Die goeie ouwe schooltijd
Ik heb de hele ochtend lekker lui YouTube filmpjes zitten kijken. Filmpjes over de klas van meneer Hoefnagel, soort "Brugklas"/"Spangas" idee. In eerste instantie ben ik bij die filmpjes blijven hangen omdat er wel erg leuke gasten in meededen.
Zo'n klas is tegenwoordig wel iets anders dan toen ik nog op de mavo zat en eigenlijk is er, zoals ik het zag, toch ook weinig veranderd. Als een klas irritant bezig is kan je er eigenlijk elk jaartal bij zetten. Daarin is niks veranderd vind ik. Ja het taalgebruik misschien en vroeger zaten we niet stoned in de klas en dat kan tegenwoordig wel. Niet dat het hoort, maar het kan.
Wat was ik eigenlijk voor een leerling? Tja, eigenlijk ben ik nu niet veel anders dan toen. Ik zei toen ook alles wat ik dacht, althans ik zei eerst dingen en dacht er later pas over na. Ik kon, zoals ik nu nog steeds niet kan, niet tegen onrecht. En als ik iets onterecht vond dan ging ik daar keihard tegenin. Ergens was ik ook wel een enorme etter, ik kon bij een aantal leraren echt het bloed onder de nagels halen. Ik vond de klas enorm gezellig, school was ontzettend leuk. Het enige rotte van school was dat er les gegeven werd, daar vond ik vaak niks aan. Hoewel er ook wel vakken waren waar ik me in interesseerde. Maar ja, dan moet er wel een goede leraar voor de klas staan. Zodra ik doorhad dat hij of zij geen orde kon houden maakte ik daar dankbaar misbruik van. Ik kan eigenlijk niet tegen gezag denk ik. Ik heb dan ook vaak op de gang gestaan of me bij de directeur moeten melden.
En eigenlijk was ik niet echt de dondersteen van de klas, hoewel ik wel heel vaak de aanstichter was van heel veel uit de hand gelopen grappen. Dat had met mijn hartafwijking te maken. Doordat ik zelf niet de energie had om alle rottigheid uit te halen, waren de andere leerlingen wel bereid om het voor mij te doen. Want ik bedacht altijd de rottigheid, wat zeer gewaardeerd werd door mijn klasgenoten. Helaas voor hun werden zij altijd gestraft omdat zij het uitgevoerd hadden. Tot de leraren doorkregen dat ik de bedenker was. Een leraar zei daarom ooit eens "Mario, jij moet directeur worden, je bent erg goed in delegeren."
Ik had de bijnaam "M&M, Mompel Mario". Ik zat heel vaak in mezelf te mopperen, daar is later "Moppermod" van gekomen. Ik mopperde op de moeilijke vragen die we in stilte moesten beantwoorden in ons schrift, of over het weer buiten wat zo mooi was en dat ik binnen in de klas moest zitten. Of over de leraren. Eigenlijk al het gemopper en gezeik, wat ik dus in mijn blogs schrijf. En dat mompelen/mopperen in mezelf was natuurlijk ontzettend storend voor de anderen. Vooral voor de leraren. Ik mompel en mopper eigenlijk nog steeds, alleen hoort niemand dat, want als de begeleiding bij me klaar is gaan ze weg, dus die horen dat dan niet.
Ik weet wel dat we enorme slopers waren op school. We zaten in een houten, maar vooral (aan de binnenkant van het gebouw) kartonnen noodgebouwtje. En daar maakte we, al dan niet voor de grap, toch heel wat kapot. Toen mijn klas de school verliet, was het gebouwtje rijp voor de sloop. Het deel wat wij nog niet hadden gesloopt dan.
Soms mis ik die tijd wel. Dat donderjagen soms ook dat ruzie maken, het bekvechten, maar vooral die hechte groep. Het lijkt me heerlijk om weer eens een leraar huilend de klas uit te treiteren. Van de lessen heb ik eigenlijk weinig onthouden, maar zulke dingen blijven altijd in mijn gedachten.
Die goeie ouwe schooltijd..... en toch ben ik ook wel blij dat ik niet meer hoef.
Volgende keer weer meer....... Laters !!!
Zo'n klas is tegenwoordig wel iets anders dan toen ik nog op de mavo zat en eigenlijk is er, zoals ik het zag, toch ook weinig veranderd. Als een klas irritant bezig is kan je er eigenlijk elk jaartal bij zetten. Daarin is niks veranderd vind ik. Ja het taalgebruik misschien en vroeger zaten we niet stoned in de klas en dat kan tegenwoordig wel. Niet dat het hoort, maar het kan.
Wat was ik eigenlijk voor een leerling? Tja, eigenlijk ben ik nu niet veel anders dan toen. Ik zei toen ook alles wat ik dacht, althans ik zei eerst dingen en dacht er later pas over na. Ik kon, zoals ik nu nog steeds niet kan, niet tegen onrecht. En als ik iets onterecht vond dan ging ik daar keihard tegenin. Ergens was ik ook wel een enorme etter, ik kon bij een aantal leraren echt het bloed onder de nagels halen. Ik vond de klas enorm gezellig, school was ontzettend leuk. Het enige rotte van school was dat er les gegeven werd, daar vond ik vaak niks aan. Hoewel er ook wel vakken waren waar ik me in interesseerde. Maar ja, dan moet er wel een goede leraar voor de klas staan. Zodra ik doorhad dat hij of zij geen orde kon houden maakte ik daar dankbaar misbruik van. Ik kan eigenlijk niet tegen gezag denk ik. Ik heb dan ook vaak op de gang gestaan of me bij de directeur moeten melden.
En eigenlijk was ik niet echt de dondersteen van de klas, hoewel ik wel heel vaak de aanstichter was van heel veel uit de hand gelopen grappen. Dat had met mijn hartafwijking te maken. Doordat ik zelf niet de energie had om alle rottigheid uit te halen, waren de andere leerlingen wel bereid om het voor mij te doen. Want ik bedacht altijd de rottigheid, wat zeer gewaardeerd werd door mijn klasgenoten. Helaas voor hun werden zij altijd gestraft omdat zij het uitgevoerd hadden. Tot de leraren doorkregen dat ik de bedenker was. Een leraar zei daarom ooit eens "Mario, jij moet directeur worden, je bent erg goed in delegeren."
Ik had de bijnaam "M&M, Mompel Mario". Ik zat heel vaak in mezelf te mopperen, daar is later "Moppermod" van gekomen. Ik mopperde op de moeilijke vragen die we in stilte moesten beantwoorden in ons schrift, of over het weer buiten wat zo mooi was en dat ik binnen in de klas moest zitten. Of over de leraren. Eigenlijk al het gemopper en gezeik, wat ik dus in mijn blogs schrijf. En dat mompelen/mopperen in mezelf was natuurlijk ontzettend storend voor de anderen. Vooral voor de leraren. Ik mompel en mopper eigenlijk nog steeds, alleen hoort niemand dat, want als de begeleiding bij me klaar is gaan ze weg, dus die horen dat dan niet.
Ik weet wel dat we enorme slopers waren op school. We zaten in een houten, maar vooral (aan de binnenkant van het gebouw) kartonnen noodgebouwtje. En daar maakte we, al dan niet voor de grap, toch heel wat kapot. Toen mijn klas de school verliet, was het gebouwtje rijp voor de sloop. Het deel wat wij nog niet hadden gesloopt dan.
Soms mis ik die tijd wel. Dat donderjagen soms ook dat ruzie maken, het bekvechten, maar vooral die hechte groep. Het lijkt me heerlijk om weer eens een leraar huilend de klas uit te treiteren. Van de lessen heb ik eigenlijk weinig onthouden, maar zulke dingen blijven altijd in mijn gedachten.
Die goeie ouwe schooltijd..... en toch ben ik ook wel blij dat ik niet meer hoef.
Volgende keer weer meer....... Laters !!!
Reacties
Een reactie posten