Iramirch De heks aan de bosrand (3)

 Ja hoor, gisteravond kreeg ik weer die bekende vraag, "Staat er weer een nieuwe blog?" Volgens mij verwen ik jullie teveel. Hele lappen tekst plaats ik hier en jullie verslinden ze als zoete koek. Hebberig willen jullie meer en meer. Ik kan er haast niet tegenop schrijven. Hoe dichter we bij het einde komen van dit hoofdstuk, hoe moeilijker ik het vind en hoe meer ik al in gedachte heb voor de volgende hoofstukken. 

Maar goed, ik zal jullie weer voeden met een deel uit het eerste hoofdstuk. Probeer wat langzamer te lezen, zodat ik volgende week (of iets langer) dit verhaal wellicht heb afgesloten. Veel leesplezier.

De volgende dag. donderdag, had de koning zijn raadsheren en de opperrechter bij zich laten komen in de grote vergaderzaal. Hij zat aan een lange tafel met aan zijn rechterkant de opperrechter en aan de linkerkant de prins. Ook had hij Vrouwe Nietschrie laten komen naar de vergaderzaal. "Gaat u zitten," zei hij en wees een stoel aan. "kunt u ons uw verhaal vertellen, over wat er gebeurd is toen de prins bij u de weg kwam vragen? Het verhaal van de prins kennen wij, doch waar twee kijven hebben twee schuld, dus ook u heeft het recht uw verhaal te doen." De Vrouwe keek van de koning naar de prins. Ze zuchtte even en begon met haar verhaal. Dat ze op een dag een koninklijke stoet zag aan komen rijden. Ze vertelde hoe de prins zijn gevolg halt liet houden en hoe hij op zijn paard naar haar huisje was gereden. Hoe hij zonder groeten haar tuin betrad en bazig gevraagd had of zij de weg wist naar het kasteel. Toen ze de vraag wilde beantwoorden, onderbrak de prins haar door te vertellen hoe mooi hij haar vond. De Vrouwe had hem lang aan staan kijken omdat ze het enigszins onbeschoft vond van een prins om zomaar iets over haar uiterlijk te zeggen. Ze vertelde dat ze hem dat ook gezegd had en hoe bars de prins tegen haar uitgevallen was. Hij wilde haar dwingen om met hem te trouwen. De Vrouwe had zich verdedigd en er vielen rake klappen. Toen had de Vrouwe er genoeg van en had de prins een drankje aangeboden. het drankje van "Wijs en Reis". Ze vertelde hem over de uitgestrekte bossen en wist dat hij aan de bossen dacht. het drankje deed z'n werk en bracht de prins ergens ver in de bossen. Daarna heeft ze niets meer van de prins gezien, besloot ze haar verhaal. "Tot gisteren dan, toen ik in het gevang zat, daar kwam hij zich even verkneukelen. Hij zou zijn wraak nog nemen en had het al in werking gezet." zei ze tot de koning en de andere aanwezigen. De prins sprong op, "She is a liar!!" schreeuwde hij. "I don't want to marry her for anything!" "Genoeg!", riep de koning, "We hebben nu beide verhalen gehoord en we zullen er over beraadslagen wat er wel of niet waar zou kunnen zijn. Ik verzoek de prins de kamer te verlaten en wachters, breng de Vrouwe terug naar haar cel. Niemand, behalve ik, mag bij haar komen!" Toen de Vrouwe en de prins uit de kamer waren keek de koning naar zijn raadsheren en de opperrachter. "Wat moeten we nu vinden van het verhaal van de Vrouwe?" vroeg hij zacht. De raadsheren keken bedenkelijk en de opperrechter krapte achter zijn oor. "De prins," zei hij, "Staat in zijn land wel bekend als rokkenjager. Maar of hij dan ook de Vrouwe heeft lastiggevallen, ik durf het niet te zeggen." "De prins een rokkenjager," zei een jonge raadsheer toen plots de deur open ging en Femelina binnen stapte. Ze keek verschrikt om zich heen en mompelde, "Sorry, ik wist niet dat jullie al bezig waren." Toen richtte ze zich tot de jonge raadsheer, "Nou reken maar dat die prins een rokkenjager is. Dinsdag tijdens de muziekavond hing hij om me heen te plakken zeg. Dat ik zo mooi was en dat ik een geschikte kandidaat zou zijn als zijn vrouw. Hij vroeg me zelfs of ik die nacht het bed met hem wilde delen. nou echt niet, ik heb hem een klap in zijn gezicht gegeven." Ze trok een boos gezicht en verliet de vergaderzaal. "Er zit dus weldegelijk een kern van waarheid in het verhaal van de Vrouwe." zei de opperrechter. De koning zuchtte, als hij het verhaal van Femelina eerder geweten had, had hij de prins hoogstpersoonlijk het kasteel uit gegooid. Toen zuchtte hij weer en zei tegen de aanwezigen, "Eigenlijk hebben we er een nieuw probleem bij met die rokkenjager en we moeten ook nog beslissen of de Vrouwe wel of geen heks is." Een oudere raadsheer schraapte zijn keel en zei dat het drankje "Wijs en Reis" wel iets hekserigs had. De koning schudde zijn hoofd, "Het drankje "Wijs en Reis" is al zo oud, vroeger werd het veelvuldig gebruikt hier in Iramirch. Echter zijn velen het recept vergeten omdat het nooit opgeschreven is, de Vrouwe is kennelijk een van de weinige die het recept nog kent." "Als kind noemden wij het drankje "Wijs op Reis"". zei de opperrechter lachend. "Tenzij jezelf of iemand anders je aan de verkeerde plekken laat denken, zoals de Vrouwe deed." antwoordde de koning. De vergadering duurde de hele middag. Was de Vrouwe een heks en wat moesten ze doen met Prins Rokkenjager? Pas in de vooravond waren ze er uit. Moe ging de koning naar de cel van de Vrouwe. Hij vertelde haar kort wat er besloten was en verliet daarna het gevang. In de eetzaal zat de prins, ook tegen hem bracht de koning kort verslag uit, al was het een ander verhaal dan bij de Vrouwe, maar daar had de koning zijn redenen voor. Daarna ging hij naar zijn dochter Femelina. Hij wilde met haar praten over wat er tussen haar en de prins gebeurd was. Maar Femelina had het veel te druk met het uitzoeken van jurken en bijpassende schoenen. Toen ging hij naar zijn andere dochter Ingilla. deze zat op bed met een rode blos op haar wangen, alsof er zo iets spannends zou gaan gebeuren. 

Ingilla schrok toen haar vader binnenkwam. Stotterend wenste zij hem een goede avond. "Mag ik binnenkomen?" vroeg de koning. "Ja, natuurlijk." antwoordde Ingilla, terwijl ze zenuwachtig heen en weer schoof op haar bed. De koning ging zitten op een stoel en keek aandachtig naar zijn dochter, zich afvragend wat zij allemaal uitspookte. Net toen hij haar wilde vragen waarom ze zo opgewonden was, werd er op de deur geklopt. "kom binnen!" riep Ingilla. Een wachter opende de deur en meldde dat er een meisje was die iets persoonlijks bij de prinses moest afgeven. "Laat haar binnen," zei Ingilla, "Ik verwachtte haar al." De wachter liet het meisje binnen, het was Gerlienda, die een pakje droeg onder haar arm. Vol verbazing keek de koning toe hoe Ingilla het meisje begroette. "Zij kennen elkaar langer dan vandaag." dacht hij. Gerlienda had het pakje op het bed naast Ingilla gezet. "Is het je vader gelukt?" vroeg Ingilla. Gerlienda knikte, "Ze zijn mooier en lichter dan u heeft gevraagd, de schoenmaker heeft mijn vader enorm geholpen." zei ze glimlachend. "En wat heeft jouw vader dan gemaakt?" vroeg de koning. Met enige twijfel keek Gerlienda van de koning naar Ingilla. Ingilla lachte en zei, "Niet zo nieuwsgierig vader, hoewel het nu wel tijd wordt om u mijn plan te vertellen." "Ik ben heel nieuwsgierig, waar ben je toch mee bezig?" zei de koning. Ingilla begon te vertellen, hoe zij verscholen had gezeten toen de prins aan haar vader en moeder zijn verhaal deed. Over haar boosheid, dat de prins Vrouwe Nietschrie een heks genoemd had en dat ze daardoor meteen de Vrouwe wilde helpen. Ze vertelde over haar bezoek aan de Vrouwe en hoe zij haar op wonderlijke wijze weer thuis had laten komen. Over de muziekavond, dat ze steeds de prins ontlopen had. En over de draak uit de slotgracht die haar de hulp had aangeboden om haar en de Vrouwe te helpen. Over haar bezoek aan de smid en Gerlienda. "En zo heb ik beloofd dat ik de studie van Gerlienda zou betalen voor de School der Kwakzalverij, als haar vader schoenen zou maken voor me, die lijken op lood, maar heel licht zijn. En dat Gerlienda vanaf vandaag mijn kamermeisje zou zijn, zodat ik haar kan leren lezen en schrijven." besloot zij haar verhaal. De koning knikte, dat van die lichte schoenen en de hulp van de draak vond hij een geniaal plan. Plots glimlachte hij, "Dat zou betekenen dat iedereen een heks kan zijn!" zei hij opgetogen. "Meisje, als ik dit eerder had geweten wat je van plan was, dan zou me dat een hoop slapeloze nachten hebben gescheeld. Nu weet ik welk vonnis ik kan vellen!" zei hij blij. Hij groette de meisjes en wilde de kamer verlaten. Plots hield hij stil en draaide zich om en wendde zich tot Gerlienda. "Vergeet ik bijna te doen, wat een koning hoort te doen." zei hij, "Jongedame, als koning benoem ik je hierbij, dat je vanaf vanavond het kamermeisje zult zijn van prinses Ingilla." Hij gaf Gerlienda een koninklijke handdruk, draaide zich om en verliet de kamer. Toen de deur dichtviel barstte de meisjes in lachen uit, maar schrokken toen de deur weer open ging. "Ik draai echt door!," zei de koning terwijl hij weer naar binnen liep, "Ik moet natuurlijk wel die schoenen zien en meenemen, zodat ik morgen ze door Duncijan bij de Vrouwe aan kan laten doen." Toen moesten de meisjes echt lachen en Ingilla gaf haar vader het pakje. Voorzichtig opende de koning het pakje. Hij haalde er een schoen uit, dat blonk als lood. "Allemachtig, maar dat is licht," zei hij vol verbazing, "Knap werk heeft je vader geleverd!" zei hij tegen Gerlienda. Hij lachte en zei, "Ik heb alle vertrouwen in de test morgen. Dit ga ik gauw aan de Vrouwe vertellen. Jullie moeten zorgen dat de prins er niets over te weten komt, dat ik nu naar de Vrouwe ga, dus jullie gaan hem even bezig houden. Maar pas op, de prins schijnt een rokkenjager te zijn!!" Hij groette de meisjes en ging nu echt weg. De meisjes gingen naar het woongedeelte om de prins af te leiden. 

In het woongedeelte zat de prins met Sympfonie in gesprek over de vele ritmes die de volksmuziek in het algemeen kende. Wat Ingilla het eerst opviel, was dat de prins, bijna vloeiend, haar taal sprak. En dat terwijl hij tot nu toe bij elk gesprek in zijn eigen taal gesproken had en zijn tolk hem en degene met wie de prins sprak, vertaalde. De prins kreeg de meisjes in het oog en stond op, "Well, well, look who we have there, two beautiful ladies." Prinses Ingilla maakte een kleine buiging en zei, Goedenavond prins, goedenavond mijn beste Sympfonie, gaat u beide rustig door met uw gesprek." Ze wenkte Gerlienda en nam samen met haar plaats bij het grote schaakbord, dat in de andere hoek van de kamer stond. Sympfonie keek naar de prins en wilde ingaan op de drie- en vierkwartsmaat van een muziekstuk, waar ze het over hadden. Maar de prins negeerde hem en liep naar de meisjes bij het schaakbord. Hij bekeek Gerlienda en vroeg, "Can such a poor girl pla chess? She could'nt milk cows any better." Gerlienda keek naar Ingilla en fluisterde, "Wat zegt die prins?" Ingilla haalde haar schouders op, "Lekker laten praten, dan gaat hij zijn tolk maar halen of spreekt hij ons maar aan in onze taal." De prins kuchte en maakte een brommend geluid, toen zei hij luid, "Excuse me, but are you ignoring  me?" Prinses Ingilla keek hem aan, fronste haar wenkbrauwen en antwoordde, "U kunt onze taal spreken en verstaan, dat heb ik net gehoord, u was in onze taal in gesprek met Sympfonie. Dus sta dan niet zo interessant te doen om ons in uw eigen taal aan te spreken, terwijl u weet dat wij u niet verstaan. Nou ja, ik een beetje, maar mijn kamermeisje niet. Haal dus of uw tolk, of spreek onze taal en ja, anders negeren wij u!!" De prins wierp een boze blik naar Ingilla en wendde zich tot Gerlienda. "Zo schone dame en sinds wanneer kunnen kamermeisjes schaken?" vroeg hij aan haar. Gerlienda keek de prins aan en zei, "Zoals u ziet is er geen schaakstuk verzet, dus geen van ons beide speelt er schaak." De prins duwde Ingilla van haar stoel en nam er zelf op plaats. Hij bekeek het schaakbord en de stukken, draaide de witte stukken naar Gerlienda en zei, "Laat maar eens zien wat je kunt, u mag beginnen." Ingilla had zonder iets tegen de prins te zeggen een andere stoel gepakt en was erbij gaan zitten. Ze keek hoe Gerlienda haar openingszet ging maken.  Gerlienda pakte de pion, die voor de koning stond en schoof hem twee vakjes naar voren. De prins lachte, zo'n domme openingszet kon je alleen van mensen verwachten die niet kunnen schaken. Hijzelf opende met een bekende zet, die een mooie naam had en die wereldberoemd was volgens hem. Gerlienda deed weer een domme zet volgens de prins en zo ging het verder. Ingilla die zwijgend toe keek, zag dat er weldegelijk een patroon in het spel van Gerlienda zat. Ze kreeg door dat Gerlienda echt schaken kon. Dit besef kreeg de prins ook, toen Gerlienda in de zevende zet, zijn dame sloeg. "Wel heb ik ooit, een boerenmeid die mijn dame van het bord speelt, ongelofelijk." Zijn praatjes, maar ook zijn humeur werden minder en minder, vooral toen Gerlienda in de twaalfde en veertiende zet een toren en een paard van hem van het bord veegde. Bij de twintigste zet keek Gerlienda hem triomfantelijk aan, "Schaak en mat", zei ze. De prins sprong boos op, "Dit kan niet, je hebt vals gespeeld!!", schreeuwde hij, "Jij hebt haar natuurlijk voorgezegd!", schreeuwde hij tegen Ingilla. Die keek hem hoofdschuddend aan en zei zacht, maar fel, "Ik heb hier zonder iets te zeggen, tussen jullie beiden gezeten. Elke vorm van valsspelen had u meteen gezien of gehoord. Mijn kamermeisje heeft eerlijk gewonnen van een hele slechte verliezer!" "Wat is hier gaande?", klonk plots de stem van de koning. Verschrikt keek de prins om en wendde zich meteen tot de koning, "These girls cheated!" De konig keek de prins aan en plukte aan zijn baard, "Really?", vroeg hij aan de prins. "Praat maar gewoon in uw eigen taal vader, de prins spreekt en verstaat het vloeiend." zei prinses Ingilla. De koning fronste bedenkelijk zijn wenkbrauwen, keek naar zijn dochter en toen weer naar de prins en herhaalde zijn vraag, "Really?" De prins schudde zijn hoofd, "Laat maar, ik ga naar mijn kamer, goedenacht." zei hij en zuchtend verliet hij het woongedeelte. Ingilla en Gerlienda vertelde de koning over het schaakspel, praatte daarna nog wat na over het plan en de Vrouwe en gingen daarna ook naar hun kamers om te gaan slapen. Morgen was de grote dag.