Mario's Blog

Zo, eindelijk weer een blog. Hij is er een beetje bij ingeschoten toen mijn moeder een week bij me gelogeerd heeft. En eigenlijk heb ik geen onderwerpen en toch weer een heleboel. Dus we doen gewoon wat kleine dingen dit keer. Korte hoofdstukjes over van alles en nog wat. Kleding: Het is weer zomer !! (die begon in mei) Dus weer voor shirtjes. Maar ja,.. die bult hé, alles blijft erop liggen, hij komt bijna overal onder vandaan. Waarom moeten t-shirts toch tot aan de knoop van de broek in lengte zijn ? Wie heeft dat ooit bedacht ? Nou wordt er in het algemeen toch geen rekening gehouden met kleding voor mensen met een handicap (beperking) Maar gelukkig komen er langzamerhand wel meer shirts die langer zijn. Blijkbaar hebben meer mannen liever langere shirts. Maar goed, na een hoop gezoek heb ik een paar langere shirts voor de zomer. Dus de zon kan aan, de wolken weg en de wind in z'n mand. (zonnige smiley) Matje: Ik vind de haarmode niet zo denderend, het lijkt wel of daar

"Men moet het verleden laten rusten en zich richten op het heden en de toekomst." Wat een wijs zinnetje hé ? Een zinnetje die helaas voor mij niet altijd opgaat. Ik leg het verleden vaak naast me neer, maar kennelijk toch te dichtbij zodat ik het (on)bewust toch weer oppak en er mee rondloop. Misschien ook omdat dat kijken naar het heden nog wel gaat, maar ik de toekomst nogal somber inzie. Het verleden heeft teveel sporen achter gelaten, heeft vaak zo'n impact gemaakt dat het zelfs in het heden weer opduikt om toch weer herinnert te worden. En de maand juni is nou net weer zo'n maand dat het verleden onder protest door mij, weer opduikt en me bezighoudt. Gelukkig begint juni met feest en taart. En kijken we naar de toekomst dan is hij snel bejaard, hoewel, helaas zit hij net een jaar onder mij, dus moet ik dat bejaarden-gedoe als eerste voordoen. (triest kijkende smiley)  Maar de andere dagen van juni zitten vol flashbacks en sombere dagen uit het verleden. Want

Ik weet nog dat ik als kind verliefd kon staan kijken naar die grote gele zeppelin-achtige wagens op de Meppelweg in Den Haag. Tramlijn zes, de keerlus van lijn zes ging door de bosjes langs de DES (Zichtenburg, waar later ook de tramremise kwam), zo de Meppelweg weer op. Wat de DES was wist ik niet, soms rook het er vreemd, een soort zoetig maar toch onaangename geur. In het slootje, ook aan de Meppelweg-kant, viste we wel eens met mijn vader, die liever alleen zat dan met mij erbij, omdat mijn geduld om te vissen nooit erg lang duurde. Die gele trams waren mooier, dat heerlijke geluid als ze door de bocht reden. Als kind was ook alles van mij, dus het was mijn lijn zes. En ergens in mijn hart is het nog altijd mijn lijn zes. Al zijn de gele zeppelins allang vervangen door moderne wit/blauwe wagens of wagons, met aan de voorkant en achterkant een cabine voor de bestuurder. Dus eigenlijk hebben de trams van tegenwoordig geen voor- of achterkant meer. Op de Meppelweg reed ook bus zeven

Reclame is een grote bron van ergernis, althans voor mij wel. Ook al hebben we al een aantal jaren commerciële televisie, ik blijf me mateloos ergeren aan de onderbreking van programma's voor ellenlange reclames. Op dit gebied verlang ik echt naar vroeger. We hadden alleen een reclameblok voor en na het Journaal. Opgevrolijkt door de onhandige leeuw, Loekie. Maar men schijnt veel geld te verdienen door reclames. Zelf heb ik geen idee hoe, want zodra er weer een reclameblok komt, holt tv kijkend Nederland naar het toilet of gaat iets lekkers halen in de keuken. Zappen is tegenwoordig zinloos, want heeft de ene zender reclame dan is er bij de andere zender ook reclame. Alsof ze het op elkaar afgestemd hebben. Waarom ik de reclameblokken ergerlijk vind ? Vroeger was er nog gewoon reclame voor huishoudelijke apparatuur, kleding, luiers, wasmiddelen, zaken waarvan ik zeg, "Ja dat hoort in een reclameblok". Tegenwoordig zijn het merendeels reclames voor auto's en medisc