Naweeën
Ik heb twee hele positieve blogs geschreven. De eerste heb ik gedeeld op de bekende kanalen waarop ik al mijn blogs deel. De ander alleen op Facebook, dit omdat ik daar de meeste mensen kon bereiken over wie de blog ging, maar ook ter bescherming van die mensen.
Ik heb hele positieve reacties gehad op beide blogs, vaak gehoord dat ik dat vaker moet doen. Maar positief schrijven of iets positiefs over iemand zeggen vind ik veel moeilijker dan iemand afzeiken.
Ervaringen hebben me geleerd dat het positief over iemand uitlaten vervelende gevolgen kan hebben dan dat er iets positiefs uit voort komt. Door positief over iemand te zijn geef ik mij geestelijk bloot aan diegene. Ben ik kwetsbaar, open en mijn eerlijke zelf. En daar ben ik vaak mee op mijn bek gegaan. Door gebruikt, keihard afgewezen. Alsof het positieve wat ik vond als heel negatief werd ervaren. Ze me liever als een leugenaar zagen, een harlekijn die me aanpaste aan wat zij vonden en voelden, dan mijn eigen, open eerlijke en positieve ik. Was ik ooit eerst het middelpunt van de groep en na mijn positieve uitlatingen opeens het buitenbeentje, de verschoppeling. Zelfs op het moment dat ik dacht dat ik niks te verliezen had, verloor ik het meest. Positief leek dus heel negatief te zijn. Ook in een ziekenhuis, zo zei een dokter dat een uitslag positief was en voor ik het wist lag ik weer op een onderzoektafel. Want positief is negatief.
En nu zit ik al een paar dagen met de naweeën van twee positieve blogs in mijn hoofd. Gevoelens liggen overhoop, gedachten malen en een onbestendig gevoel wacht op de klap. Allemaal positieve reacties, allemaal complimenten, er klopt iets niet. Dit ken ik niet. Er gebeurt van alles, maar alles pakt tot nu toe positief uit. Dus steekt de twijfel zijn kop op. Ligt het dan aan mij? Maar wat ligt er dan bij of aan mij? En dan loopt de hele gedachtegang weer vast. En het onbestendige gevoel loert om zich heen, wachtend op de klap.
Maar er drijft ook een ander gevoel naar boven, een gevoel van verandering. Geen idee wat ik er mee moet, al heb ik het idee dat ik het antwoord diep van binnen allang weet. Eigenlijk overheersen het onbestendige gevoel en het gevoel van verandering. Ik denk dat ikzelf de klap moet uitdelen.
Het voelt alsof ik het verleden, de pijn, de ervaringen mag loslaten. Het positieve wat ik op mijn positiviteit heb terug gekregen, zorgt voor het gevoel van verandering. Misschien moet ik sommige vriendschappen wat meer aanhalen, anderen juist wat meer laten vieren. Ik ben hier thuis. Ik voel me hier thuis. Alsof ik in een warm bad ben gestapt. Hier mag ik mezelf zijn, hier kan ik mezelf zijn. Misschien moet ik dat juist meer gaan doen, meer mezelf zijn en wat vaker mijn masker laten zakken of thuis laten. En het onbestendige gevoel? Dat zal nog even moeten wachten, ergens weet ik allang waar hij mee samenhangt, maar daar zal de verandering vast ook wel aan werken.
De volgende keer schrijf ik toch maar een afzeikblog. Daar heb ik ook wel naweeën van, maar meer door alle gesprekken op de bekende matjes, dan gedachten en gevoelens in mijn hoofd.
Volgende keer weer meer......
In deze blog vraag ik geen medeleven, medelijden en wat niet meer. Dit is gewoon een inkijk in mijn gedachten wat positiviteit bij me teweeg brengt.
Ik heb hele positieve reacties gehad op beide blogs, vaak gehoord dat ik dat vaker moet doen. Maar positief schrijven of iets positiefs over iemand zeggen vind ik veel moeilijker dan iemand afzeiken.
Ervaringen hebben me geleerd dat het positief over iemand uitlaten vervelende gevolgen kan hebben dan dat er iets positiefs uit voort komt. Door positief over iemand te zijn geef ik mij geestelijk bloot aan diegene. Ben ik kwetsbaar, open en mijn eerlijke zelf. En daar ben ik vaak mee op mijn bek gegaan. Door gebruikt, keihard afgewezen. Alsof het positieve wat ik vond als heel negatief werd ervaren. Ze me liever als een leugenaar zagen, een harlekijn die me aanpaste aan wat zij vonden en voelden, dan mijn eigen, open eerlijke en positieve ik. Was ik ooit eerst het middelpunt van de groep en na mijn positieve uitlatingen opeens het buitenbeentje, de verschoppeling. Zelfs op het moment dat ik dacht dat ik niks te verliezen had, verloor ik het meest. Positief leek dus heel negatief te zijn. Ook in een ziekenhuis, zo zei een dokter dat een uitslag positief was en voor ik het wist lag ik weer op een onderzoektafel. Want positief is negatief.
En nu zit ik al een paar dagen met de naweeën van twee positieve blogs in mijn hoofd. Gevoelens liggen overhoop, gedachten malen en een onbestendig gevoel wacht op de klap. Allemaal positieve reacties, allemaal complimenten, er klopt iets niet. Dit ken ik niet. Er gebeurt van alles, maar alles pakt tot nu toe positief uit. Dus steekt de twijfel zijn kop op. Ligt het dan aan mij? Maar wat ligt er dan bij of aan mij? En dan loopt de hele gedachtegang weer vast. En het onbestendige gevoel loert om zich heen, wachtend op de klap.
Maar er drijft ook een ander gevoel naar boven, een gevoel van verandering. Geen idee wat ik er mee moet, al heb ik het idee dat ik het antwoord diep van binnen allang weet. Eigenlijk overheersen het onbestendige gevoel en het gevoel van verandering. Ik denk dat ikzelf de klap moet uitdelen.
Het voelt alsof ik het verleden, de pijn, de ervaringen mag loslaten. Het positieve wat ik op mijn positiviteit heb terug gekregen, zorgt voor het gevoel van verandering. Misschien moet ik sommige vriendschappen wat meer aanhalen, anderen juist wat meer laten vieren. Ik ben hier thuis. Ik voel me hier thuis. Alsof ik in een warm bad ben gestapt. Hier mag ik mezelf zijn, hier kan ik mezelf zijn. Misschien moet ik dat juist meer gaan doen, meer mezelf zijn en wat vaker mijn masker laten zakken of thuis laten. En het onbestendige gevoel? Dat zal nog even moeten wachten, ergens weet ik allang waar hij mee samenhangt, maar daar zal de verandering vast ook wel aan werken.
De volgende keer schrijf ik toch maar een afzeikblog. Daar heb ik ook wel naweeën van, maar meer door alle gesprekken op de bekende matjes, dan gedachten en gevoelens in mijn hoofd.
Volgende keer weer meer......
In deze blog vraag ik geen medeleven, medelijden en wat niet meer. Dit is gewoon een inkijk in mijn gedachten wat positiviteit bij me teweeg brengt.
Reacties
Een reactie posten