Vroeger, het duistere verleden.
Gisteravond was in het programma "Het Collectief Geheugen" bij RTL4, een fragment over Rene Klijn. Dat het alweer vijfentwintig jaar geleden is dat Paul de Leeuw deze jongen in zijn programma had en hem interviewde over zijn ziekte aids. Dat was toentertijd best een doorbrekende uitzending.
Het fragment brachten mijn gedachten ook vijfentwintig jaar terug in de tijd. Vooral toen ik in bed lag, dan gaan de molens draaien en dan duurt het wel even voor ze uitgedraaid zijn. Het aids-tijdperk, die ziekte hakte er best in. Ik had een hoop vrienden die er aan leden. Vijfentwintig jaar geleden was ik tweeëntwintig, de tijd dat ik uit de kast gekomen ben. Ik wist al rond mijn zestiende dat ik homo was en vanaf mijn achttiende ben ik opzoek gegaan naar mezelf, maar dat alles deed ik in het geheim. Ik heb mijn homoseksualiteit ruim zeven jaar geheim gehouden. Ook al kwam ik toen al in de parken en de seksshops. Maar ja toen ontmoette ik een vriendje en dat leek wel wat serieus te worden, dus was het een keer tijd om mijn ouders in te lichten. Ik heb het ze eens verteld, ik weet dat het op een dinsdag was, na een uitzending van Paul de Leeuw. Niet na de uitzending toen Rene Klijn er was natuurlijk. Zit je eerst te kijken wat aids inhoud en dan komt je zoon vertellen, verrassing ik ben homo. Nee dat zou niet snugger zijn. Dat was gelukkig ergens na mijn coming-out pas die uitzending. Ergens rond de tijd dat ik een "relatie" met een spastische jongen had. Het eerste vriendje was niet echt wat, heeft het later nog een poos met mijn neef geprobeerd (die ik gelukkig ook nooit meer zie)
En toen eenmaal iedereen wist dat ik homo was, toen kon het feest beginnen. Op mijn zevenentwintigste ging ik op mezelf wonen. Eigenlijk was dat de eerste zwarte randje van de bladzijden van mijn homo-leventje. Midden in de ergste buurt van Den Haag, Het Laakkwartier. Er woonde zes verslaafden in mijn straat en de rest had een migratie-verleden (of hoe je allochtonen tegenwoordig moet noemen) Maar ondanks dat of juist daardoor, was het er wel gezellig. Maar het zwarte randje lag meer aan het feit dat ik heel dicht bij bepaalde seksshops en seksclubs woonde. Plus dat ik er heel makkelijk in bus drieëntwintig kon stappen naar het naaktstrand in het Wilhelminapark. Dus ik kon voor mijn lusten alle kanten op. Nou en dat heb ik geweten, het bleef niet bij zwarte randjes, er kwamen zwarte bladzijden bij, helaas, maar dat is achteraf gezien. Ik heb geleefd, me uitgeleefd en wat ik nu ben en heb is vast wel het resultaat daarvan.
Het feest (al voelt het nu vaak van niet) duurde twee jaar. In negentienhonderd negenennegentig was het uit met de pret, mijn eerste vochtophoping in mijn buik. Het ene onderzoek na het andere, doodziek met spoed naar de EHBO, een nacht op de EHBO gelegen, daarna met spoed naar Leiden. Twaalf prikken in mijn buik eer eindelijk het vocht naar buiten wilde komen. Toen in het jaar tweeduizend weer een defibrillerend hart, gevolg vijf cardioversies terwijl je er maar drie op een dag mocht. Mario is suïcidaal in mijn dossier, omdat ik toen ik uit de narcose kwam meteen om een euthanasie pil vroeg. Nee dat feest was in een keer geen feest meer.
Wat een fragment van vroeger bij een mens naar boven kan halen hé, het is ongelofelijk. In het programma "Het Collectief Geheugen" wordt er dan bepaald of we de herinnering erin houden of er uitgooien. Als ik dit zo na lees denk ik "Gooi het er maar uit." Maar ja, de andere kant is dat het wel mijn leven was en er toch ook best hele mooie en leuke herinneringen aan vast zitten. Maar de zwarte bladzijden zou ik toch wel graag willen wissen. Eigenlijk zou ik die best anders over willen doen, maar ja wie weet wat voor fouten ik dan weer maak.
Het verhaal en de driedelige blog "De jongen in het park", lijkt romantischer dan dit stukje echte herinneringen. Hoewel je ook in dat verhaal een hoop verdriet kunt vinden. Misschien dat er ooit een tijd komt dat ik over de zwarte bladzijden kan vertellen. Maar dat zal nog wel lang duren.
Volgende keer weer meer.....
Het fragment brachten mijn gedachten ook vijfentwintig jaar terug in de tijd. Vooral toen ik in bed lag, dan gaan de molens draaien en dan duurt het wel even voor ze uitgedraaid zijn. Het aids-tijdperk, die ziekte hakte er best in. Ik had een hoop vrienden die er aan leden. Vijfentwintig jaar geleden was ik tweeëntwintig, de tijd dat ik uit de kast gekomen ben. Ik wist al rond mijn zestiende dat ik homo was en vanaf mijn achttiende ben ik opzoek gegaan naar mezelf, maar dat alles deed ik in het geheim. Ik heb mijn homoseksualiteit ruim zeven jaar geheim gehouden. Ook al kwam ik toen al in de parken en de seksshops. Maar ja toen ontmoette ik een vriendje en dat leek wel wat serieus te worden, dus was het een keer tijd om mijn ouders in te lichten. Ik heb het ze eens verteld, ik weet dat het op een dinsdag was, na een uitzending van Paul de Leeuw. Niet na de uitzending toen Rene Klijn er was natuurlijk. Zit je eerst te kijken wat aids inhoud en dan komt je zoon vertellen, verrassing ik ben homo. Nee dat zou niet snugger zijn. Dat was gelukkig ergens na mijn coming-out pas die uitzending. Ergens rond de tijd dat ik een "relatie" met een spastische jongen had. Het eerste vriendje was niet echt wat, heeft het later nog een poos met mijn neef geprobeerd (die ik gelukkig ook nooit meer zie)
En toen eenmaal iedereen wist dat ik homo was, toen kon het feest beginnen. Op mijn zevenentwintigste ging ik op mezelf wonen. Eigenlijk was dat de eerste zwarte randje van de bladzijden van mijn homo-leventje. Midden in de ergste buurt van Den Haag, Het Laakkwartier. Er woonde zes verslaafden in mijn straat en de rest had een migratie-verleden (of hoe je allochtonen tegenwoordig moet noemen) Maar ondanks dat of juist daardoor, was het er wel gezellig. Maar het zwarte randje lag meer aan het feit dat ik heel dicht bij bepaalde seksshops en seksclubs woonde. Plus dat ik er heel makkelijk in bus drieëntwintig kon stappen naar het naaktstrand in het Wilhelminapark. Dus ik kon voor mijn lusten alle kanten op. Nou en dat heb ik geweten, het bleef niet bij zwarte randjes, er kwamen zwarte bladzijden bij, helaas, maar dat is achteraf gezien. Ik heb geleefd, me uitgeleefd en wat ik nu ben en heb is vast wel het resultaat daarvan.
Het feest (al voelt het nu vaak van niet) duurde twee jaar. In negentienhonderd negenennegentig was het uit met de pret, mijn eerste vochtophoping in mijn buik. Het ene onderzoek na het andere, doodziek met spoed naar de EHBO, een nacht op de EHBO gelegen, daarna met spoed naar Leiden. Twaalf prikken in mijn buik eer eindelijk het vocht naar buiten wilde komen. Toen in het jaar tweeduizend weer een defibrillerend hart, gevolg vijf cardioversies terwijl je er maar drie op een dag mocht. Mario is suïcidaal in mijn dossier, omdat ik toen ik uit de narcose kwam meteen om een euthanasie pil vroeg. Nee dat feest was in een keer geen feest meer.
Wat een fragment van vroeger bij een mens naar boven kan halen hé, het is ongelofelijk. In het programma "Het Collectief Geheugen" wordt er dan bepaald of we de herinnering erin houden of er uitgooien. Als ik dit zo na lees denk ik "Gooi het er maar uit." Maar ja, de andere kant is dat het wel mijn leven was en er toch ook best hele mooie en leuke herinneringen aan vast zitten. Maar de zwarte bladzijden zou ik toch wel graag willen wissen. Eigenlijk zou ik die best anders over willen doen, maar ja wie weet wat voor fouten ik dan weer maak.
Het verhaal en de driedelige blog "De jongen in het park", lijkt romantischer dan dit stukje echte herinneringen. Hoewel je ook in dat verhaal een hoop verdriet kunt vinden. Misschien dat er ooit een tijd komt dat ik over de zwarte bladzijden kan vertellen. Maar dat zal nog wel lang duren.
Volgende keer weer meer.....
Reacties
Een reactie posten