Vrienden.
Deze blog moet nu echt eens geschreven en gelezen worden. Ik heb er lang mee gelopen, over nagedacht, over gepiekerd en over wakker gelegen. Er zullen nu misschien wel een heleboel reacties komen, Een hoop "ja maars..", of een hoop "Ik dacht datjes....". Maar dat risico neem ik gewoon. In de periode dat de bult zo ernstig gelekt heeft heb ik me verschrikkelijk alleen gevoeld. Vooral de eerste twee weken daarna toen ik vooral thuis in bed lag te hangen en over van alles en nog niks moest/kon/ging nadenken. Ik heb één ding geleerd in deze periode. Van je vrienden moet je weinig tot niks verwachten, het zijn vooral de mensen waar je weinig tot niets mee hebt die willen weten hoe het met je gaat. Ik heb iedereen dagelijks op de hoogte gehouden via Facebook hoe het met me ging. Een hoop lieve reacties gekregen (dank daarvoor) Maar daar bleef het bij. Er verscheen nooit op Facebook een lief plaatje "Mario knap lekker op, we denken aan je". De postbode bracht v