Mario's Blog

Nog even en het jaar zit er eindelijk op. Een jaar dat zo magisch leek te worden, met een fantastische verjaardag. Mijn mijlpaal van 50 jaar. Heerlijk met de gehele groep en mijn familie, samen eten, samen lol hebben. Echt magisch!! Maar helaas, 2020 werd heel tragisch. Dat achterlijke China, wat een wereldwijde, biologisch virus voor iedereen in petto had. Gelukkig kregen ze er zelf ook mee te maken omdat er iets fout ging in Wuhan. Maar het was, goed beschouwd, een regelrechte aanval op de gehele wereld.  Het virus, het o, zo gehate corona, bereikte ook Nederland. Niemand die echt wist wat er aan te doen was, dus zaten we, voor we het wisten, in een lockdown. Met een regering die voortdurend achter de feiten aanhobbelde en nog steeds hobbelt, is er nog altijd geen zicht op een goede oplossing. Het begon er steeds meer op te lijken dat de regering een hele andere agenda had, dan het bestrijden van het virus. De Staatsomroep, de NOS, hield en houdt keer op keer informatie achterwege en

 Ynskylibar was almaar in de richting van de Buitenweg gelopen. Het was mistig en druilerig, maar plots kwam de zon door de donkere wolkenflarden heen. Daar stonden ze, bruingrijs van kleur, de hagen van het Doolhof der Gedachtenspinsels. Ynskylibar pakte haar zwaard en liep zonder aarzelen naar de hagen. "Maak open!", zei ze. Maar de hagen bewogen niet en er klonken geen stemmetjes. "Maak open, zeg ik!!", zei ze luid, maar de hagen deden niets. Toen omklemde ze, met twee handen, haar zwaard en begon op de hagen in te hakken. Er klonken fluisterende kreten en de hagen schoven opzij. "Was dat nou zo moeilijk?!", zei Ynskylibar. Ze deed haar zwaard weer in z'n schede en haalde de pot uit haar tas. De hagen fluisterden jammerlijk en de wind kwam woest aangestormd. Nog voor hij kon razen en tieren, had Ynskylibar de pot geopend en met wilde bewegingen, de wind in de pot gevangen. Stevig drukte ze de kurk op de pot. "Zo," zei ze hardop, "En n

De vergadering was beëindigd en de Wijze Vrouwen begonnen aan hun toch naar de Bergen van Bam, naar het Klooster der Wijsheden. Alina had ze proviand meegegeven voor onderweg. Vrouwe Nietschrie ging terug naar haar huisje aan de bosrand. Prinses Femelina en Ingilla wuifden hen na. Binnen keken de koning en koningin elkaar somber aan. De koning zuchtte en zei dat ze ook maar moesten gaan pakken en het kasteel moesten gaan verlaten. De koningin zei dat ze eerst nog bij Vrouwe Kathienka ging kijken en dat ze daarna Gerdina en Alina instructies zou geven, over hoe de evacuatie te werk zou gaan. De koning knikte en ging zelf naar zijn raadsheren en de opperrechter. In een gastenkamer zat Vrouwe Kathienka somber naar haar spiegelbeeld te kijken. Haar lijf, haar kleding en haar jaren waren bruingrijs gekleurd. Er werd op de deur geklopt en nadat Kathienka 'binnen' had gezegd, kwam de koningin binnen. "Ach meisje," zei ze vriendelijk, maar bezorgd, "Je krijgt heus je eig

  Medewerkers Efteling aan de slag in de zorg’ Dit kopt het Brabants Dagblad en minister De Jonge is helemaal in zijn nopjes. Het moet niet gekker worden. We zijn al gewend geraakt aan de poppenkast van Mark en Hugo in Den haag. Maar nu staan er dus lange wachtrijen bij de ziekenhuizen, omdat iedereen door middel van een narcose, zijn/haar eigen Droomvlucht wil beleven. Of een rit in de liften wil maken die, in vrije val, de Baron nabootsen.  Lig je als Covid19 patiënt op de I.C. en probeer je rustig te herstellen, schrik je je elke keer het apelazarus, omdat de Python voorbij komt razen. Staat bij de ingang van het ziekenhuis, Pardoes zijn "Lumia Fantasia, gebruik je fantasie!", te roepen. Op elke afdeling ligt of staat wel een Holle Bolle Gijs om je gebruikte mondkapjes te vragen. Roodkapje die opeens langs heel veel oma's en opa's langs moet. De wolf die steeds uit een bed wordt gejaagd en uit de keuken, omdat ook hij zich ergens moet nuttig maken.  Patiënten op de

 Ja jongens en vooral meiden, het is allang weer tijd voor een nieuwe blog. Omdat ik jullie zeurmeisjes heb genoemd, wat niet zo aardig van me was, krijgen jullie vandaag een blok extra. Veel leesplezier. Stefano liep door het Doolhof. De draak kon plotseling niet meer vliegen boven het Doolhof en was samen met hem neergestort. Voor ze konden bekijken of ze ongedeerd waren, hadden muren van hagen elkaar van elkaar gescheiden. Stefano had nog naar de draak gezocht, maar had het gevoel dat hij zich alleen maar meer van de draak verwijderde. "Waar ben je?", riep hij luid. "Hier!", fluisterden stemmetjes vanuit de hagen. "Waar?", hijgde de wind. En de stemmetjes vanuit de hagen fluisterden weer, "Hier!" Na meerdere keren de vraag 'Waar ben je?' te hebben geroepen en steeds weer het spelletje van de hagen en de wind te hebben aangehoord, schudde Stefano zijn hoofd. Dit ging zo niet werken. Hij stond stil en dacht even na. Hij glimlachte en rie

 Meisje zit naast me te vertellen dat er allang een nieuwe blog moest komen. Ze controleert me ook echt of ik hem meteen plaats. Dus om zeurmeisje en de anderen niet teleur te stellen volgt hier nog een deel van het verhaal uit Iramirch. De volgende dag was het ontzettend druk in de grote vergaderzaal van het kasteel. Aan het hoofd van een lange tafel, zaten de koning en koningin. Aan de rechterzijde van de koning zat de opperrechter, gevolgd door Duncijan en de raadsheren. Aan de linkerzijde van de koningin zat Vrouwe Nietschrie, gevolgd door de Wijze Vrouwen. Ook prinses Femelina en Ingilla waren aanwezig, evenals Alina, Gerdina en Gerlienda. De koning ging staan, heette iedereen welkom en vertelde over de enorme weide en de verandering daarvan. Hij vertelde dat er een jongetje vermist werd en dat de draak uit de slotgracht en Stefano, een voerknaap van de draak, ook verdwenen waren. Hij vroeg aan de aanwezigen of zij wisten wat er met de enorme weide aan de hand was en ging weer zit

 Staat er al een nieuwe blog?, nee ongeduldige meisjes van de begeleiding nog niet. En ik heb geen zin om het weer over het doodvermoeiende corona te doen. Dan maar een stuk, van een verhaal wat nog lang niet af is, uit het koninkrijk Iramirch.  Het Doolhof der Gedachtenspinsels. Het was Stefano zijn taak om een maand voor de draak te zorgen. Sympfonie was een maand op tournee door het koninkrijk, voor een concerten voor jonge soldaten, prinsen en prinsessen. Achter het kasteel lag een enorm weiland, waar boterbloemen, klaprozen en andere bloemen weelderig bloeiden. Stefano kon er uren naar kijken. Er liepen konijnen, veldmuisjes en er nestelden in de lente  vele vogels. Op een dag leek het weiland anders dan normaal. Stefano dacht eerst dat het aan hem lag, maar er was wat veranderd. De kleuren leken doffer. Hij keek naar de draak en zei dat hij het weiland anders vond lijken. De draak hief zijn kop boven de waterrand en bevestigde Stefano's gedachten. De volgende dag viel het Ste

 Hebben jullie gisteren het NOS Journaal gezien en 1Vandaag?  Ik wel en hoewel het eigenlijk triest is, heb ik in een deuk gelegen van het lachen. Het bureau voor terrorismebestrijding vindt mensen die tegen de corona maatregelen zijn, een eventueel gevaar voor de samenleving. Hoewel ze een onderscheid proberen te maken tussen mensen met onvrede en extreem rechtse figuren, komt het er toch op neer dat zulke mensen terroristen zijn. In wezen zijn zulke mensen dus staatsgevaarlijk. En ook ik behoor tot die groep, ik ben het ook niet eens met al die maatregelen en weiger ik me te laten muilkorven. Ik vertik het om zo'n mondkapje te dragen. En als het toch moet, dan zorg ik wel dat er gaatjes in zitten, zodat ik gewoon kan blijven ademen.  Het item bij 1Vandaag liet zien dat protesterende mensen, politici uitscholden en aanraakten. Dat aanraken hoort natuurlijk niet, dat vind ik ook niet nodig en bedreigen al helemaal niet. Men kan best een gesprek aan gaan, maar wel op een fatsoenlijk

Het duurt te lang, veel te lang en het heeft overal een uitwerking op. Dat hele corona en al die maatregelen en wie weet straks zelfs nog verplichtingen, het duurt allemaal veel te lang. Het hele gedoe komt de neusgaten uit, wat ook niet mag, want zo lang het uit de neusgaten komt, dan zitten we er nog langer aan vast. Worden er nog meer staafjes, neuzen ingeramd om te zien of het erger of minder wordt. En als het dan erger wordt, worden er nog meer maatregelen en verplichtingen verzonnen. Net zo lang tot we er doodziek van worden, wat helemaal niet de bedoeling is, anders stroomt de IC over. Krijgen we dat drama weer en moet alles weer op slot. Het lijkt wel op zo'n eeuwigdurend liedje als "Constant had een hobbelpaard" of "Een potje met vet". Je begint er aan, maar komt er nooit meer vanaf.  En dat hele gedoe heeft overal effect op. Op de economie, op het humeur van de mensen, op eenzaamheid. Het wekt agressie op, moedeloosheid, onverschilligheid. Het vreet aa

 Voordat iemand er naar gaat vragen, komt hier het slot van het grote verhaal ui het Koninkrijk Iramirch. In de nacht van donderdag naar vrijdag verhuisde de draak uit de slotgracht, naar de hofvijver. Vlug, maar geruisloos kwam hij uit de slotgracht. Spreidde zijn vleugels en vloog in de richting van de hofvijver. Niemand die hem hoorde of zag, of toch, de Vrouwe in de kerker zag hem, door het getraliede venster. Ze glimlachte en prevelde hem warme woorden toe. Vrijdagmorgen was het een drukte van belang bij de hofvijver. Pages en bedienden zette samen met timmerlieden, houten tribunes neer. De koninklijke troon werd op het veld geplaatst, samen met andere mooie stoelen, voor de dochters van de koning, voor de prins en de raadsheren van de koning. Er werd een stoel met tafel geplaatst voor de opperrechter. Er werden linten gespannen, waar achter het volk mocht staan. Wachters namen plaats om ongeregeldheden te voorkomen. Aline was druk in de weer met sommeliers om wijnen uit te zoeken

 Ja hoor, gisteravond kreeg ik weer die bekende vraag, "Staat er weer een nieuwe blog?" Volgens mij verwen ik jullie teveel. Hele lappen tekst plaats ik hier en jullie verslinden ze als zoete koek. Hebberig willen jullie meer en meer. Ik kan er haast niet tegenop schrijven. Hoe dichter we bij het einde komen van dit hoofdstuk, hoe moeilijker ik het vind en hoe meer ik al in gedachte heb voor de volgende hoofstukken.  Maar goed, ik zal jullie weer voeden met een deel uit het eerste hoofdstuk. Probeer wat langzamer te lezen, zodat ik volgende week (of iets langer) dit verhaal wellicht heb afgesloten. Veel leesplezier. De volgende dag. donderdag, had de koning zijn raadsheren en de opperrechter bij zich laten komen in de grote vergaderzaal. Hij zat aan een lange tafel met aan zijn rechterkant de opperrechter en aan de linkerkant de prins. Ook had hij Vrouwe Nietschrie laten komen naar de vergaderzaal. "Gaat u zitten," zei hij en wees een stoel aan. "kunt u ons uw

 Verrassing!! Van de week zat ik om privé redenen even niet zo lekker in mijn vel. Daarom was er een kleine blog. Maar vandaag krijgen jullie de lang verwachtte deel twee.  "Dus ga ik morgen kijken of de timmerlieden van Het Gilde, bereidt zijn om een soort vlonder te maken onderwater." sloot Ingilla haar verhaal af. De vrouw keek haar geheimzinnig aan en antwoordde, "Misschien is er wel iemand, waar je totaal niet aan denkt, die je een ander voorstel doet." Ingillla dacht na, maar kon inderdaad niemand bedenken wie dat dan kon zijn. De vrouw stond op, "Ik ga eens wat te eten maken, je zult wel trek hebben." zei ze. Ingilla schrok op, ze zag dat de zon al onder wilde gaan. "O, jee," riep ze en zei, "Ik zou eigenlijk nu naar huis moeten, de heenreis kostte me al een halve dag." De vrouw keek naar de zon en zei, "Je eet eerst gezellig mee, maak je over de terugreis geen zorgen, daar weet ik wel wat op." Ze lachte even en liep he