27 november
Het is eigenlijk al een aantal dagen uiensoep. Ik ben niet vooruit te branden, een zin van likmevessie en een lang weekend met maar liefst vijf pyjamadagen. Het is weer november en zoals elk jaar levert de maand november bepaalde spanningen op. Een onontkoombaar verschijnsel die de rest van mijn leven zal blijven beheersen.
En vandaag 27 november (de enige dag die ik gewoon met cijfers aangeef) blijft toch een beetje de engste dag. Zelfs Halloween is een lachertje bij 27 november. Hartstikke leuk hoor dat Halloween, spelen en spotten met de doden, maar op 27 november mocht ik de Dood in de ogen kijken en hopen dat ik deze slag zou winnen. Wat ik op de achtentwintigste dan ook gedaan heb.
Ik zie mezelf nog zitten in die enorme recreatiezaal, de andere patiënten waren allang naar bed. Draadjes trekkend uit mijn slaapdoek en mijn beer stevig onder mijn arm geklemd, gespannen wachtend op de dag die komen zou. En in mijn hoofd was het gevecht tussen Leven en Dood al in volle gang. Wat als de Dood won, wat als het Leven won....?? Wat zou de toekomst brengen en vooral voor wie?
En ook vandaag 27 november, loop ik met vragen. Bijna vijftig, het midden van de plank, of misschien wel bijna bij de rand. Wat heeft het me allemaal gebracht en vooral afgenomen? En wat zal het nog brengen of is de koek vrijwel op?
Bij de vochtlijst heb ik geschreven dat morgen de lijst vast weer veel beter zal zijn dan vandaag Want na de honderd milliliter vanmorgen in de Rozer, is er een knop omgegaan en zit ik al over mijn anderhalve liter heen. En dan moet het nog zes uur worden...
Maar naderend naar 27 november, is de laatste jaren ook overpeinzing gekomen. Knopen doorhakken, hoe pijnlijk die ook kunnen zijn. Mijn hoofd en gedachten weer helder maken om vanaf de achtentwintigste november helemaal opnieuw te beginnen. Ja, de vochtlijst moet ik toch eindelijk eens gaan accepteren, dat die er ook echt bij hoort en dat een goede vochtbalans kan helpen om toch verder in de toekomst te komen.
En ja, bewegen zal vast goed zijn, maar laat me dat op mijn eigen manier uitzoeken. Ik wil niet onnodig zes minuten een saaie gang doorlopen en zo onnodig energie weggooien om een statistiekje van de fysio op orde te houden. Dan maar geen statistiekje.
En ja, een huisdier lijkt me fantastisch, maar ik hoef geen poes die overal op en tussen zit, die al dan niet per ongeluk alle Lego uit de kast stoot. Ik wil niet door weer en wind met een hondje naar buiten omdat hij/zij een plas moet doen. En zo'n hond of poes mogen toch niet op schoot. Dan liggen ze toch op of tegen mijn bult en geen idee of die bult dat wel prettig vindt. Het idee lijkt mij zelf in elk geval niet prettig.
Dus heb ik in een gesprek met mijn CPB-er vanmorgen de knoop doorgehakt en laten weten dat ik van een huisdier af zie. Het idee dat het eindelijk kan en mag heeft me de droom gegeven van een huisdier. Het overdenken/overpeinzen, van hoe ik me voel, hoe ik ben als ik ziek ben en hoe het met me gaat, heeft me doen inzien dat het geen verstandige keuze is om aan een huisdier te beginnen.
Dus heb ik vanmiddag, als troost een beest gekocht, een mooie pandabeer hangt over de leuning van de bank bij mijn andere knuffels.
27 november, zullen we die week volgend jaar eens overslaan? Hoewel ik de leeftijd van morgen graag als mijn eigen leeftijd wil aanhouden. Drieëndertig klinkt toch beter dan vijftig. En ik zie er toch nog best jeugdig uit, dus dat kan best.
Volgende keer maar weer meer, gaan we vast de verjaardag van Sint Nicolaas vieren.
Laterssss!!!!!!!!!!!
En vandaag 27 november (de enige dag die ik gewoon met cijfers aangeef) blijft toch een beetje de engste dag. Zelfs Halloween is een lachertje bij 27 november. Hartstikke leuk hoor dat Halloween, spelen en spotten met de doden, maar op 27 november mocht ik de Dood in de ogen kijken en hopen dat ik deze slag zou winnen. Wat ik op de achtentwintigste dan ook gedaan heb.
Ik zie mezelf nog zitten in die enorme recreatiezaal, de andere patiënten waren allang naar bed. Draadjes trekkend uit mijn slaapdoek en mijn beer stevig onder mijn arm geklemd, gespannen wachtend op de dag die komen zou. En in mijn hoofd was het gevecht tussen Leven en Dood al in volle gang. Wat als de Dood won, wat als het Leven won....?? Wat zou de toekomst brengen en vooral voor wie?
En ook vandaag 27 november, loop ik met vragen. Bijna vijftig, het midden van de plank, of misschien wel bijna bij de rand. Wat heeft het me allemaal gebracht en vooral afgenomen? En wat zal het nog brengen of is de koek vrijwel op?
Bij de vochtlijst heb ik geschreven dat morgen de lijst vast weer veel beter zal zijn dan vandaag Want na de honderd milliliter vanmorgen in de Rozer, is er een knop omgegaan en zit ik al over mijn anderhalve liter heen. En dan moet het nog zes uur worden...
Maar naderend naar 27 november, is de laatste jaren ook overpeinzing gekomen. Knopen doorhakken, hoe pijnlijk die ook kunnen zijn. Mijn hoofd en gedachten weer helder maken om vanaf de achtentwintigste november helemaal opnieuw te beginnen. Ja, de vochtlijst moet ik toch eindelijk eens gaan accepteren, dat die er ook echt bij hoort en dat een goede vochtbalans kan helpen om toch verder in de toekomst te komen.
En ja, bewegen zal vast goed zijn, maar laat me dat op mijn eigen manier uitzoeken. Ik wil niet onnodig zes minuten een saaie gang doorlopen en zo onnodig energie weggooien om een statistiekje van de fysio op orde te houden. Dan maar geen statistiekje.
En ja, een huisdier lijkt me fantastisch, maar ik hoef geen poes die overal op en tussen zit, die al dan niet per ongeluk alle Lego uit de kast stoot. Ik wil niet door weer en wind met een hondje naar buiten omdat hij/zij een plas moet doen. En zo'n hond of poes mogen toch niet op schoot. Dan liggen ze toch op of tegen mijn bult en geen idee of die bult dat wel prettig vindt. Het idee lijkt mij zelf in elk geval niet prettig.
Dus heb ik in een gesprek met mijn CPB-er vanmorgen de knoop doorgehakt en laten weten dat ik van een huisdier af zie. Het idee dat het eindelijk kan en mag heeft me de droom gegeven van een huisdier. Het overdenken/overpeinzen, van hoe ik me voel, hoe ik ben als ik ziek ben en hoe het met me gaat, heeft me doen inzien dat het geen verstandige keuze is om aan een huisdier te beginnen.
Dus heb ik vanmiddag, als troost een beest gekocht, een mooie pandabeer hangt over de leuning van de bank bij mijn andere knuffels.
27 november, zullen we die week volgend jaar eens overslaan? Hoewel ik de leeftijd van morgen graag als mijn eigen leeftijd wil aanhouden. Drieëndertig klinkt toch beter dan vijftig. En ik zie er toch nog best jeugdig uit, dus dat kan best.
Volgende keer maar weer meer, gaan we vast de verjaardag van Sint Nicolaas vieren.
Laterssss!!!!!!!!!!!
Reacties
Een reactie posten