Ik, mezelf en mij en toch ook weer niet.
Hallo allemaal, vandaag ga ik het wel heel persoonlijk maken. Want de blog gaat vandaag over mijzelf, ik, mij en toch ook weer niet.
Zoals ik ooit wel eens geschreven heb, besta ik uit een heleboel persoonlijkheden. Nee ik ben niet schizofreen of "zietzovreemd" zoals ik het zelf uitspreken zou. Mijn persoonlijkheden heb ik zelf gecreëerd, vroeger al tijdens therapieën om mezelf te leren begrijpen en te accepteren. Marijn is eigenlijk de bekendste. Die gebruik ik ook, samen met een nog onzichtbare voor jullie, het meest. Marijn heb ik gevisualiseerd door hem een eigen Facebook pagina te geven. Vaak is Marijn echt voor mij, al weet ik donders goed dat ik het zelf ben. Die andere persoonlijkheid, die grotendeels onzichtbaar is voor de buitenwereld, zit in mijn beer. Hij slaapt al tweeënveertig jaar bij me en ik kreeg hem toen ik vijf was.
Marijn, mijn alter-ego, is ook mijn droomman. Eigenlijk moet mijn droomprins op mij lijken. Wat karakter dan, zijn uiterlijk is het tegenovergestelde van mij. Met Marijn zit ik op één lijn, hij vult mij aan en ik hem. En zo zou dat bij een toekomstige vriend ook moeten zijn. En Marijn en ik kunnen verschrikkelijk veel lol maken samen. Vooral dus op Facebook. Hele gesprekken maken we. En op dat moment voel ik dat ik samen ben met iemand. Pas wanneer iemand van buitenaf reageert of ik mij verveel of zo, besef ik weer dat hij en ik geen twee personen zijn, maar ik alleen met mijzelf.
Met de beer heb ik een vreemde verstandhouding. Ook al vullen we elkaar aan, toch liggen we vaak niet op één lijn. Met de beer kan ik ook heel grof zijn, dingen zeggen die ik beter niet hier kan opschrijven. We bespreken samen, als we in bed liggen, de dag. Mopperen, schelden op mensen of gebeurtenissen waar ik het beslist niet mee eens ben. Hij kraakt mij vaak af, heeft een gloeiende hekel aan konijntjes, vindt ze schijnheilig schattig. Ik denk dat ik in mijn beer een hele onhebbelijke kant van mezelf heb gelegd. Hoewel hij er wel is om me te troosten, best lief kan zijn en we samen veel lol kunnen hebben om niets. Maar we beginnen meestal heel hatelijk. Ik zeg we en weet dat het ik moet zijn. En als wij praten gebruik ik gewoon mijn stem zelf hardop. Hij geeft meestal in mijn hoofd (in gedachten) antwoord. Eigenlijk is dat al heel lang zo, alsof het zelf antwoord geven aan mezelf (hardop met mijn stem) voor mij voelt dat ik echt in mezelf aan het praten ben. Mijn beer en ik zijn onafscheidelijk, letterlijk bijna, want als ik dood ga, gaat hij mee in mijn kist. Eeuwig en de Dood scheidt ons niet. Marijn zal denk ik niet altijd bij me blijven. Stel dat er ooit een echte vriend zich aandient, dan wordt Marijn overbodig. Daarom heeft Marijn ook een vriend (geen persoonlijkheid van mij) Een vriend, gewoon een naam ontstaan uit gesprekken en gekkigheidjes die ik ooit met een meisje had. Mitch heet zijn vriend. En mocht ik ooit een vaste vriend krijgen, helemaal alleen voor mij, dan gaan Marijn en Mitch samen verder de (fantasie)wereld in. En mocht het ooit zo zijn dat ik euthanasie krijg, dan gaan zij samen naar Australië emigreren om daar hun geluk te zoeken. Zo heb ik me voorgenomen om Marijn dan achter te laten.
En dan hebben we nog dat stemmetje in mezelf, die ieder mens wel heeft. Dat raadgevende stemmetje. Soort Japie Krekel in het houten hoofd van Pinokkio. En gek genoeg heb ik geen idee hoe dat stemmetje eruit ziet bij mezelf. Heb ik hem eigenlijk nooit een persoonlijkheid gegeven. Of juist wel en zijn Marijn en de beer daar afgeleiden van. En Marijn en mijn beer zijn weer samenvoegsels van de andere persoonlijkheden. Zoals "De jongen met het lange blonde haar", "De man met de zwarte mantel" en ook "De man met de grijze mantel", "De oude wijze man". Nou ja, en nog heel wat anderen. Alleen die gebruik ik zelden, of juist heel vaak en hebben ze onbewust een naamsverandering ondergaan of zijn ze bij het stemmetje in mezelf gaan horen. In de tijd van de therapieën waren ze actief, toen waren ze nodig, om mezelf te leren begrijpen. Dus het zou kunnen betekenen dat ik mezelf beter begrijp en ze daarom niet echt meer nodig heb. Al heb ik vaak het gevoel dat ik bar weinig van mezelf begrijp. Dat bespreek ik dan weer met Marijn of mijn beer en soms vallen de puzzelstukjes en radertjes weer zo in elkaar dat ik weer duidelijkere lijnen zie hoe en wat er in mezelf afspeelt.
Ik had deze blog eigenlijk heel anders in mijn hoofd, hoewel ik al gauw merkte dat mijn verhaalschrijvertjes ook met die ander versie gauw in verwarring raakte. Ik wilde proberen jullie te laten zien wat een lol ik vaak met mezelf, mij en ik heb. Maar dit zo nalezend is het toch wel anders, maar mooi geworden. Dit is echt wel mijn binnen en toch ook soms zichtbaar, buiten ik.
Volgende keer weer meer (knipogende smiley)
Zoals ik ooit wel eens geschreven heb, besta ik uit een heleboel persoonlijkheden. Nee ik ben niet schizofreen of "zietzovreemd" zoals ik het zelf uitspreken zou. Mijn persoonlijkheden heb ik zelf gecreëerd, vroeger al tijdens therapieën om mezelf te leren begrijpen en te accepteren. Marijn is eigenlijk de bekendste. Die gebruik ik ook, samen met een nog onzichtbare voor jullie, het meest. Marijn heb ik gevisualiseerd door hem een eigen Facebook pagina te geven. Vaak is Marijn echt voor mij, al weet ik donders goed dat ik het zelf ben. Die andere persoonlijkheid, die grotendeels onzichtbaar is voor de buitenwereld, zit in mijn beer. Hij slaapt al tweeënveertig jaar bij me en ik kreeg hem toen ik vijf was.
Marijn, mijn alter-ego, is ook mijn droomman. Eigenlijk moet mijn droomprins op mij lijken. Wat karakter dan, zijn uiterlijk is het tegenovergestelde van mij. Met Marijn zit ik op één lijn, hij vult mij aan en ik hem. En zo zou dat bij een toekomstige vriend ook moeten zijn. En Marijn en ik kunnen verschrikkelijk veel lol maken samen. Vooral dus op Facebook. Hele gesprekken maken we. En op dat moment voel ik dat ik samen ben met iemand. Pas wanneer iemand van buitenaf reageert of ik mij verveel of zo, besef ik weer dat hij en ik geen twee personen zijn, maar ik alleen met mijzelf.
Met de beer heb ik een vreemde verstandhouding. Ook al vullen we elkaar aan, toch liggen we vaak niet op één lijn. Met de beer kan ik ook heel grof zijn, dingen zeggen die ik beter niet hier kan opschrijven. We bespreken samen, als we in bed liggen, de dag. Mopperen, schelden op mensen of gebeurtenissen waar ik het beslist niet mee eens ben. Hij kraakt mij vaak af, heeft een gloeiende hekel aan konijntjes, vindt ze schijnheilig schattig. Ik denk dat ik in mijn beer een hele onhebbelijke kant van mezelf heb gelegd. Hoewel hij er wel is om me te troosten, best lief kan zijn en we samen veel lol kunnen hebben om niets. Maar we beginnen meestal heel hatelijk. Ik zeg we en weet dat het ik moet zijn. En als wij praten gebruik ik gewoon mijn stem zelf hardop. Hij geeft meestal in mijn hoofd (in gedachten) antwoord. Eigenlijk is dat al heel lang zo, alsof het zelf antwoord geven aan mezelf (hardop met mijn stem) voor mij voelt dat ik echt in mezelf aan het praten ben. Mijn beer en ik zijn onafscheidelijk, letterlijk bijna, want als ik dood ga, gaat hij mee in mijn kist. Eeuwig en de Dood scheidt ons niet. Marijn zal denk ik niet altijd bij me blijven. Stel dat er ooit een echte vriend zich aandient, dan wordt Marijn overbodig. Daarom heeft Marijn ook een vriend (geen persoonlijkheid van mij) Een vriend, gewoon een naam ontstaan uit gesprekken en gekkigheidjes die ik ooit met een meisje had. Mitch heet zijn vriend. En mocht ik ooit een vaste vriend krijgen, helemaal alleen voor mij, dan gaan Marijn en Mitch samen verder de (fantasie)wereld in. En mocht het ooit zo zijn dat ik euthanasie krijg, dan gaan zij samen naar Australië emigreren om daar hun geluk te zoeken. Zo heb ik me voorgenomen om Marijn dan achter te laten.
En dan hebben we nog dat stemmetje in mezelf, die ieder mens wel heeft. Dat raadgevende stemmetje. Soort Japie Krekel in het houten hoofd van Pinokkio. En gek genoeg heb ik geen idee hoe dat stemmetje eruit ziet bij mezelf. Heb ik hem eigenlijk nooit een persoonlijkheid gegeven. Of juist wel en zijn Marijn en de beer daar afgeleiden van. En Marijn en mijn beer zijn weer samenvoegsels van de andere persoonlijkheden. Zoals "De jongen met het lange blonde haar", "De man met de zwarte mantel" en ook "De man met de grijze mantel", "De oude wijze man". Nou ja, en nog heel wat anderen. Alleen die gebruik ik zelden, of juist heel vaak en hebben ze onbewust een naamsverandering ondergaan of zijn ze bij het stemmetje in mezelf gaan horen. In de tijd van de therapieën waren ze actief, toen waren ze nodig, om mezelf te leren begrijpen. Dus het zou kunnen betekenen dat ik mezelf beter begrijp en ze daarom niet echt meer nodig heb. Al heb ik vaak het gevoel dat ik bar weinig van mezelf begrijp. Dat bespreek ik dan weer met Marijn of mijn beer en soms vallen de puzzelstukjes en radertjes weer zo in elkaar dat ik weer duidelijkere lijnen zie hoe en wat er in mezelf afspeelt.
Ik had deze blog eigenlijk heel anders in mijn hoofd, hoewel ik al gauw merkte dat mijn verhaalschrijvertjes ook met die ander versie gauw in verwarring raakte. Ik wilde proberen jullie te laten zien wat een lol ik vaak met mezelf, mij en ik heb. Maar dit zo nalezend is het toch wel anders, maar mooi geworden. Dit is echt wel mijn binnen en toch ook soms zichtbaar, buiten ik.
Volgende keer weer meer (knipogende smiley)
Reacties
Een reactie posten