Tien jaar een Zeehosser
Nog even en dan ben ik alweer tien jaar een Zeehosser. Een cliënt op het Raamwerk, tussen al die andere cliënten die hier wonen op het Zeehosterrein. Hoewel ik makkelijk contacten maak, vond ik het in het begin moeilijk om te aarden hier. Lichamelijke beperkingen gaan verder dan een hartafwijking en soms ook gepaard met een verstandelijke achterstand. Vooral dat laatste was erg wennen voor me. In het begin was ik wel wat bang voor zulke bewoners. Toch heb ik nu, na een weg met misverstanden en ruzies, toch heel goed contact met ze.
Voor mij is iedereen gelijk, tenminste ik benader iedereen als gelijke en juist die benadering heeft soms tot de misverstanden geleid. Van mezelf uit ben ik een flapuit en niet iedereen begreep dan wat ik bedoelde. Wat van mij als grapje bedoeld was, kwam soms verkeerd aan bij de bewoners.
Maar met mijn groepsgenoten en wat andere cliënten kan ik aardig opschieten. Ik heb hier meer vriendschappen dan toen ik in Den Haag woonde. De enige vriend in Den Haag is mijn computer/zang en dans maatje, Die is altijd trouw gebleven.
Maar nu de andere Zeehossers. In het begin probeerde een oud-bewoner (helaas overleden) mij te vormen zodat ik paste in zijn groepje. Ik heb vele blogs over hem geschreven, beide hartpatiënt, maar we gingen er totaal anders mee om. Ook onze omgang met de overige cliënten was totaal anders. Hij keek op iedereen neer en ik praatte ondanks dat, met iedereen. We hadden vaal ruzie samen, waar anderen bij betrokken werden. Nee het begin liep niet zo lekker. Eigenlijk was zijn overlijden een soort bevrijding voor mij. Toen pas kon ik echt gaan zijn wie ik was en ben. Maar ondanks alles, mis ik hem soms wel. Ergens was het toch een goeie gozer. Hij was tenslotte toch degene die de beruchte Rozer-Kliek heeft gevormd. En alle onenigheden en ruzies vergetend, die tijd van de Rozer-Kliek was hartstikke leuk. Met die leuke bar gozer erbij hebben we toch heel veel uitgevreten. Daar zijn toch de eerste bodempjes gelegd voor vriendschappen die nog steeds bestaan.
Zoals mijn prinsesjes buurvrouw. We zijn saampjes door diepe dalen geweest, maar we kunnen nog steeds niet met, maar ook niet zonder elkaar. Elke keer vallen we weer terug op elkaar. Dat is mooi, een wederzijds respect en een vleugje liefde. Echte liefde.
En mijn haat-liefde verhouding met die jongen waar ik soms op schelden kan en dan weer enorm mee kan lachen. Tussen ons hangt de liefde, al is het bij hem meer de drang naar seks denk ik. Vanaf het begin trekken we elkaar aan en (weer af wou ik schrijven, maar dat is privé) stoten we elkaar af. Ik blijf een zwak voor hem houden.
Zo ook voor mijn broertje, zoals ik hem noem. Een kleine jongen verpakt in een volwassen mannenlichaam. Een echte knuffelbeer, die graag met me klit. In het begin meer dan tegenwoordig, wat ik eigenlijk wel jammer vind. Zijn omgeving schijnt al tien jaar te roepen dat knuffelen met een andere man vies is.
En dan nog de sportieveling. Altijd met sport bezig. Een goeie gozer, met z'n hart op de juiste plaats. Staat altijd klaar om te helpen, vooral de jongen waar ik een zwak voor heb. In het begin dacht ik dat ze samen wat hadden, maar het is gewoon vriendschappelijk.
En natuurlijk die "homo", zo noem ik hem ook. Mijn Rozer maatje. Zit altijd naast me en als het kan nog aan me ook. (alsof ik dat erg vind)
En "opa", vanaf dat ik logeerde hier wenste hij al dat ik hier zou komen wonen. Er is een vriendschap ontstaan, al zijn er ook best ruzies geweest. Toch is hij altijd blij als ik in zijn buurt ben. Hij is niet eens zo oud, nog geen zestig en toch noem ik hem af en toe opa.
Dan nog die jongen, die ik moeilijk vind om te omschrijven. Hij ligt meer plat op zijn blad aan zijn rolstoel dan dat hij rechtop zit. Ik ben dol op die knul, een echte lachebek, ondeugend en eerlijk. "van beide kanten bespeelbaar" zoals hij zelf zegt. Ik ben dol op hem en hij op mij. En ook hij zit graag aan me.
Eigenlijk zitten die gasten altijd wel aan me. Een knuffel hier een aai daar en ik ben het middelpunt. Mijn Rozer tweelingzusje noemde mij de "Zeehos hoer", ik zou het zelf liever de "Zeehos knuffelbeer" willen noemen. Hoewel het begrip hoer er best bij past. Ze verlangen toch naar genegenheid, tederheid, intimiteit en gewoon platte seks. En ik ben daar altijd al erg makkelijk in geweest, dus ergens is het niet zo vreemd dat ze naar mij toe trekken en aan me zitten. En ergens vind ik het nog prettig ook.
En dan is er nog mij "Heils Angel", een bewoner van buiten het Zeehos. Top gozer, beetje homofoob, of nieuwsgierig naar.. Een fijne vent waar ik het goed mee kan vinden. Ook al tien jaar een goeie vriend
En dan mijn FTP-Horen groepsgenoten.
We wonen met tien cliënten op de Torens (inclusief ik) Niet allemaal even lang, want er zijn cliënten weggegaan of overleden en weer nieuwe voor in de plaats gekomen. In het begin was er dan die oud-bewoner, en woonde mijn "Baby Born" naast me. Dat was een knappe gozer, de enige die weet hoeveel verdriet mijn teddybeer heeft/ Dan was er nog de "grote televisie" gozer, een aardige vent. En verderop woonde dan de vroegere maat van mijn vader. En we hadden nog "Meneer Molton" Een grote kale man, die rustig in de zomer in zijn molton (dienend als luier) erop uit ging. Meneer Molton en mijn Baby Born zijn verhuisd, de anderen zijn helaas overleden.
En dan vergeet ik nog onze bloemenboer, die is naar een andere afdeling gegaan.
Mijn huidige medebewoners.
Prinsesjes buurvrouw heb ik al genoemd.
Het oude vrouwtje, eigenlijk heb ik weinig met haar. Ja zo nu en dan woorden over een plantje. Soms een gezellig onderonsje bij de Zonnebloem, maar verder niks.
Meneertje Dondersteen, in het begin dat hij hier kwam wonen vond ik hem raar. Maar nu we Facebook contact hebben en ik hem vaker gesproken heb, vind ik hem wel een dondersteen. lekker recht voor z'n raap. Ik mag hem wel.
Mevrouw "één schoen" (geen idee hoe ik haar anders moet beschrijven. Een lieve meid, we hebben niet veel contact samen, maar als we het hebben is die goed. Kan op feestjes best lachen met haar.
Mijn liefje, zo noem ik haar maar omdat ik stiekem denk dat ze best een oogje op me heeft. Met haar heb ik soms enorme lol, al kunnen we ook heerlijk bekvechten. Op feestjes zit ze graag in mijn buurt en als iets haar dan niet bevalt, krijg ik rustig een klap van haar. Dat maakt haar zo lief.
Mijn "huis, tuin en keukenneger". Racistisch? Absoluut niet, hij kan het hebben en ik ben de enige die dat tegen hem mag zeggen. Hoewel ik het niet toe wil geven (en nu dus wel doe), heb ik best een zwak voor die gozer. We kunnen heel hard zijn naar elkaar, maar we respecteren elkaar. Een toppertje is hij. Ik duim voor hem vandaag, hij ligt in het ziekenhuis en wordt nu geopereerd. Ik hoop dat alles voorspoedig verloopt.
Mevrouw Hond, in het begin was het erg aftasten wat ik nou aan haar zou hebben en soms weet ik dat nog niet. Maar toch hebben we wel een band saampjes. Soms zou ik willen dat ze meer open was, dat ze wist dat ik wel te vertrouwen ben en dat die drukke Mario een soort masker is. Ik werd op school niet voor niks "het dagboek van de leerlingen" genoemd. Toch heb ik ook voor haar een zwak, al heeft ze zonder dat ze dat wist een breuk tussen het eventuele mooie, wat tussen mij en mijn haat-liefde jongen had kunnen komen. Maar ja, Haat-liefde jongen vond haar op dat moment leuker dan mij.
Het meisje met de blonde hond. Een schatje, ze komt van een andere afdeling, maar ook toen kende ik haar al wel. Stiekem ben ik ietwat verliefd op haar. Goedlachs, altijd behulpzaam, een heerlijke meid.
En dan als laatste, de receptionist. Hij woont hier nog geen maand, komt ook van een andere afdeling. De receptionist ken ik al vanaf het begin. Hij was de allereerste met wie ik een gesprekje had toen ik kwam kennismaken met het Zeehos. We hebben best een vriendschapsband opgebouwd. Een goeie gozer waar ik ook best lol mee kan maken.
Allemaal lieve mensen, die ik ben gaan waarderen en waarbij ik steeds meer de mens zelf zie dan de rolstoel waarin zij zitten.
Tien jaar Zeehosser, ik zou niets anders meer willen zijn.
Ik houd van hen.
Volgende keer weer meer......
Voor mij is iedereen gelijk, tenminste ik benader iedereen als gelijke en juist die benadering heeft soms tot de misverstanden geleid. Van mezelf uit ben ik een flapuit en niet iedereen begreep dan wat ik bedoelde. Wat van mij als grapje bedoeld was, kwam soms verkeerd aan bij de bewoners.
Maar met mijn groepsgenoten en wat andere cliënten kan ik aardig opschieten. Ik heb hier meer vriendschappen dan toen ik in Den Haag woonde. De enige vriend in Den Haag is mijn computer/zang en dans maatje, Die is altijd trouw gebleven.
Maar nu de andere Zeehossers. In het begin probeerde een oud-bewoner (helaas overleden) mij te vormen zodat ik paste in zijn groepje. Ik heb vele blogs over hem geschreven, beide hartpatiënt, maar we gingen er totaal anders mee om. Ook onze omgang met de overige cliënten was totaal anders. Hij keek op iedereen neer en ik praatte ondanks dat, met iedereen. We hadden vaal ruzie samen, waar anderen bij betrokken werden. Nee het begin liep niet zo lekker. Eigenlijk was zijn overlijden een soort bevrijding voor mij. Toen pas kon ik echt gaan zijn wie ik was en ben. Maar ondanks alles, mis ik hem soms wel. Ergens was het toch een goeie gozer. Hij was tenslotte toch degene die de beruchte Rozer-Kliek heeft gevormd. En alle onenigheden en ruzies vergetend, die tijd van de Rozer-Kliek was hartstikke leuk. Met die leuke bar gozer erbij hebben we toch heel veel uitgevreten. Daar zijn toch de eerste bodempjes gelegd voor vriendschappen die nog steeds bestaan.
Zoals mijn prinsesjes buurvrouw. We zijn saampjes door diepe dalen geweest, maar we kunnen nog steeds niet met, maar ook niet zonder elkaar. Elke keer vallen we weer terug op elkaar. Dat is mooi, een wederzijds respect en een vleugje liefde. Echte liefde.
En mijn haat-liefde verhouding met die jongen waar ik soms op schelden kan en dan weer enorm mee kan lachen. Tussen ons hangt de liefde, al is het bij hem meer de drang naar seks denk ik. Vanaf het begin trekken we elkaar aan en (weer af wou ik schrijven, maar dat is privé) stoten we elkaar af. Ik blijf een zwak voor hem houden.
Zo ook voor mijn broertje, zoals ik hem noem. Een kleine jongen verpakt in een volwassen mannenlichaam. Een echte knuffelbeer, die graag met me klit. In het begin meer dan tegenwoordig, wat ik eigenlijk wel jammer vind. Zijn omgeving schijnt al tien jaar te roepen dat knuffelen met een andere man vies is.
En dan nog de sportieveling. Altijd met sport bezig. Een goeie gozer, met z'n hart op de juiste plaats. Staat altijd klaar om te helpen, vooral de jongen waar ik een zwak voor heb. In het begin dacht ik dat ze samen wat hadden, maar het is gewoon vriendschappelijk.
En natuurlijk die "homo", zo noem ik hem ook. Mijn Rozer maatje. Zit altijd naast me en als het kan nog aan me ook. (alsof ik dat erg vind)
En "opa", vanaf dat ik logeerde hier wenste hij al dat ik hier zou komen wonen. Er is een vriendschap ontstaan, al zijn er ook best ruzies geweest. Toch is hij altijd blij als ik in zijn buurt ben. Hij is niet eens zo oud, nog geen zestig en toch noem ik hem af en toe opa.
Dan nog die jongen, die ik moeilijk vind om te omschrijven. Hij ligt meer plat op zijn blad aan zijn rolstoel dan dat hij rechtop zit. Ik ben dol op die knul, een echte lachebek, ondeugend en eerlijk. "van beide kanten bespeelbaar" zoals hij zelf zegt. Ik ben dol op hem en hij op mij. En ook hij zit graag aan me.
Eigenlijk zitten die gasten altijd wel aan me. Een knuffel hier een aai daar en ik ben het middelpunt. Mijn Rozer tweelingzusje noemde mij de "Zeehos hoer", ik zou het zelf liever de "Zeehos knuffelbeer" willen noemen. Hoewel het begrip hoer er best bij past. Ze verlangen toch naar genegenheid, tederheid, intimiteit en gewoon platte seks. En ik ben daar altijd al erg makkelijk in geweest, dus ergens is het niet zo vreemd dat ze naar mij toe trekken en aan me zitten. En ergens vind ik het nog prettig ook.
En dan is er nog mij "Heils Angel", een bewoner van buiten het Zeehos. Top gozer, beetje homofoob, of nieuwsgierig naar.. Een fijne vent waar ik het goed mee kan vinden. Ook al tien jaar een goeie vriend
En dan mijn FTP-Horen groepsgenoten.
We wonen met tien cliënten op de Torens (inclusief ik) Niet allemaal even lang, want er zijn cliënten weggegaan of overleden en weer nieuwe voor in de plaats gekomen. In het begin was er dan die oud-bewoner, en woonde mijn "Baby Born" naast me. Dat was een knappe gozer, de enige die weet hoeveel verdriet mijn teddybeer heeft/ Dan was er nog de "grote televisie" gozer, een aardige vent. En verderop woonde dan de vroegere maat van mijn vader. En we hadden nog "Meneer Molton" Een grote kale man, die rustig in de zomer in zijn molton (dienend als luier) erop uit ging. Meneer Molton en mijn Baby Born zijn verhuisd, de anderen zijn helaas overleden.
En dan vergeet ik nog onze bloemenboer, die is naar een andere afdeling gegaan.
Mijn huidige medebewoners.
Prinsesjes buurvrouw heb ik al genoemd.
Het oude vrouwtje, eigenlijk heb ik weinig met haar. Ja zo nu en dan woorden over een plantje. Soms een gezellig onderonsje bij de Zonnebloem, maar verder niks.
Meneertje Dondersteen, in het begin dat hij hier kwam wonen vond ik hem raar. Maar nu we Facebook contact hebben en ik hem vaker gesproken heb, vind ik hem wel een dondersteen. lekker recht voor z'n raap. Ik mag hem wel.
Mevrouw "één schoen" (geen idee hoe ik haar anders moet beschrijven. Een lieve meid, we hebben niet veel contact samen, maar als we het hebben is die goed. Kan op feestjes best lachen met haar.
Mijn liefje, zo noem ik haar maar omdat ik stiekem denk dat ze best een oogje op me heeft. Met haar heb ik soms enorme lol, al kunnen we ook heerlijk bekvechten. Op feestjes zit ze graag in mijn buurt en als iets haar dan niet bevalt, krijg ik rustig een klap van haar. Dat maakt haar zo lief.
Mijn "huis, tuin en keukenneger". Racistisch? Absoluut niet, hij kan het hebben en ik ben de enige die dat tegen hem mag zeggen. Hoewel ik het niet toe wil geven (en nu dus wel doe), heb ik best een zwak voor die gozer. We kunnen heel hard zijn naar elkaar, maar we respecteren elkaar. Een toppertje is hij. Ik duim voor hem vandaag, hij ligt in het ziekenhuis en wordt nu geopereerd. Ik hoop dat alles voorspoedig verloopt.
Mevrouw Hond, in het begin was het erg aftasten wat ik nou aan haar zou hebben en soms weet ik dat nog niet. Maar toch hebben we wel een band saampjes. Soms zou ik willen dat ze meer open was, dat ze wist dat ik wel te vertrouwen ben en dat die drukke Mario een soort masker is. Ik werd op school niet voor niks "het dagboek van de leerlingen" genoemd. Toch heb ik ook voor haar een zwak, al heeft ze zonder dat ze dat wist een breuk tussen het eventuele mooie, wat tussen mij en mijn haat-liefde jongen had kunnen komen. Maar ja, Haat-liefde jongen vond haar op dat moment leuker dan mij.
Het meisje met de blonde hond. Een schatje, ze komt van een andere afdeling, maar ook toen kende ik haar al wel. Stiekem ben ik ietwat verliefd op haar. Goedlachs, altijd behulpzaam, een heerlijke meid.
En dan als laatste, de receptionist. Hij woont hier nog geen maand, komt ook van een andere afdeling. De receptionist ken ik al vanaf het begin. Hij was de allereerste met wie ik een gesprekje had toen ik kwam kennismaken met het Zeehos. We hebben best een vriendschapsband opgebouwd. Een goeie gozer waar ik ook best lol mee kan maken.
Allemaal lieve mensen, die ik ben gaan waarderen en waarbij ik steeds meer de mens zelf zie dan de rolstoel waarin zij zitten.
Tien jaar Zeehosser, ik zou niets anders meer willen zijn.
Ik houd van hen.
Volgende keer weer meer......
Reacties
Een reactie posten