Een oude blog die telkens een nieuw hoofdstuk krijgt

Ik schrijf al heel lang blogs. Ik ben ooit, in de tijd dat Hyves nog populair was, begonnen met het schrijven van blogs. Om de zoveel tijd schreef ik een blog op Hyves en deelde die met mijn vrienden, zoals ik nu de blogs via Blogspot en Facebook deel.

Vandaag stond bij de "Herinneringen" op Facebook een oude blog, die ik een keer deelde op Hyves (en later op Facebook) over de Wegen des Levens, die men zoal bewandeld. En tijdens het lezen van die blog heb ik gemerkt dat ik eigenlijk allang weer op een hele andere weg loop, dan de weg waar de blog mee eindigde. En wie weet, over aan aantal jaar, wandel ik wel weer over een andere weg. Het is dus een oude blog, die telkens een nieuw hoofdstuk krijgt.

De wegen des Levens.

Want de wegen in je leven kunnen raar lopen. De mijne hebben dat zeker al gedaan en vooral de laatste tijd neemt mijn weg wel hele vreemde, maar positieve paden.
Mijn levensweg is begonnen op een Katholiek weggetje, ik ben als kind gedoopt en naar de kerk geweest. Heb keurig gebeden en luisterde graag naar de verhalen uit de Bijbel. Tot ik bij een kruispunt kwam, God wegjaagde en mijn weg verder volgde over de Gele Klinkerweg naar het Onbegrensde Rijk Fantasia. Daar heb ik vele wegen bewandeld tussen draken, tovenaars, trollen, heksen en faunen en ga zo maar door. Ik heb de Kleine Keizerin gezien, Heerseres van het Onbegrensde Rijk en haar een naam gegeven. Maar ook van deze wegen week ik af, omdat iemand anders me riep en ik zijn weg ook wel eens wilde proberen. De weg van de Duivel, vol genot, lust en best ook veel leegte. Leegte die gevuld moest worden met nog meer genot en nog meer lust. En ik genoot ervan, wilde almaar meer en wilde zelfs mijn ziel verkopen om er maar te mogen blijven. Maar ik deed het niet, ik week alweer af naar een ander pad, het pad van de Spiritualiteit. Ik heb de kaarten gelegd en gelezen. Entiteiten naar het licht gebracht, in de toekomst gekeken en die voorspelt. Het was een mooie maar mysterieuze weg. Ik heb raadsels opgelost, dingen doorzien en begon langzaam weer te zoeken naar een andere weg, omdat ik wist dat ik hier toch eigenlijk niet hoorde.

In de tijd dat ik nog bij de Duivel speelde en later in de Spiritualiteit zwierf, kwam iemand weer met een stukje weg van de Heer aandragen. Ik ben er langs gaan lopen, soms wat kleine stapjes op de weg gedaan, maar vaak toch weer terug naar het Duiveltje of de Hogere Sferen
En toen kwam de dag dat ik op een dood spoor kwam. Geen van de wegen telden nog. Het leek of ik op een kruispunt zonder wegen stond. Geen enkele weg had me nog iets te bieden. Ze leken allemaal even leeg en hol, zonder enig vertrouwen of houvast. Ik keerde me in mezelf en bewandelde een pad van onverschilligheid, spottend over de andere paden. Mopperend op de mensen van wie ik hield en ook op hen die ik niet kende. Ik bewandelde een lege doelloze weg. Dat er een weg naast mijn weg meeliep had ik niet eens door. Zo verbitterd was ik, zo onverschillig. En toch deed ik onbewust wel stapjes op die andere weg en langzaam maar zeker verliet ik mijn doelloze lege weg. Al had ik geen idee op welke weg ik nu wel liep.

En die weg heeft zich nu (na lange tijd) bekend gemaakt. Na een sollicitatie op iets wat ik toch nooit zou mogen worden of zou kunnen zijn. Moderator worden op een christelijke jongerenchat.
Ik werd eruit gepikt, kwam door de eerste 2 voorrondes en mocht zomaar proef komen draaien. Ik, de jongen die zich altijd tegen God verzet heeft, Moderator en dat nog wel op een christelijke jongerenchat. En het pad duwde me verder. (duwende ja, alsof iets of iemand mij een zet over de drempel gaf) Alsof iemand zegt: "genoeg getreuzeld, ga nu maar eens aan de slag !"
En ik ben weer een stap verder, ik ben aan een Alpha cursus begonnen.
Ik sta, loop, weer op het pad van de Heer. Het voelt wel goed, al moet ik eerlijk toegeven dat ik ook een beetje wanhopig zoek naar vluchtwegen, maar kennelijk sta ik ergens midden op het pad, want ik kan er niet zo snel eentje vinden.
En zo bewandel ik dit nieuwe, maar toch ook oude pad, met iets van feestelijke, maar toch ook onbekende spanning. Waarheen leidt de weg ??

Ik heb geleerd dat de wegen die ik bewandelde altijd werden geleid door de gemoedstoestand waarin ik op dat moment verkeerde. Gebeurtenissen, ziekte, de acceptatie of juist niet, van mezelf. 

De weg van de Heer heb ik maar kort bewandeld, net als vroeger bleef er een onvrede tegen dat vredige en zogenaamde liefdevolle bestaan. God heeft ons lief, maar is nog steeds chagrijnig vanwege de vrucht in het paradijs en laat mensen onnodig lijden. Die menig wil er bij mij maar niet uit en blijf ik mee vechten. En met genoeg mensen om me heen die ook die menig deelden, verliet ik weer gauw het pad van de Heer. Een andere weg had mij gekozen. Dat klinkt raar, maar deze weg heeft zich langzaam, als het groeien van een plant, mij in zijn richting geduwd. Een pad die ik bewust en soms onbewust vaak heb proberen te bewandelen, maar telkens weer ben afgestapt omdat ik heel erg negatief over mezelf was.

Maar hier, wonend op het Zeehos, heeft de weg mij gekozen en heb ik op die weg eindelijk geleerd, wat ik al die jaren daarvoor eigenlijk moest leren. Het houden van mezelf. Door te wonen tussen mensen die anders zijn, heb ik geleerd dat anders eigenlijk heel gewoon is. Dat ik heel gewoon ben. Ik leerde van mezelf te houden, van mijn lichaam, zoals het is. Van wat ik wel kan, niet meer hoeven kijken naar wat ik niet kan. Het pad heeft me rust gebracht. Rust in mezelf, niet meer hoeven jagen naar, God mag weten wat.. Ik hoef nergens meer bij te horen, ik hoef mensen niet te plezieren om bij ze in de buurt te mogen zijn. men mag me aardig vinden, maar het hoeft niet, als ik mezelf maar aardig vind. En eerlijk gezegd vind ik dit de beste weg van allemaal. Want op deze weg ben ik mezelf. Op deze weg mag ik kind zijn, mag ik de haat/liefdeverhouding met God hebben. Op deze weg kan ik het Duiveltje zijn, die ik soms zo graag wil zijn. Op deze weg past de Spiritualiteit en de grenzeloze fantasie. Deze weg is helemaal op mij gericht en de anderen altijd op de ander, mezelf wegcijferend om er maar bij te horen. 

En wie weet komt er ooit een dag, dat ik deze weg verlaat, of hij mij en begint er weer een nieuw hoofdstuk aan deze oude blog. 

Volgende keer weer meer.......