De naakte waarheid deel 2

De foto's zijn klaar en ze zijn prachtig geworden. De fotografe is echt een topper in haar vak. Ze heeft veel foto's gestuurd, waarin zij met verschillende belichtingen, mij op de gevoelige plaat heeft vastgelegd.
Toen ik de eerste keer de foto's bekeek schrok ik wel van mezelf. Dat de uitstulpsels, die ik mijn bulten noem, zo groot waren. Voor mijn eigen gevoel zijn ze stukken kleiner. Bij de eerste keer de foto's bekijken, heb ik voornamelijk op mijn bulten gelet. Het zijn ook enorme aandachtstrekkers. Althans voor mij wel en vast ook voor mensen die mij niet dagelijks zien. En ik zie mijzelf dan wel in de spiegel, al geeft dat toch een vertekend beeld, het meest wat ik zie, (en dan meestal nog mijn buikbult) zie ik toch van bovenaf.
Maar nu ik de foto's meerdere keren heb gezien, omdat ik ze elke keer trots aan de begeleidsters laat zien, vind ik mijn bulten steeds gewoner worden. De acceptatie dat ik nu zo ben gaat nu veel vlotter. Ergens begin ik me op een bepaalde manier "mooi" te vinden.

Wat ook mooi te zien is op sommige foto's, is de spanning die op de buik- en rugspieren staan, die het gewicht moeten dragen. De lijntjes boven de buikbult, die de spanning tussen borst en buik weergeven. De opgezette spieren die, als een natuurlijk slipje, de liesbult dragen. En doordat de fotografe zo mooi met licht en donker is bezig geweest, zie je ook de pigment verkleuringen bij de bulten en mijn onderbenen. Op sommige foto's, vind ik me, wat kleur schakering betreft, op een knoestige doorleefde boom lijken. Zo'n boom die ondanks alles niet kapot te krijgen is. Die zich altijd weet aan te passen aan de veranderde situatie.

Ook zie ik in mezelf heel vaak mijn moeder en opa, ik had een Lunenburg kunnen zijn. Al denk ik, dat als mijn moeder de foto's ziet, zij er ook een hoop dingen van mijn vader uit zou halen. Maar ik zie het zelf nog even niet.

De foto's met de begeleidster zijn ook hartstikke mooi geworden, echt een droomkoppel. Broer en zus zo met dat lange haar.
We hebben de dag dat de fotosessie was enorm veel lol gehad. De fotografe was ontzettend vriendelijk en ook met haar hebben we enorm gelachen. Niks was te gek bij haar, een hele fijne vrouw.

Ik plaats de foto's niet op het internet, hier in deze blog. De mensen op Facebook vertrouw ik wel, maar Blogger zwerft ook openbaar rond op het wereld wijde web. En dan weet ik niet wie de foto's bekijkt en wat ermee gedaan wordt. De foto's blijven gewoon hier privé in mijn eigen bezit. Netjes achterin geplakt bij de foto's van vroeger, bij de Mario die poseerde in  een heus pornografisch mannenblad.

Over pornografisch gesproken, al zou ik nu pornografische foto's van mezelf willen maken, dan maken de bulten dat geheel onmogelijk. Want mijn trotse uithangbord van vroeger, heeft totaal geen ruimte meer om zich te manifesteren tussen de vleesophopingen die ik nu met me mee zeul. (smiley die giert van het lachen) En daarbij heeft de liesbult, mijn uithangbord al aardig opgegeten. (schaterlachende smiley)
Op de vele foto's die ik nu gekregen heb, is dat dingetje van mij slechts één keertje te zien en dan moet je nog goed kijken.
Nee, die tijd is nu letterlijk en figuurlijk afgesloten. Alleen de olifant heeft nog een lange snuit...

En daarmee blaast hij ook deze blog uit (van het lachen slap liggende smiley)

Volgende keer weer meer......... Laterssss!!!