Iramirch Het Doolhof der Gedachtenspinsels

 Staat er al een nieuwe blog?, nee ongeduldige meisjes van de begeleiding nog niet. En ik heb geen zin om het weer over het doodvermoeiende corona te doen. Dan maar een stuk, van een verhaal wat nog lang niet af is, uit het koninkrijk Iramirch. 

Het Doolhof der Gedachtenspinsels.

Het was Stefano zijn taak om een maand voor de draak te zorgen. Sympfonie was een maand op tournee door het koninkrijk, voor een concerten voor jonge soldaten, prinsen en prinsessen. Achter het kasteel lag een enorm weiland, waar boterbloemen, klaprozen en andere bloemen weelderig bloeiden. Stefano kon er uren naar kijken. Er liepen konijnen, veldmuisjes en er nestelden in de lente  vele vogels. Op een dag leek het weiland anders dan normaal. Stefano dacht eerst dat het aan hem lag, maar er was wat veranderd. De kleuren leken doffer. Hij keek naar de draak en zei dat hij het weiland anders vond lijken. De draak hief zijn kop boven de waterrand en bevestigde Stefano's gedachten. De volgende dag viel het Stefano op dat er veel minder veldmuisjes waren. En die er waren, daar leek de vacht veel doffer van. Een gevoel van onrust maakte zich van hem meester. Toen hij 's avonds, in de grote eetzaal zat, stootte prinses Femelina tegen hem aan. "Waar zit jij met je gedachten?," vroeg ze, "Je hebt je eten nauwelijks aangeraakt. Stefano keek haar verlegen aan en stotterde, "Er klopt iets niet met het weiland." Aline, die net nieuwe schalen vol heerlijkheden kwam neerzetten, had gehoord wat Stefano zei. "Het valt jou dus ook op," zei ze, "Ik dacht dat het aan mij lag." Prinses Femelina haalde haar schouders op, zij had geen idee of er wat met het weiland was. Eigenlijk keek ze zelden naar het weiland. Maar ze beloofde Stefano en Alina om morgen eens te kijken. De volgende morgen keek ze vanuit haar kamerraam naar het weiland. "Wat een verdorde bende," zei ze hardop, "was dit altijd al zo?" In haar gedachten zag ze zich plots als klein meisje, die samen met haar zusje, Ingilla, door het veld renden. De zon straalde en er waren honderden kleuren en geuren van bloemen die bloeiden. Ze schudde haar hoofd, Stefano en Aline hadden gelijk, er is iets met het weiland. Een triest gevoel maakte zich van haar meester. Somber tuurde ze naar het weiland en zag plots, midden in het weiland, verdorde hagen staan. Bruingrijze takken, die als klauwen elkaar vasthielden. Ze rilde en draaide zich om. Moedeloos ging ze op bed zitten. Ze schrok omdat een wachter in haar kamer stond, "Prinses, uw vader vraagt of u nog komt ontbijten?" zei hij. Femelina stond op en zei dat ze zo zou komen. Ze schrok en merkte dat ze nog in haar nachthemd stond. Hoe lang had ze dan op bed gezeten? Gerlienda, het kamermeisje van Ingilla, kwam haar helpen aankleden. "Wat bent u stil prinses," zei ze, "Zo ken ik u helemaal niet." Femelina zuchtte en vertelde wat ze uit het raam gezien had. "Dus de verhalen in het dorp kloppen," zei Gerlienda, "Iedereen heeft het over de verandering van het weiland." Stefano, die van zichzelf niet echt dapper was, zat samen met de draak naar het bijna kleurloze weiland te kijken. Hij zuchtte, "Wat zou de oorzaak hiervan zijn?" vroeg hij de draak. Maar de draak had, net als hij, geen idee. Weer zuchtte Stefano, "Dan moeten we maar op onderzoek uit." zei hij. Hij keek naar de draak en vroeg of hij met hem mee wilde. De draak knikte en kwam het water uit. Stefano klom op zijn rug en samen vlogen zij naar het midden van het weiland, waar zij samen verdwenen in een saai bruingrijze mist. 

De koning en koningin zaten in de koninklijke werkkamer. De koning las papieren door over besluiten die genomen moesten worden. De koningin bekeek samen met Gerdina de schoonmaakroosters voor de volgende maand. Plots werd er op de deur geklopt. "Mja, binnen.", riep de koning. In de deuropening verscheen Schout Duncijan. Excuseer me hoogheid", zei hij, "Er is een kind vermist. Ik heb hier een blauw dekentje waar het kind altijd mee rondliep. Nou ja, blauw, zo hoort het eigenlijk te zijn." en hij overhandigde de koning een bruingrijze deken. Verbaasd bekeek de koning het dekentje. Ook de koningin bekeek het. Gerdina rook er aan en zei, "Je ruikt het weiland en de geur van het jongetje. Door de kleur zou je denken dat dit een vies dekentje is, maar zo ruikt het niet." De koning keek naar Gerdina en rook voorzichtig aan het dekentje. Hij schudde zijn hoofd en zei, "U heeft helemaal gelijk Gerdina, dit dekentje ruikt alsof het vanmorgen nog gewassen is." "Waar is het jongetje verdwenen?", vroeg de koningin aan Duncijan. "Waarschijnlijk in de weide, bij het Noordergebergte majesteit." antwoordde Duncijan. De koning wilde iets zeggen, toen plots, zonder kloppen, Femelina de kamer in rende, met Aline achter haar. "Vader, moeder!", riep ze, "De draak en Stefano zijn verdwenen!!" "Het is heus waar!", riep Alina er puffend achteraan. Alina liet zich, hijgend, in een stoel zakken. Femelina greep haar vader bij zijn arm en keek hem verdrietig aan. De koning fronste met zijn wenkbrauwen, zuchtte en vroeg of Femelina rustig kon vertellen wat er aan de hand was. De koningin en Gerdina keken elkaar geschrokken aan. Femelina haalde diep adem en vertelde dat ze die morgen uit haar raam gezien had hoe bruingrijs en dof het weiland er bij lag. Ze vertelde dat ze tegen de middag bij Alina was gaan vertellen dat Stefano en zij gelijk hadden. Vanuit het keukenraam hadden zij Stefano, samen met de draak zien zitten. Toen ze na een poosje weer keken waren ze allebei weg. Femelina was een stuk om de slotgracht gaan kijken, maar noch de draak, noch Stefano was in de buurt van de slotgracht. "Als Sijmpfonie nu hier was, zou hij merken dat het water in de slotgracht, nu overal even hoog is.", besloot ze snikkend haar verhaal. "We zitten nu dus met drie verdwijningen," mompelde de koning, "Duncijan, ga samen met wat wachters de stad en het dorp in, laat ook wachters over de landerijen trekken en inventariseer of er meerdere verdwijningen zijn.", zei de koning, "En laat Vrouwe Nietschrie ophalen, misschien kan zij ons meer vertellen over wat er met de weide aan de hand is." "Misschien weten de Wijze Vrouwen, uit de Steengroeve, ook meer." zei de koningin. De koning knikte en zei tegen Duncijan dat hij die ook maar moest ophalen. 

Nou daar moeten jullie het zolang maar mee doen (knipogende smiley)

Volgende keer meer..... (maar of dat over Iramirch gaat of over wat anders weet ik nog niet)