Vrienden.
Deze blog moet nu echt eens geschreven en gelezen worden. Ik heb er lang mee gelopen, over nagedacht, over gepiekerd en over wakker gelegen. Er zullen nu misschien wel een heleboel reacties komen, Een hoop "ja maars..", of een hoop "Ik dacht datjes....". Maar dat risico neem ik gewoon.
In de periode dat de bult zo ernstig gelekt heeft heb ik me verschrikkelijk alleen gevoeld. Vooral de eerste twee weken daarna toen ik vooral thuis in bed lag te hangen en over van alles en nog niks moest/kon/ging nadenken. Ik heb één ding geleerd in deze periode. Van je vrienden moet je weinig tot niks verwachten, het zijn vooral de mensen waar je weinig tot niets mee hebt die willen weten hoe het met je gaat. Ik heb iedereen dagelijks op de hoogte gehouden via Facebook hoe het met me ging. Een hoop lieve reacties gekregen (dank daarvoor) Maar daar bleef het bij. Er verscheen nooit op Facebook een lief plaatje "Mario knap lekker op, we denken aan je". De postbode bracht van alles, maar er zat nooit spontaan een beterschapskaart bij. Niemand die spontaan eens belde, "hoi zieke, hoe gaat het nou ?" Spontaan een kaart namens de FTP-groep "we denken aan je"
Er is wel bezoek geweest hoor, hartstikke lief, hartstikke fijn. Maar daarna hield het op. Er werd niet meer geïnformeerd naar me (ja misschien via via of lezend via Facebook) niet gebeld, niks. Ja, door de mensen van wie ik het eigenlijk niet verwachtte. Onze "Sporter" heeft bijna elke dat een app-je gestuurd om te vragen hoe het ging. Onze "Zeehos Neger" (niet racistisch bedoeld) is heel vaak langs geweest om te kijken of alles goed ging.
En ik weet het, ik mag altijd bellen als er wat is, ik mag nellen als ik iets nodig heb. Maar in zo'n tijd heb ik geen behoefte om zelf te bellen. Dan verwacht ik dat ik spontaan gebeld word. Maar blijkbaar is dat best veeleisend van mij. En natuurlijk snap ik dat mensen denken "We laten Mario maar met rust, die is ziek, die kan vast niet veel hebben". Maar toch miste ik dat spontane, het onverwachte....
Ik hoor soms via via, "Mario is veranderd. Mario lijkt wel afstandelijk, erg op zichzelf". Dat kan, ik ben ook veranderd en moet ook terug schakelen naar de "oude Mario". Maar of die ooit echt terug komt, ik weet het niet. Voor mijn gevoel heeft het begrip vriendschap een deuk opgelopen. Een deuk waar ik mee aan de gang moet (of we allemaal mee aan de gang moeten) Vriendschap lijkt me opeens zo betrekkelijk. Wanneer ben je nou een echte vriend ?? In voorspoed of in tegenspoed of toch in allebei ?? En ik stel me nu ook vaak de vraag, "Hoe ben ik eigenlijk als vriend ?"
In deze blog houd ik mijn "buurvrouw" even helemaal buiten beschouwing. Want van haar kreeg ik de allereerste kaart. Maar zij mocht op dat moment niks van mij. We hadden een meningsverschil/ruzie, die we in mijn zieke periode helemaal hebben uitgepraat en bijgelegd. En waar we allebei hard aan gaan werken.
Volgende keer weer een nieuwe blog...
In de periode dat de bult zo ernstig gelekt heeft heb ik me verschrikkelijk alleen gevoeld. Vooral de eerste twee weken daarna toen ik vooral thuis in bed lag te hangen en over van alles en nog niks moest/kon/ging nadenken. Ik heb één ding geleerd in deze periode. Van je vrienden moet je weinig tot niks verwachten, het zijn vooral de mensen waar je weinig tot niets mee hebt die willen weten hoe het met je gaat. Ik heb iedereen dagelijks op de hoogte gehouden via Facebook hoe het met me ging. Een hoop lieve reacties gekregen (dank daarvoor) Maar daar bleef het bij. Er verscheen nooit op Facebook een lief plaatje "Mario knap lekker op, we denken aan je". De postbode bracht van alles, maar er zat nooit spontaan een beterschapskaart bij. Niemand die spontaan eens belde, "hoi zieke, hoe gaat het nou ?" Spontaan een kaart namens de FTP-groep "we denken aan je"
Er is wel bezoek geweest hoor, hartstikke lief, hartstikke fijn. Maar daarna hield het op. Er werd niet meer geïnformeerd naar me (ja misschien via via of lezend via Facebook) niet gebeld, niks. Ja, door de mensen van wie ik het eigenlijk niet verwachtte. Onze "Sporter" heeft bijna elke dat een app-je gestuurd om te vragen hoe het ging. Onze "Zeehos Neger" (niet racistisch bedoeld) is heel vaak langs geweest om te kijken of alles goed ging.
En ik weet het, ik mag altijd bellen als er wat is, ik mag nellen als ik iets nodig heb. Maar in zo'n tijd heb ik geen behoefte om zelf te bellen. Dan verwacht ik dat ik spontaan gebeld word. Maar blijkbaar is dat best veeleisend van mij. En natuurlijk snap ik dat mensen denken "We laten Mario maar met rust, die is ziek, die kan vast niet veel hebben". Maar toch miste ik dat spontane, het onverwachte....
Ik hoor soms via via, "Mario is veranderd. Mario lijkt wel afstandelijk, erg op zichzelf". Dat kan, ik ben ook veranderd en moet ook terug schakelen naar de "oude Mario". Maar of die ooit echt terug komt, ik weet het niet. Voor mijn gevoel heeft het begrip vriendschap een deuk opgelopen. Een deuk waar ik mee aan de gang moet (of we allemaal mee aan de gang moeten) Vriendschap lijkt me opeens zo betrekkelijk. Wanneer ben je nou een echte vriend ?? In voorspoed of in tegenspoed of toch in allebei ?? En ik stel me nu ook vaak de vraag, "Hoe ben ik eigenlijk als vriend ?"
In deze blog houd ik mijn "buurvrouw" even helemaal buiten beschouwing. Want van haar kreeg ik de allereerste kaart. Maar zij mocht op dat moment niks van mij. We hadden een meningsverschil/ruzie, die we in mijn zieke periode helemaal hebben uitgepraat en bijgelegd. En waar we allebei hard aan gaan werken.
Volgende keer weer een nieuwe blog...
Reacties
Een reactie posten