Intimiteit betekent niet meteen "Hup meteen de benen wijd"
Dit wordt een hele moeilijke blog. Er zullen vast ook hele moeilijke reacties op komen.
Paul de Leeuw heeft ooit het "Knuffellied" gezongen
"Men knuffelt niet meer men snuffelt niet meer
men knabbelt men grabbelt
men sabbelt niet meer
de mannen de vrouwen
de gozers de chicks
ze vrijen niet meer
't is neuken of niks"
De tekst komt van https://muzikum.eu/nl/123-157-4950/paul-de-leeuw/knuffellied-songtekst.html#ixzz5PqJVubxu (het schijnt dat je tegenwoordig ook bronvermelding moet doen, dus bij deze)
En met deze gedachte en naar aanleiding van één van de positieve blogs en een aantal gebeurtenissen daarna, loop ik al een tijdje rond. Eigenlijk als ik er over nadenk loop ik er al heel wat jaren mee rond, want er zijn meer blogs die over intimiteit gaan. Wat ik hier op het Zeehos verschrikkelijk mis is een echte knuffel. Van een bewoner en/of een begeleidster/begeleider. Ik mis intimiteit op het Zeehos. Wat mij opvalt is dat, wat wij de "lagere niveaus" noemen, makkelijker en eerder proberen te knuffelen dan wij van de "hogere niveaus". Als hier per ongeluk een knuffel plaats vindt dan wordt er al meteen gedacht en/of gezegd dat er aan seks wordt gedaan. Maar ook de "lagere niveaus" worden op deze manier aangesproken (door "hogere niveaus") alsof zij seks zoeken met anderen.
Van huis uit ben ik erg knuffelig opgegroeid, knuffel/kusje goedemorgen. Knuffel/kusje ik ga weg/ ik ben er weer, knuffel/kusje slaap lekker, knuffel/kusje zo maar omdat ik je aardig vind. Intimiteit was heel gewoon. Was, want steeds vaker als mijn moeder bij me logeert, merk ik dat ik onbewust, wat intimiteit betreft, afgestompt ben geraakt hier op het Zeehos. Dan gaan we slapen en als ik dan bijna in bed lig roept mijn moeder me terug met de vraag "Gaat dat zo tegenwoordig?" En dan schrik ik van mezelf, "O, ja, een knuffel/kusje, slaap lekker".
Maar er is hier geen intimiteit. Als ik ziek op bed lig en een begeleidster vraagt waar ik behoefte aan heb en ik dan om een knuffel vraag, dan wordt er gereageerd alsof ik heb gevraagd om een heel seksfestijn te hebben samen.
En ik snap best dat een knuffel geven heel moeilijk kan zijn. Er komt vertrouwen bij kijken en bij veel mensen ook wel iets van moed. Mensen zijn het niet gewend, moeten dan toch iets van zichzelf prijs geven, zijn daardoor misschien wel eens gepest of erger. Een knuffel klinkt zo makkelijk, maar het kan heel moeilijk zijn. En misschien zijn we wel heel erg op ons zelf gericht, juist door ervaring en ondervinding, dat we het ook maar niet meer proberen. Ik zelf probeer het al niet eens meer bij heel wat mensen, omdat ik zie dat ze het eng vinden of niet weten wat ze er mee aan moeten. Maar ik blijf ze wel allemaal steevast "schat" en "lieverd" noemen. Zelfs begeleiding/artsen/fysio en wat niet meer en wat we "hogerhand" noemen.
Misschien moeten ze daar bij "hogerhand" eens gaan beginnen aan een intimiteitscursus. Het is natuurlijk wel leuk en aardig, dat personeel werk en privé gescheiden houden, maar intimiteit moet toch wel, tot een bepaalde hoogte, kunnen? Een schouderklopje een arm om je heen, een knuffel...
Daarna de cursus uitbreiden naar de begeleiding en de bewoners, misschien komt het er dan ooit wel van. Zo lang we ons maar blijven bedenken, "Intimiteit betekend niet "Hup meteen de bene wijd".
Volgende keer maar weer meer.
Deze blog deel ik alleen via Facebook, al staat hij via blogspot.com wel automatisch openbaar.
Paul de Leeuw heeft ooit het "Knuffellied" gezongen
"Men knuffelt niet meer men snuffelt niet meer
men knabbelt men grabbelt
men sabbelt niet meer
de mannen de vrouwen
de gozers de chicks
ze vrijen niet meer
't is neuken of niks"
De tekst komt van https://muzikum.eu/nl/123-157-4950/paul-de-leeuw/knuffellied-songtekst.html#ixzz5PqJVubxu (het schijnt dat je tegenwoordig ook bronvermelding moet doen, dus bij deze)
En met deze gedachte en naar aanleiding van één van de positieve blogs en een aantal gebeurtenissen daarna, loop ik al een tijdje rond. Eigenlijk als ik er over nadenk loop ik er al heel wat jaren mee rond, want er zijn meer blogs die over intimiteit gaan. Wat ik hier op het Zeehos verschrikkelijk mis is een echte knuffel. Van een bewoner en/of een begeleidster/begeleider. Ik mis intimiteit op het Zeehos. Wat mij opvalt is dat, wat wij de "lagere niveaus" noemen, makkelijker en eerder proberen te knuffelen dan wij van de "hogere niveaus". Als hier per ongeluk een knuffel plaats vindt dan wordt er al meteen gedacht en/of gezegd dat er aan seks wordt gedaan. Maar ook de "lagere niveaus" worden op deze manier aangesproken (door "hogere niveaus") alsof zij seks zoeken met anderen.
Van huis uit ben ik erg knuffelig opgegroeid, knuffel/kusje goedemorgen. Knuffel/kusje ik ga weg/ ik ben er weer, knuffel/kusje slaap lekker, knuffel/kusje zo maar omdat ik je aardig vind. Intimiteit was heel gewoon. Was, want steeds vaker als mijn moeder bij me logeert, merk ik dat ik onbewust, wat intimiteit betreft, afgestompt ben geraakt hier op het Zeehos. Dan gaan we slapen en als ik dan bijna in bed lig roept mijn moeder me terug met de vraag "Gaat dat zo tegenwoordig?" En dan schrik ik van mezelf, "O, ja, een knuffel/kusje, slaap lekker".
Maar er is hier geen intimiteit. Als ik ziek op bed lig en een begeleidster vraagt waar ik behoefte aan heb en ik dan om een knuffel vraag, dan wordt er gereageerd alsof ik heb gevraagd om een heel seksfestijn te hebben samen.
En ik snap best dat een knuffel geven heel moeilijk kan zijn. Er komt vertrouwen bij kijken en bij veel mensen ook wel iets van moed. Mensen zijn het niet gewend, moeten dan toch iets van zichzelf prijs geven, zijn daardoor misschien wel eens gepest of erger. Een knuffel klinkt zo makkelijk, maar het kan heel moeilijk zijn. En misschien zijn we wel heel erg op ons zelf gericht, juist door ervaring en ondervinding, dat we het ook maar niet meer proberen. Ik zelf probeer het al niet eens meer bij heel wat mensen, omdat ik zie dat ze het eng vinden of niet weten wat ze er mee aan moeten. Maar ik blijf ze wel allemaal steevast "schat" en "lieverd" noemen. Zelfs begeleiding/artsen/fysio en wat niet meer en wat we "hogerhand" noemen.
Misschien moeten ze daar bij "hogerhand" eens gaan beginnen aan een intimiteitscursus. Het is natuurlijk wel leuk en aardig, dat personeel werk en privé gescheiden houden, maar intimiteit moet toch wel, tot een bepaalde hoogte, kunnen? Een schouderklopje een arm om je heen, een knuffel...
Daarna de cursus uitbreiden naar de begeleiding en de bewoners, misschien komt het er dan ooit wel van. Zo lang we ons maar blijven bedenken, "Intimiteit betekend niet "Hup meteen de bene wijd".
Volgende keer maar weer meer.
Deze blog deel ik alleen via Facebook, al staat hij via blogspot.com wel automatisch openbaar.
Reacties
Een reactie posten