Eindelijk verstandig... ?!
Ik ben de laatste maanden een aantal keren behoorlijk ziek geweest. Opgehoopte spanningen, stress en onverwerkte gevoelens hebben de spieren op en rond mijn buik/bult behoorlijk doen opspelen. Gevolg, veel in bed liggen, overgeven, dunne ontlasting en hele erge krampen (weeën) in mijn spieren. En als ik dan zo ziek lig te liggen, het leven eigenlijk niet meer hoeft en zin lijkt te hebben, dan roept dat binnenste stemmetje in mij "Wat ben je toch een lul he Mario !!" En dan denk ik "Ja, ik ben toch eigenlijk best een lul." Want het is toch eigenlijk van de zotte dat ik door spanningen, veelal voor en door anderen, ziek in bed moet liggen, terwijl die anderen vrolijk verder met hun leven gaan. En dan herhalen vele preken in mijn hoofd van mensen die me liefhebben, dan gaan eindelijk mijn open ogen en begin ik langzaam maar zeker in te zien wat zij allang zagen en me voor gewaarschuwd hadden. En dan wordt het tijd dat ik voor mezelf knopen ga doorhakken, punten ga z