Mario's Blog

Ik schrijf al heel lang blogs. Ik ben ooit, in de tijd dat Hyves nog populair was, begonnen met het schrijven van blogs. Om de zoveel tijd schreef ik een blog op Hyves en deelde die met mijn vrienden, zoals ik nu de blogs via Blogspot en Facebook deel. Vandaag stond bij de "Herinneringen" op Facebook een oude blog, die ik een keer deelde op Hyves (en later op Facebook) over de Wegen des Levens, die men zoal bewandeld. En tijdens het lezen van die blog heb ik gemerkt dat ik eigenlijk allang weer op een hele andere weg loop, dan de weg waar de blog mee eindigde. En wie weet, over aan aantal jaar, wandel ik wel weer over een andere weg. Het is dus een oude blog, die telkens een nieuw hoofdstuk krijgt. De wegen des Levens. Want de wegen in je leven kunnen raar lopen. De mijne hebben dat zeker al gedaan en vooral de laatste tijd neemt mijn weg wel hele vreemde, maar positieve paden. Mijn levensweg is begonnen op een Katholiek weggetje, ik ben als kind gedoopt en naar de ke

Hee muur, wat heb jij vandaag zoal gedaan? Of ga je me vertellen dat je hier de hele dag hebt gestaan. Of lag je, toen ik in de slaapkamer zat, stiekem heel even plat? We zijn al wat weken, gezellig zo samen, allebei kijkend naar de muur met de ramen. Eigenlijk sta je best wel verstopt, Verborgen achter de tv en een schilderij en ook de plant er voor gepropt. En toch kijken we nu al weken naar elkaar. We lijken wel een echtpaar. Hoewel je zwijgt als het graf en kom je, bij tijd en wijle op me af. Toch moeten we nog een tijd met elkaar samen zijn, Noodgedwongen door die Corona ongein. Ik kan me herinneren, in het begin was je nog niet zo geel. Door jou denk ik elke dag, "Toe jongen, rook eens niet zoveel". Maar nu we zo samen zijn, al die lange dagen, zou ik best bij Hoofd Facilitair, een bus witsel kunnen vragen. Heb ik nu alle tijd om je eventueel zelf een fris tintje te geven. Ik hoor de mensen al denken, "Wat gaan we nu beleven." Maar ik weet

Als Corona een mens was, bijvoorbeeld een man. Dan zou hij niet blij zijn als ik hem eens onderhanden nam. Als Corona een mens was, gaf ik hem een klap op zijn bek En een ferme tik in zijn nek. Met mijn elleboog een flinke klap onder zijn kin. Dan slikte hij van schrik meteen zes losse tanden in. Met een dunschiller zou ik zijn huid van zijn arm afschillen, Gewoon om te kijken hoe hard hij als mens zou gillen. Als Corona een mens was, dan brak ik zijn been En sprong dan op zijn andere scheen. Draaide ik zijn zakje een paar keer rond En lag dankzij een schaar, zijn plasser op de grond. Dan liet ik hem creperen In de hoop dat hij er iets van zou leren. Ik heb mijn dag niet vandaag. Ben heel dat Corona gedoe zo ontzettend beu, laat nou maar weer het gewone leven beginnen hoor. Ik kijk bijna geen televisie meer, al dat geouwehoer over Corona. Al die slappe maatregelen, ik moet kotsen als die rotkop van Rutte weer in beeld verschijnt, met zijn slappe beleid. Niemand mag na

Er zijn pas drie weken om. Drie weken thuiszitten vanwege het C-virus. En gek genoeg gaat het heel gewoon aanvoelen. Alsof ik al jaren thuis zit. De wekker gaat doordeweeks heel gewoon om zeven uur 's morgens. Dan bel ik heel gewoon mijn moeder, dat zij langzaam moet wakker worden, nadat ze wakker is geschrokken van de telefoon en haastig uit bed gesprongen is om op te nemen. Want ze moet dan heel gewoon wachten op de Thuiszorg die om acht uur haar armkous aan komt doen. Of haar eerst komt douchen en dan haar armkous aandoet. Of dat ze eerst haar armkous aan krijgt en daarna haar huishoudelijke hulp komt. Na mijn moeder bellen kom ik heel gewoon uit bed, plassen, handen wassen gebit poetsen en in doen. Handen wassen, medicatie innemen en dan heel gewoon de computer aan en de pagina's kijken die ik gewoonlijk iedere morgen heel gewoon bekijk. Shaggie erbij, ook heel gewoon en dan komt rond half elf de begeleiding. Heel gewoon, net als alle andere dagen zonder het C-virus.

Overal klonk gezucht en gesteun in het park. "Nou, daar staan we dan. Klaar voor actie en nou is er geen mens.", zuchtte het grote Reuzenrad. "Nee, en dat zal nog wel een poos zo blijven ook." antwoordde de Uitkijktoren. "En vandaag is het nog wel de Grote Dag." zuchtte de Cinema.  Koning Leeuw ligt languit op zijn rots te genieten van de zon. Zijn manen stralen, alsof de verzorger zijn haren flink geborsteld heeft. "Vreemd," denkt Koning Leeuw, "Er horen nu toch allang auto's en parkbussen rond te rijden? Waar zijn de camera's, de oohw's en de aahws?" Leeuwin loopt onrustig heen en weer, "Ik snap er niks van," roept ze naar haar man op de rots, "Waar is iedereen toch? Vandaag is het nog wel de Grote Dag." Lang Nek zat droevig voor zich uit te staren. "Hoe lang gaat dit nog duren?", dacht hij. "Vandaag is het ook de dag dat Sprookjesboom 10 jaar bij ons is en nou krijgt hij geen bezo