bij ingeschoten toen mijn moeder een week bij me gelogeerd heeft. En eigenlijk heb ik geen onderwerpen en toch weer een heleboel. Dus we doen gewoon wat kleine dingen dit keer. Korte hoofdstukjes over van alles en nog wat. Kleding: Het is weer zomer !! (die begon in mei) Dus weer voor shirtjes. Maar ja,.. die bult hé, alles blijft erop liggen, hij komt bijna overal onder vandaan. Waarom moeten t-shirts toch tot aan de knoop van de broek in lengte zijn ? Wie heeft dat ooit bedacht ? Nou wordt er in het algemeen toch geen rekening gehouden met kleding voor mensen met een handicap (beperking) Maar gelukkig komen er langzamerhand wel meer shirts die langer zijn. Blijkbaar hebben meer mannen liever langere shirts. Maar goed, na een hoop gezoek heb ik een paar langere shirts voor de zomer. Dus de zon kan aan, de wolken weg en de wind in z'n mand. (zonnige smiley) Matje: Ik vind de haarmode niet zo denderend, het lijkt wel of daar

"Men moet het verleden laten rusten en zich richten op het heden en de toekomst." Wat een wijs zinnetje hé ? Een zinnetje die helaas voor mij niet altijd opgaat. Ik leg het verleden vaak naast me neer, maar kennelijk toch te dichtbij zodat ik het (on)bewust toch weer oppak en er mee rondloop. Misschien ook omdat dat kijken naar het heden nog wel gaat, maar ik de toekomst nogal somber inzie. Het verleden heeft teveel sporen achter gelaten, heeft vaak zo'n impact gemaakt dat het zelfs in het heden weer opduikt om toch weer herinnert te worden. En de maand juni is nou net weer zo'n maand dat het verleden onder protest door mij, weer opduikt en me bezighoudt. Gelukkig begint juni met feest en taart. En kijken we naar de toekomst dan is hij snel bejaard, hoewel, helaas zit hij net een jaar onder mij, dus moet ik dat bejaarden-gedoe als eerste voordoen. (triest kijkende smiley)  Maar de andere dagen van juni zitten vol flashbacks en sombere dagen uit het verleden. Want