(Af)zeik blog Zeehos
Acht augustus is het zover, dan woon ik alweer tien jaar op het Zeehos. In de begin periode dat ik hier woonde schreef ik zo nu en dan eens een flinke (af)zeik blog over wat er allemaal (volgens mij) niet goed ging hier. Heel wat van die blogs hebben me best een hoop ellende bezorgd, ik werd menigmaal op matjes geroepen en heb wat afgekletst met clusterhoofden en cluster persoonlijk begeleidsters. Maar ja, nu die datum van tien jaar Zeehos nadert, komt er wel een drang naar boven om nog een keertje een flinke (af)zeik blog over het Zeehos te schrijven. Wetende dat me dat een hoop ellende kan opleveren.
En eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin meer in, in al die gesprekken en preken. Dus waarom zou ik het niet een keer omdraaien en een grote pluspunten blog over het Zeehos schrijven? Al blijft de titel wel (Af)zeik blog Zeehos. Want ik heb gemerkt dat zulke titels en blogs heel wat mensen trekken. De meest gelezen blogs zijn toch wel de (af)zeik blogs. Want ja, ieder clusterhoofd moest hem (via via) lezen. Heel wat mede cliënten ook, die wilden graag weten waar Mario het nu weer niet mee eens was.
Het grote pluspunten Zeehos blog:
Ik woon nu alweer (bijna) tien jaar op het Center Parcs Zeehosterrein in Katwijk. Dat heerlijke vakantiegevoel had ik al bijna vanaf de eerste dag dat ik hier kwam wonen. Heerlijk in de duinen gelegen, op nog geen tweehonderd meter van het strand vandaan. Ik heb ook al tien jaar het gevoel dat ik ver boven mijn stand woon. Want ik vind het toch wel een heel groot voorrecht dat je hier met een eenvoudig WA-jong uitkerinkje mag wonen. Als je hier een huis moet kopen ben je vast wel een ton kwijt. En wat ook heerlijk is, is dat ik hier al tien jaar in de watten wordt gelegd door fantastische begeleidsters en begeleiders. Die meiden (en af en toe een jongeman) staan toch altijd weer klaar voor ons. Ja, ik weet het, het is hun werk, maar, vroeger op het Herriehuis/Duinhuis en nu op de FTP-horen loopt het beste van het beste wat je maar kunt vinden. Ze staan altijd klaar, gaan mee naar het ziekenhuis of doktoren. Zoeken altijd naar passende oplossingen. Zijn altijd vrolijk, want al hebben ze een pestbui dan weten ze die toch te verbloemen. Ik heb in die tien jaar fantastische artsen hier gehad, helaas allemaal studerende. Alleen de eerste arts, die was hier echt een vaste arts. Het zou fijn zijn als ooit zo'n studerende arts hier terug zou komen en echt als vaste arts zou blijven. Maar de verpleegkundigen, we hebben er twee, die werken hier al zolang ik hier ben. Ook twee fantastische meiden. Die gaan ook rustig mee naar een ziekenhuis, zoeken naar medische oplossingen om het leven dragelijk te houden. En ik heb al tien jaar een psychologe/gedragsdeskundige waar ik helemaal gek op ben. Ik kan echt alles, maar dan ook alles bij haar bespreken. Ik vind haar al tien jaar op Astrid Joosten lijken, ze zou zo een tweelingzus kunnen wezen.
In die tien jaar zijn de clusterhoofden ook vaak gewisseld. De allerbeste vond ik toch de eerste. Die was recht door zee, als ze nu bedoelde dan werd het echt niet straks. Ik vond het een heerlijk mens. Haar opvolgster viel tegen, dus die sla ik over, de opvolger daarna was ook geweldig. Een fijne vent die ook overal achteraan ging en van alles geregeld heeft. Zoals bijvoorbeeld het maandelijkse boodschappengeld wat we nu gewoon op onze rekening gestort krijgen, zodat we zelf kunnen halen wat we lekker vinden. En de laatste, tsja, daar wil ik nog even geen mening over geven. Ik vind het wel een hele leuke vent, waar ik best samen mee (naakt) op de motor wil.
Ook de cluster persoonlijk begeleidsters zijn heel vaak gewisseld. Met de eerste lag ik heel vaak in de clinch, maar nu ze tegenwoordig als flexwerker komt hebben we het hartstikke gezellig met elkaar.
De allerbeste is en blijft de een na laatste, ze is helaas weg, nog wel bij het Raamwerk (waar het Zeehos ook onder valt), maar wel weg bij ons. Maar met haar opvolgster ben ik ook heel blij. Die gaat het nog ver schoppen denk ik.
En ik heb al tien jaar een heuse Rozer-moeder. We lachen samen, we katten op elkaar, ze maakt de heerlijkste gerechten. Echt een vrouw naar mijn hart. Net zoals mijn lunch maatje. We lunchen nu al tien jaar saampjes. En nog steeds steken we de draak met elkaar en met de rest. Vanaf het begin heb ik veel opgetrokken met het Rozer personeel. De winkeljuf vind ik ook nog steeds een schat. En ook als ze in het restaurant/bar staat is ze geweldig. Zij kan ook lekker koken. Net als de chauffeur van het kleine busje, dat cliënten van huis naar de dokter/dagbesteding/fysio brengt en terug. Ik vond hem op zijn best achter de bar. Met hem was het feest, ik kwam eigenlijk ook meer voor hem dan voor de rest. Maar ja, de beste (als er al een beste is) was die jonge gozer in het allereerste begin. Ik heb een enorme lol met hem gehad en was best heimelijk verliefd op hem. En toen was er ook nog, zoals wij samen noemen, mijn tweelingzusje. Ik heb wat op zitten passen in de oude Rozer. Want zusje lief was best bang in het donker, dan is de bescherming van een grote broer altijd wenselijk.
Met de meiden van de schoonmaak kon en kan ik het wel vinden. Goed ik plaag ze vaak dat ze soms de helft van de helft maar schoonmaken, maar ik waardeer wel wat ze doen. Met dat kleine clubje houden ze toch al die honderddertig kamertjes leefbaar schoon. Plus alle kantoren en zalen van de dagbesteding en clusterhoofden.
En in die tien jaar zijn er ook heel veel leuke mensen weggegaan of overleden. mensen waar ik mooie en leuke herinneringen aan over heb gehouden.
Tien jaar Zeehos. In het begin was het wennen aan het idee, altijd fel tegen instellingen als het Zeehos geweest. Helemaal om na een hele maand logeren en na een maand weer thuis te zijn geweest, gebeld worden dat je mag komen voorgoed.
Tien jaar Zeehos, het beste wat me in mijn leven overkomen is. Hier kan en mag ik mezelf zijn, hier hoor ik ergens bij. Hier zijn de mensen die met me meedenken, oplossingen zoeken en proberen mee te werken om mijn leven dragelijk te houden.
Tien jaar Zeehos, ik dank jullie allen voor deze geweldige tijd. Op naar de volgende tien jaar.
Ik houd van jullie.
Volgende keer weer meer......
En eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin meer in, in al die gesprekken en preken. Dus waarom zou ik het niet een keer omdraaien en een grote pluspunten blog over het Zeehos schrijven? Al blijft de titel wel (Af)zeik blog Zeehos. Want ik heb gemerkt dat zulke titels en blogs heel wat mensen trekken. De meest gelezen blogs zijn toch wel de (af)zeik blogs. Want ja, ieder clusterhoofd moest hem (via via) lezen. Heel wat mede cliënten ook, die wilden graag weten waar Mario het nu weer niet mee eens was.
Het grote pluspunten Zeehos blog:
Ik woon nu alweer (bijna) tien jaar op het Center Parcs Zeehosterrein in Katwijk. Dat heerlijke vakantiegevoel had ik al bijna vanaf de eerste dag dat ik hier kwam wonen. Heerlijk in de duinen gelegen, op nog geen tweehonderd meter van het strand vandaan. Ik heb ook al tien jaar het gevoel dat ik ver boven mijn stand woon. Want ik vind het toch wel een heel groot voorrecht dat je hier met een eenvoudig WA-jong uitkerinkje mag wonen. Als je hier een huis moet kopen ben je vast wel een ton kwijt. En wat ook heerlijk is, is dat ik hier al tien jaar in de watten wordt gelegd door fantastische begeleidsters en begeleiders. Die meiden (en af en toe een jongeman) staan toch altijd weer klaar voor ons. Ja, ik weet het, het is hun werk, maar, vroeger op het Herriehuis/Duinhuis en nu op de FTP-horen loopt het beste van het beste wat je maar kunt vinden. Ze staan altijd klaar, gaan mee naar het ziekenhuis of doktoren. Zoeken altijd naar passende oplossingen. Zijn altijd vrolijk, want al hebben ze een pestbui dan weten ze die toch te verbloemen. Ik heb in die tien jaar fantastische artsen hier gehad, helaas allemaal studerende. Alleen de eerste arts, die was hier echt een vaste arts. Het zou fijn zijn als ooit zo'n studerende arts hier terug zou komen en echt als vaste arts zou blijven. Maar de verpleegkundigen, we hebben er twee, die werken hier al zolang ik hier ben. Ook twee fantastische meiden. Die gaan ook rustig mee naar een ziekenhuis, zoeken naar medische oplossingen om het leven dragelijk te houden. En ik heb al tien jaar een psychologe/gedragsdeskundige waar ik helemaal gek op ben. Ik kan echt alles, maar dan ook alles bij haar bespreken. Ik vind haar al tien jaar op Astrid Joosten lijken, ze zou zo een tweelingzus kunnen wezen.
In die tien jaar zijn de clusterhoofden ook vaak gewisseld. De allerbeste vond ik toch de eerste. Die was recht door zee, als ze nu bedoelde dan werd het echt niet straks. Ik vond het een heerlijk mens. Haar opvolgster viel tegen, dus die sla ik over, de opvolger daarna was ook geweldig. Een fijne vent die ook overal achteraan ging en van alles geregeld heeft. Zoals bijvoorbeeld het maandelijkse boodschappengeld wat we nu gewoon op onze rekening gestort krijgen, zodat we zelf kunnen halen wat we lekker vinden. En de laatste, tsja, daar wil ik nog even geen mening over geven. Ik vind het wel een hele leuke vent, waar ik best samen mee (naakt) op de motor wil.
Ook de cluster persoonlijk begeleidsters zijn heel vaak gewisseld. Met de eerste lag ik heel vaak in de clinch, maar nu ze tegenwoordig als flexwerker komt hebben we het hartstikke gezellig met elkaar.
De allerbeste is en blijft de een na laatste, ze is helaas weg, nog wel bij het Raamwerk (waar het Zeehos ook onder valt), maar wel weg bij ons. Maar met haar opvolgster ben ik ook heel blij. Die gaat het nog ver schoppen denk ik.
En ik heb al tien jaar een heuse Rozer-moeder. We lachen samen, we katten op elkaar, ze maakt de heerlijkste gerechten. Echt een vrouw naar mijn hart. Net zoals mijn lunch maatje. We lunchen nu al tien jaar saampjes. En nog steeds steken we de draak met elkaar en met de rest. Vanaf het begin heb ik veel opgetrokken met het Rozer personeel. De winkeljuf vind ik ook nog steeds een schat. En ook als ze in het restaurant/bar staat is ze geweldig. Zij kan ook lekker koken. Net als de chauffeur van het kleine busje, dat cliënten van huis naar de dokter/dagbesteding/fysio brengt en terug. Ik vond hem op zijn best achter de bar. Met hem was het feest, ik kwam eigenlijk ook meer voor hem dan voor de rest. Maar ja, de beste (als er al een beste is) was die jonge gozer in het allereerste begin. Ik heb een enorme lol met hem gehad en was best heimelijk verliefd op hem. En toen was er ook nog, zoals wij samen noemen, mijn tweelingzusje. Ik heb wat op zitten passen in de oude Rozer. Want zusje lief was best bang in het donker, dan is de bescherming van een grote broer altijd wenselijk.
Met de meiden van de schoonmaak kon en kan ik het wel vinden. Goed ik plaag ze vaak dat ze soms de helft van de helft maar schoonmaken, maar ik waardeer wel wat ze doen. Met dat kleine clubje houden ze toch al die honderddertig kamertjes leefbaar schoon. Plus alle kantoren en zalen van de dagbesteding en clusterhoofden.
En in die tien jaar zijn er ook heel veel leuke mensen weggegaan of overleden. mensen waar ik mooie en leuke herinneringen aan over heb gehouden.
Tien jaar Zeehos. In het begin was het wennen aan het idee, altijd fel tegen instellingen als het Zeehos geweest. Helemaal om na een hele maand logeren en na een maand weer thuis te zijn geweest, gebeld worden dat je mag komen voorgoed.
Tien jaar Zeehos, het beste wat me in mijn leven overkomen is. Hier kan en mag ik mezelf zijn, hier hoor ik ergens bij. Hier zijn de mensen die met me meedenken, oplossingen zoeken en proberen mee te werken om mijn leven dragelijk te houden.
Tien jaar Zeehos, ik dank jullie allen voor deze geweldige tijd. Op naar de volgende tien jaar.
Ik houd van jullie.
Volgende keer weer meer......
Reacties
Een reactie posten