Als de regen komt....(mag ik dan bij jou?)

Allereerst, deze blog gaat over niemand in het bijzonder. Voel je niet gekwetst of aangesproken door deze blog, want deze blog gaat niet over jou of iemand in het bijzonder. Maar doordat deze blog zo herkenbaar is, kan het voelen dat er iemand speciaal bedoeld wordt. Of dat men het herkent omdat het hen ook vaak overkomt. Of juist in de verdediging wil gaan, terwijl dat bij deze blog absoluut niet nodig is. Jij wordt immers niet bedoeld.

We kennen allemaal het lied wel van Claudia de Breij en Jeroen van der Boom, "Mag ik dan bij jou?"
"Mag ik bij je huilen, mag ik bij je schuilen, mag ik dan bij jou?"
In eerste instantie zou ik zeggen, "Ja, natuurlijk, kom maar hoor". En die reactie geven we vaker meteen als er om hulp wordt gevraagd. Maar willen we het eigenlijk wel?

"Als de regen komt (lekker na al die droogte) en mijn huis onderwater staat, de ontbijttafel door de kamer drijft en de laden van de badkamer kastjes als boomstamboten van de trap af plonsen, mag ik dan bij jou?" Ik denk niet dat er dan heel gretig gezegd wordt, "Nou kom maar, ik heb een kamer voor je vrij." Ik denk eerder dat er een reactie komt als, "Ja, hallo, weet je wel wat een bende het bij mij thuis is. Goed hier is wel alles droog, maar we zitten net in een verbouwing en de kids moeten nog dit en er komt morgen nog dat.." gevolgd door honderdeneen smoesjes en excuses. Want als het erop aan komt, dan zijn we eigenlijk niet meer zo behulpzaam. Vijftig euro storten naar een goed doel, oké, maar iemand echt in huis nemen, nee, liever niet.
Dat is net als mensen vragen hoe het met je gaat. Zolang je het antwoord "Goed" geeft, vinden ze het prima, maar zodra je al je pijntjes en verdriet gaat vertellen, weten ze niet hoe snel ze door moeten lopen.

Wat ik ook heel storend, maar toch ook weer heel menselijk vind, is het zinnetje "Als ik bij jou mag, dan mag jij ook bij mij." Het aloude "Voor wat, hoort wat", want als ik niet bij jou mag, nou al smeek je je een bult, dan kom je er bij mij ook niet in. Ik wil tenslotte wel op de een of andere manier beloond worden voor mijn goede daad naar jou. En hoe groter de daad, hoe grotere beloning we eigenlijk verwachten. Zat jij in je ondergelopen huis, heb ik je bij mij in huis gelaten en wat krijg ik als dank?! Een lullig doosje chocolade!! Dat kan natuurlijk niet, zo werkt dat niet. Zo'n grote gift als bij mij mogen schuilen, moet natuurlijk ook groots beloond worden.

En als ik dan terug lees en lees dat de blog op niemand in het bijzonder slaat, merk ik toch dat ik mezelf er ook wel in herken. Zonder er maar over na te denken mag je best bij mij, maar ik zou toch ook wel enigszins beteuterd zijn als ik later een doosje chocolade er voor in dank terug krijg. Terwijl ik van mezelf weet dat ik dat niet wil voelen, want ik deed het uit liefde.
En dat is volgens mij ook het punt, we doen het uit en met liefde, zonder of er toch wel even over na te denken. Maar de vraag blijft, willen we het eigenlijk wel? Is hulp aanbieden niet iets impulsiefs wat in ons zit? We willen zelf het leed ook niet ervaren, dus mag je bij mij. Maar als het dan daadwerkelijk gebeurt dat die hulp geboden moet worden, dan komen onze bedenkingen naar boven.

Het is een mooi lied "Mag ik dan bij jou?" Alleen de uitvoering, hoever gaat die bij jou ? (ja, ik richt me nu wel heel even tot jou, gewoon om over na te denken)

Volgende keer weer meer.....