Mijn humeur en mijn masker
Ik zit in een periode van ziekte en tegenslagen. Mijn humeur is vaak ver beneden peil, maar dankzij mijn masker merken daar mijn weinig mensen wat van. Mijn masker is vooral een grote dosis humor, bestaande uit cynisme, soms sarcasme en een grote dosis zelfspot. Met mijn masker ben ik luchtig naar anderen toe.
Maar voor mezelf ben ik heel erg hard. Neem de vochtlijst, ik moet en zal de grens halen die ik zelf bepaald heb. Niemand, welke arts dan ook heeft gezegd dat ik minder dan die anderhalve liter per dag moet drinken. Ik heb het mezelf opgelegd. Als ik wil dat het beter wordt, dan moet ik ook niet zoveel drinken. Warmte of geen warmte. En door die hardheid/strengheid zit ik elke dag rond de twaalfhonderd milliliter. Toch driehonderd minder dan toegestaan. En ja, daarvan zie ik ook resultaat. Buiten dat de benen inderdaad weer slanker worden, komt de wijzer van de weegschaal ook weer dichter bij de honderd kilogram. En hij komt van de honderdnegen kilogram.
Mijn humeur is net als het weer, het kan heel makkelijk omslaan. Zo heb ik een ontzettend vrolijke bui en dan volgt er een bijna depressieve donderbui. Maandagavond zat ik er voor mijn gevoel echt doorheen. Maar toen de begeleiding kwam was ik vriendelijk, maakte grapjes, niets aan de hand, alles gaat prima met me. Maar ze waren nog niet weg of ik schold mezelf weer uit, wilde het liefst alles kort en klein slaan en huilde tranen met tuiten. Het was zelfs zo erg dat ik het doosje Tramadol in een keer wilde leegeten.
Niet iedereen van de begeleiding kan door mijn masker heen prikken, al zijn er enkelen die best door hebben dat er andere dingen spelen dan wat ik ze voorspiegel. Bij mijn moeder werkt het masker totaal niet. Die weet meteen dat er iets is. Maar nou kunnen mijn moeder en ik elkaar toch wel lezen en schrijven en lijken we zo nu en dan telepathisch met elkaar verbonden te zijn. Het jammere daarvan is, is dat als ik me rot voel, mijn moeder zich ook rot voelt. Maar andersom ook, als zij iets heeft dan voel ik dat ook aan.
Van de week heb ik me een keer 's nachts tot de orde geroepen. Als ik zo bleef doen en doemdenken en mezelf zielig vinden, dan moet ik uitkijken om niet in een hele diepe put te vallen. En ik ken mijn rollercoaster van het leven, als die in een diepe put zit, dan heeft ie heel wat trekkabels nodig om daar weer uit te komen. En dat kan natuurlijk niet. Ik heb mezelf dus een schop onder mijn hol gegeven.
En dan ga ik ook aan de slag, dan valt het masker gedeeltelijk. ben ik eerlijker naar de begeleiding over hoe ik me voel. Praat er meer over en schrijf het van me af. Ik probeer zelfs mijn humeur wat op te krikken, dus gemeende vriendelijkheid en gewoon vriendelijke grappen. Niet ten koste van mezelf (of anderen)
En als dan het ziekte verloop mee lijkt te vallen, er goede resultaten worden behaald. Tegenslagen verholpen worden, dan lijkt het zonnetje toch ook weer echt te gaan schijnen in mijn hoofd. Al weet ik dat het wankel is, er hoeft meer een tegenslag zich voor te doen en ik kan zo weer dieper terug zakken in het dal.
Maar voor nu, voorzichtig weer naar boven, op naar de heuveltop.
Volgende keer weer meer......
Maar voor mezelf ben ik heel erg hard. Neem de vochtlijst, ik moet en zal de grens halen die ik zelf bepaald heb. Niemand, welke arts dan ook heeft gezegd dat ik minder dan die anderhalve liter per dag moet drinken. Ik heb het mezelf opgelegd. Als ik wil dat het beter wordt, dan moet ik ook niet zoveel drinken. Warmte of geen warmte. En door die hardheid/strengheid zit ik elke dag rond de twaalfhonderd milliliter. Toch driehonderd minder dan toegestaan. En ja, daarvan zie ik ook resultaat. Buiten dat de benen inderdaad weer slanker worden, komt de wijzer van de weegschaal ook weer dichter bij de honderd kilogram. En hij komt van de honderdnegen kilogram.
Mijn humeur is net als het weer, het kan heel makkelijk omslaan. Zo heb ik een ontzettend vrolijke bui en dan volgt er een bijna depressieve donderbui. Maandagavond zat ik er voor mijn gevoel echt doorheen. Maar toen de begeleiding kwam was ik vriendelijk, maakte grapjes, niets aan de hand, alles gaat prima met me. Maar ze waren nog niet weg of ik schold mezelf weer uit, wilde het liefst alles kort en klein slaan en huilde tranen met tuiten. Het was zelfs zo erg dat ik het doosje Tramadol in een keer wilde leegeten.
Niet iedereen van de begeleiding kan door mijn masker heen prikken, al zijn er enkelen die best door hebben dat er andere dingen spelen dan wat ik ze voorspiegel. Bij mijn moeder werkt het masker totaal niet. Die weet meteen dat er iets is. Maar nou kunnen mijn moeder en ik elkaar toch wel lezen en schrijven en lijken we zo nu en dan telepathisch met elkaar verbonden te zijn. Het jammere daarvan is, is dat als ik me rot voel, mijn moeder zich ook rot voelt. Maar andersom ook, als zij iets heeft dan voel ik dat ook aan.
Van de week heb ik me een keer 's nachts tot de orde geroepen. Als ik zo bleef doen en doemdenken en mezelf zielig vinden, dan moet ik uitkijken om niet in een hele diepe put te vallen. En ik ken mijn rollercoaster van het leven, als die in een diepe put zit, dan heeft ie heel wat trekkabels nodig om daar weer uit te komen. En dat kan natuurlijk niet. Ik heb mezelf dus een schop onder mijn hol gegeven.
En dan ga ik ook aan de slag, dan valt het masker gedeeltelijk. ben ik eerlijker naar de begeleiding over hoe ik me voel. Praat er meer over en schrijf het van me af. Ik probeer zelfs mijn humeur wat op te krikken, dus gemeende vriendelijkheid en gewoon vriendelijke grappen. Niet ten koste van mezelf (of anderen)
En als dan het ziekte verloop mee lijkt te vallen, er goede resultaten worden behaald. Tegenslagen verholpen worden, dan lijkt het zonnetje toch ook weer echt te gaan schijnen in mijn hoofd. Al weet ik dat het wankel is, er hoeft meer een tegenslag zich voor te doen en ik kan zo weer dieper terug zakken in het dal.
Maar voor nu, voorzichtig weer naar boven, op naar de heuveltop.
Volgende keer weer meer......
Reacties
Een reactie posten