Gesprekken, zoeken, lezen en meer..
De O.P.B. komt er weer aan, de Ondersteunings Plan Bespreking. Een keer in de twee jaar worden weer alle doelen, de ondersteuning van die doelen en de nieuwe doelen doorgenomen. En daar horen dan ook weer voorafgaande gesprekken bij met vragenlijstjes hoe je het hier vindt. Hier is dan het Raamwerk en dan op het Zeehos. Maar ook hoe je omgaat met familie, met geld, met groepsgenoten en ga zo maar door. Gisteren, vrijdag 21 november, had ik dan zo voorafgaand gesprek met mijn kersverse CPB-er.
In het begin, toen ze net op ons cluster kwam, vond ik haar erg onervaren. Weer zo'n meisje die net uit de luiers was, weer zo'n jong ding die niet van wanten weet. Maar tijdens het gesprek, gister, heb ik al die vooroordelen laten varen. Ze weet weldegelijk waar ze het over heeft en wat ze doet. En mij heeft ze door het gesprek en het doornemen van de vragenlijst, waarbij ik veel verteld heb, ook beter leren kennen.
Bij de medisch gerichte vragen kwam ik er voor mezelf achter dat alles wat ik doe en heb gedaan, rust op een enorme vulkaan vol woede en verdriet. Het grootste probleem is, dat ik ontzettend streng ben voor me zelf. Ik mag van mezelf niet laten zien dat ik boos en verdrietig ben, ik moet altijd mijn zonnige kant laten zien. En ja, die mopperende Mario, die jullie kennen, hoort echt wel bij die zonnige kant. Want mijn onverschillige kant en echt boze kant, mag ik jullie toch niet laten zien. Ik mag niet zielig zijn, ik heb een hekel aan zielige mensen. Dat heb ik ook wel een beetje van huis uit, vaak werd gezegd, "Je mag meeleven met iemand, maar nooit medelijden met iemand hebben. Al dat zielige gedoe." Dus ja, waarom zou ik dan zelf zielig gaan zitten zijn. (maar God wat zou ik dat diep van binnen eens graag willen) Maar ja, als ik dan al eens zeg dat ik moe of boos ben en dat ik pijn heb, dan zijn er altijd wel weer mensen die gelukkig alles tien keer erger hebben. Inwendig erger ik me kapot aan die mensen, want ik wil ook wel eens alleen iets mankeren, zonder dat er dan iemand zijn/haar bek open trekt om te vertellen hoe slecht hij/zij er aan toe is.
En toen kwam 's middags de doktersassistente bij me langs, voor ons wekelijks gesprek. En toen kwam in de loop van het gesprek, vanaf haar kant, mijn vulkaan vol woede en verdriet ter sprake, met de vraag wanneer ik mezelf eens toe laat om dat allemaal te spuien. Goeie vraag, maar daar heb ik geen antwoord op. Waarschijnlijk gaat het gewoon mee mijn kist in en wordt het met mijn lichaam verbrand. Of het vuur nou wordt gedoofd door de tranen van mijn verdriet of door het vocht in mijn buik, het zal in elk geval een stoomoven worden.
Verder ben ik op het Wereld Wijde Web aan het zoeken naar mensen die ook een vochtbeperking hebben. Hoe zouden die er mee omgaan en hebben ze er net zoveel moeite mee als ik? Want ondanks dat ik die beperking al zo lang heb, iedere dag voelt het nog steeds als een enorme straf, terwijl ik niet eens weet wat ik misdaan heb, waardoor deze straf is opgelegd. Maar Google is niet erg behulpzaam, die geeft alleen de medische uitleg van doktoren en stichtingen, die een vochtbeperking uitleggen als iets wat heel eenvoudig is om bij te houden. Heel eenvoudig om mee te leven en heel eenvoudig in het gebruik is. Dan word ik best boos en hoop ik dat die doktoren en stichtingen zelf ook eens een half jaar zo'n vochtbeperking opgelegd krijgen. Kijken hoe eenvoudig ze dan piepen. En als zij dan weer nieuwe folders schrijven, na dat half jaar, dat zij er dan rekening moeten houden dat ik die vochtbeperking levenslang heb. Vanmorgen hebben mijn tijdelijk CPB-er en ik dan iemand gevonden met ook een vochtbeperking. Zij heeft ook hartfalen, net als ik, alsof een hartafwijking nog niet genoeg is en zij heeft een soort mini AED bij haar hart geplaatst gekregen. (soort pacemaker met AED functies) En we hebben mij laten inschrijven (soort van) bij een Facebookpagina voor hartpatiënten, maar daar heb ik nog niks van gehoord of ik bij de groep mag. Er werd gevraagd wat voor hartafwijking ik heb. Nou weet ik dat in normaal Nederlands al niet, laat staan in al die Latijnse benamingen, dus hebben we de medische termen maar overgetypt van een blaadje van mijn Witte Kruis Alarmpenning. Het staat in elk geval ontzettend interessant. Nou maar hopen dat ze er verder nooit naar vragen.
En verder doe ik eigenlijk weinig, het weer is weer saai, koud en vervelend. Vanmorgen een straalkachel bij Wehkamp besteld, want die klote verwarming hier die heeft weer eens kuren. Die zakt met een noodgang van 23,5 graden naar 22 graden. Bijna elke week is er weer wat mis met dat pokkeding. Is al elf jaar zo, maar wennen doet het niet. De verwarming heeft last van warmtefalen denk ik. Misschien moet hij iets meer zuipen dan ik, zodat hij het water beter kan opwarmen.
En ik heb een nieuwe bureaustoel besteld, na maanden er over gezemeld te hebben. Maandag wordt alles bezorgd. Hartstikke top.
Verder heb ik eigenlijk niks meer wat het vermelden waard is. Dus tot de volgende keer!!
Latersss!!!
In het begin, toen ze net op ons cluster kwam, vond ik haar erg onervaren. Weer zo'n meisje die net uit de luiers was, weer zo'n jong ding die niet van wanten weet. Maar tijdens het gesprek, gister, heb ik al die vooroordelen laten varen. Ze weet weldegelijk waar ze het over heeft en wat ze doet. En mij heeft ze door het gesprek en het doornemen van de vragenlijst, waarbij ik veel verteld heb, ook beter leren kennen.
Bij de medisch gerichte vragen kwam ik er voor mezelf achter dat alles wat ik doe en heb gedaan, rust op een enorme vulkaan vol woede en verdriet. Het grootste probleem is, dat ik ontzettend streng ben voor me zelf. Ik mag van mezelf niet laten zien dat ik boos en verdrietig ben, ik moet altijd mijn zonnige kant laten zien. En ja, die mopperende Mario, die jullie kennen, hoort echt wel bij die zonnige kant. Want mijn onverschillige kant en echt boze kant, mag ik jullie toch niet laten zien. Ik mag niet zielig zijn, ik heb een hekel aan zielige mensen. Dat heb ik ook wel een beetje van huis uit, vaak werd gezegd, "Je mag meeleven met iemand, maar nooit medelijden met iemand hebben. Al dat zielige gedoe." Dus ja, waarom zou ik dan zelf zielig gaan zitten zijn. (maar God wat zou ik dat diep van binnen eens graag willen) Maar ja, als ik dan al eens zeg dat ik moe of boos ben en dat ik pijn heb, dan zijn er altijd wel weer mensen die gelukkig alles tien keer erger hebben. Inwendig erger ik me kapot aan die mensen, want ik wil ook wel eens alleen iets mankeren, zonder dat er dan iemand zijn/haar bek open trekt om te vertellen hoe slecht hij/zij er aan toe is.
En toen kwam 's middags de doktersassistente bij me langs, voor ons wekelijks gesprek. En toen kwam in de loop van het gesprek, vanaf haar kant, mijn vulkaan vol woede en verdriet ter sprake, met de vraag wanneer ik mezelf eens toe laat om dat allemaal te spuien. Goeie vraag, maar daar heb ik geen antwoord op. Waarschijnlijk gaat het gewoon mee mijn kist in en wordt het met mijn lichaam verbrand. Of het vuur nou wordt gedoofd door de tranen van mijn verdriet of door het vocht in mijn buik, het zal in elk geval een stoomoven worden.
Verder ben ik op het Wereld Wijde Web aan het zoeken naar mensen die ook een vochtbeperking hebben. Hoe zouden die er mee omgaan en hebben ze er net zoveel moeite mee als ik? Want ondanks dat ik die beperking al zo lang heb, iedere dag voelt het nog steeds als een enorme straf, terwijl ik niet eens weet wat ik misdaan heb, waardoor deze straf is opgelegd. Maar Google is niet erg behulpzaam, die geeft alleen de medische uitleg van doktoren en stichtingen, die een vochtbeperking uitleggen als iets wat heel eenvoudig is om bij te houden. Heel eenvoudig om mee te leven en heel eenvoudig in het gebruik is. Dan word ik best boos en hoop ik dat die doktoren en stichtingen zelf ook eens een half jaar zo'n vochtbeperking opgelegd krijgen. Kijken hoe eenvoudig ze dan piepen. En als zij dan weer nieuwe folders schrijven, na dat half jaar, dat zij er dan rekening moeten houden dat ik die vochtbeperking levenslang heb. Vanmorgen hebben mijn tijdelijk CPB-er en ik dan iemand gevonden met ook een vochtbeperking. Zij heeft ook hartfalen, net als ik, alsof een hartafwijking nog niet genoeg is en zij heeft een soort mini AED bij haar hart geplaatst gekregen. (soort pacemaker met AED functies) En we hebben mij laten inschrijven (soort van) bij een Facebookpagina voor hartpatiënten, maar daar heb ik nog niks van gehoord of ik bij de groep mag. Er werd gevraagd wat voor hartafwijking ik heb. Nou weet ik dat in normaal Nederlands al niet, laat staan in al die Latijnse benamingen, dus hebben we de medische termen maar overgetypt van een blaadje van mijn Witte Kruis Alarmpenning. Het staat in elk geval ontzettend interessant. Nou maar hopen dat ze er verder nooit naar vragen.
En verder doe ik eigenlijk weinig, het weer is weer saai, koud en vervelend. Vanmorgen een straalkachel bij Wehkamp besteld, want die klote verwarming hier die heeft weer eens kuren. Die zakt met een noodgang van 23,5 graden naar 22 graden. Bijna elke week is er weer wat mis met dat pokkeding. Is al elf jaar zo, maar wennen doet het niet. De verwarming heeft last van warmtefalen denk ik. Misschien moet hij iets meer zuipen dan ik, zodat hij het water beter kan opwarmen.
En ik heb een nieuwe bureaustoel besteld, na maanden er over gezemeld te hebben. Maandag wordt alles bezorgd. Hartstikke top.
Verder heb ik eigenlijk niks meer wat het vermelden waard is. Dus tot de volgende keer!!
Latersss!!!
Reacties
Een reactie posten