Mario's Blog

Het is eigenlijk al een aantal dagen uiensoep. Ik ben niet vooruit te branden, een zin van likmevessie en een lang weekend met maar liefst vijf pyjamadagen. Het is weer november en zoals elk jaar levert de maand november bepaalde spanningen op. Een onontkoombaar verschijnsel die de rest van mijn leven zal blijven beheersen. En vandaag 27 november (de enige dag die ik gewoon met cijfers aangeef) blijft toch een beetje de engste dag. Zelfs Halloween is een lachertje bij 27 november. Hartstikke leuk hoor dat Halloween, spelen en spotten met de doden, maar op 27 november mocht ik de Dood in de ogen kijken en hopen dat ik deze slag zou winnen. Wat ik op de achtentwintigste dan ook gedaan heb. Ik zie mezelf nog zitten in die enorme recreatiezaal, de andere patiënten waren allang naar bed. Draadjes trekkend uit mijn slaapdoek en mijn beer stevig onder mijn arm geklemd, gespannen wachtend op de dag die komen zou. En in mijn hoofd was het gevecht tussen Leven en Dood al in volle gang. Wat als

De O.P.B. komt er weer aan, de Ondersteunings Plan Bespreking. Een keer in de twee jaar worden weer alle doelen, de ondersteuning van die doelen en de nieuwe doelen doorgenomen. En daar horen dan ook weer voorafgaande gesprekken bij met vragenlijstjes hoe je het hier vindt. Hier is dan het Raamwerk en dan op het Zeehos. Maar ook hoe je omgaat met familie, met geld, met groepsgenoten en ga zo maar door. Gisteren, vrijdag 21 november, had ik dan zo voorafgaand gesprek met mijn kersverse CPB-er. In het begin, toen ze net op ons cluster kwam, vond ik haar erg onervaren. Weer zo'n meisje die net uit de luiers was, weer zo'n jong ding die niet van wanten weet. Maar tijdens het gesprek, gister, heb ik al die vooroordelen laten varen. Ze weet weldegelijk waar ze het over heeft en wat ze doet. En mij heeft ze door het gesprek en het doornemen van de vragenlijst, waarbij ik veel verteld heb, ook beter leren kennen. Bij de medisch gerichte vragen kwam ik er voor mezelf achter dat alles

Ik word lichtelijk depressief als ik 's avonds naar het RTL Nieuws of het NOS Journaal kijk. Overal in de wereld wordt gedemonstreerd en geprotesteerd. Iedereen wil dat er iets of iemand wat veranderd, zodat de gehele maatschappij weer verder kan. Hebben ze elders in de wereld echte grote problemen, deze week en de komende weken heeft Nederland weer zijn eigen probleempje, de kleur van Piet.  Volgens de gekleurde Nederlanders (en intussen, half beroemd Amerika) moet onze Zwarte Piet veranderen in roetveegpiet. Of zoals Martin Bosma, van de PVV, hem noemt reetveegpiet. Volgens de gekleurde Nederlanders is het gewoon een kwestie van aanpassen en is het feest weer voor iedereen. Nou heb ik afgelopen zaterdag een stukje van de Sinterklaas Intocht in Apeldoorn zitten kijken, met al die roetveegpieten. Maar ik vond het echt drie keer niks hoor. Die Eppo, die al jaren Sinterklaas ontvangt, namens het Sinterklaasjournaal, ontving de Sint en de Hoofdpiet. Maar ik zag helemaal geen Hoofdpi

De foto's zijn klaar en ze zijn prachtig geworden. De fotografe is echt een topper in haar vak. Ze heeft veel foto's gestuurd, waarin zij met verschillende belichtingen, mij op de gevoelige plaat heeft vastgelegd. Toen ik de eerste keer de foto's bekeek schrok ik wel van mezelf. Dat de uitstulpsels, die ik mijn bulten noem, zo groot waren. Voor mijn eigen gevoel zijn ze stukken kleiner. Bij de eerste keer de foto's bekijken, heb ik voornamelijk op mijn bulten gelet. Het zijn ook enorme aandachtstrekkers. Althans voor mij wel en vast ook voor mensen die mij niet dagelijks zien. En ik zie mijzelf dan wel in de spiegel, al geeft dat toch een vertekend beeld, het meest wat ik zie, (en dan meestal nog mijn buikbult) zie ik toch van bovenaf. Maar nu ik de foto's meerdere keren heb gezien, omdat ik ze elke keer trots aan de begeleidsters laat zien, vind ik mijn bulten steeds gewoner worden. De acceptatie dat ik nu zo ben gaat nu veel vlotter. Ergens begin ik me op een be

Hallo allemaal, ik hoor mensen vragen, "Mario, waar blijft je blog?" Nou wil ik wel een blog schrijven, maar het is beter dat ik het niet doe. Ik ben bezig met iets nieuws en hoewel ik er best over schrijven wil, doe ik het niet, omdat er ook een ander verhaal aankleeft. En mijn mening over dat verhaal. Ik wil jullie ook niet tegen iemand opzetten, al denk ik dat ik met de nieuwe blog toch doe. Dus is het beter om even helemaal niet te bloggen. En een blog over de foto's kan ik ook niet maken, want ik zit nog steeds vol spanning op de foto's te wachten. Ik vind het eerlijk gezegd ook best lang duren, al heeft de fotografe gezegd dat ze het best druk heeft. Dus een nieuwe blog wordt nog heel even uitgesteld..... Of er moet iets anders tussendoor komen wat interessant is om over te bloggen. Tot een volgende keer, al weet ik nog niet wanneer............ Latersssss!!