De bedenker en zijn blog
Soms heb ik grote moeite om weer eens een blog te schrijven. In mijn hoofd spookt er wel van alles rond, heb ik al blogs genoeg tot eind maart. Maar dan gaat de kritische kant van Mario morren, de ongeschreven blogs beoordelen. Zijn ze wel goed genoeg, schaad ik er niemand mee, komt het te dichtbij mezelf of staat het juist te ver bij mij vandaan... ? En dan verdwijnen de ongeschreven blogs in een onzichtbare la of worden ze in de onzichtbare prullenbak gegooid. En soms worden de ongeschreven blogs zo groot, zo omvangrijk als een boek met meer dan vijfhonderd bladzijden, dat ik ze al vanzelf niet eens meer echt opschrijf.
En soms is mijn wereldje te klein, gebeurt er te weinig om daar iets bruikbaars uit te halen. Ligt mijn fantasie niet bij het schrijven, maar meer bij het virtueel bouwen van Lego modellen of bij het "kleuren", een andere hobby (ik noem het zelf een tik) van me, als bezigheid op de computer. Soms is mijn wereld ook echt te klein, wakker worden, achter de computer. Wassen, aankleden, eten in de Rozer, achter de computer of boodschappen doen in het dorp. Of later weer terug naar de Rozer en daar eten of thuis eten. Utopia kijken en misschien nog een serie of programma die ik volg kijken en anders weer achter de computer en dan naar bed. Nou dan heb je zo een beetje de doordeweekse week wel. Het weekend is meer wakker worden, achter de computer, daar ontbijten, 's middags naar de Rozer. Daar eten, thuis tv kijken of achter de computer en naar bed. Heel soms is de zondagochtend de buurvrouw uitnodigen en samen ontbijten. Nou dat is dus niet echt materiaal om een blog mee te vullen. Mijn fantasiewereld is wel groot, maar die richt zich soms ook op dingen waar ik niet echt over kan schrijven. Ik heb wel eens een blog gemaakt hoor over het bouwen met Lego Digital Designer. En ook mijn sprookjes en dromen zijn wel eens aan bod gekomen. Meestal in cryptische blogs als "Verlangen naar,.... naar wat eigenlijk ?" En ik heb ergens wel eens voorzichtig in een blog het "kleuren" op de computer aangestipt. Voorzichtig, niet om de lezer te beschermen, maar meer om mijzelf. Ik ben er niet echt uit of ik dat wel wil delen. Het is een gevolg, denk ik, van mijn duistere verleden en de aandoening die ik nu heb. (snap dat de lezers heel nieuwsgierig worden nu, daar zijn blogs ook voor, maar dit is meer in mezelf denken en de pagina vullen) (onbegrijpend, maar nieuwsgierig kijkende smiley)
En toch gaan er ook best een hoop blogs over dat kleine wereldje. Ruzies of vreugde heb ik, al dan niet verhullend omschreven gedeeld. Ook is mijn ziekte best aan bod gekomen en zal die dat ook nog wel komen ook. Want pijn en narigheid zijn, ondanks dat ik ze liever niet heb dan wel, heerlijke onderwerpen om over te schrijven. In zulke blogs kan ik dan meteen een hoop boosheid kwijt.
Alleen blogs over geloof, daar waag ik me niet zo graag meer aan. Ondanks alle cursussen, zoektochten en een religieuze opvoeding, ben en blijf ik een Ongelovige Thomas, omdat het geloof me niet bied wat ik juist wel vind dat het zou moeten bieden. En met blogs over geloof, weet ik dat ik min of meer expres tegen de heilige huisjes schop en er mensen mee zal kwetsen. Onder het mom, als het geloof mij kwetst, kwets ik er anderen ook maar mee.
En tijdens het schrijven van deze blog, groeien in mijn hoofd alweer nieuwe blogs over de onderwerpen die ik hier op geschreven heb. Ja nieuwsgierige lezer, zelfs over het "kleuren". Maar ze liggen nog op de onzichtbare schrijftafel en de kritische Mario heeft nog niets beoordeeld, dus er kan nog een hoop de onzichtbare la of prullenbak in.
En dan nog even over mijn wereldje, de achtentwintigste november nadert weer. Mijn tweede verjaardag, de dag dat ik voor het eerst en meteen ook voor het laatst, aan mijn hart ben geopereerd. Dat levert misschien ook wel weer een blog op. Eigenlijk zijn er ondanks een klein wereldje en dankzij een hoop fantasie en een ziektebeeld van zevenenveertig jaar, best een hoop onderwerpen.
Nu, op dit moment, denk ik dan bij mezelf, ben ik dan te kritisch ? Wat weerhoud me echt om te gaan schrijven. ? Zou mijn denkwereldje zo ontzettend vol zijn, dat ik eigenlijk niet weet waar en waarmee ik zal beginnen. Of is er juist door al die onderwerpen een kortsluiting, waardoor ik nergens aan begin ? (het begint nu zelfs voor mij cryptisch te worden)
Er komt vast wel weer een blog met een onderwerp, geen idee hoe de titel moet zijn voor deze blog. Maar ja, er moet wel een titel boven, eentje die de lezer prikkelt om de blog te lezen.
En dan komt de tweede vraag (meer voor de lezers van "Nederlandse bloggers"), waar hoort deze blog onder ? Want echt een levensverhaal is dit niet of juist wel ? Ik plak hem daar maar bij denk ik.
Volgende keer maar weer meer.... (knipogende smiley)
PS, ik heb een titel gevonden. Mocht je nou een betere of mooiere weten, laat het dan even weten.
En soms is mijn wereldje te klein, gebeurt er te weinig om daar iets bruikbaars uit te halen. Ligt mijn fantasie niet bij het schrijven, maar meer bij het virtueel bouwen van Lego modellen of bij het "kleuren", een andere hobby (ik noem het zelf een tik) van me, als bezigheid op de computer. Soms is mijn wereld ook echt te klein, wakker worden, achter de computer. Wassen, aankleden, eten in de Rozer, achter de computer of boodschappen doen in het dorp. Of later weer terug naar de Rozer en daar eten of thuis eten. Utopia kijken en misschien nog een serie of programma die ik volg kijken en anders weer achter de computer en dan naar bed. Nou dan heb je zo een beetje de doordeweekse week wel. Het weekend is meer wakker worden, achter de computer, daar ontbijten, 's middags naar de Rozer. Daar eten, thuis tv kijken of achter de computer en naar bed. Heel soms is de zondagochtend de buurvrouw uitnodigen en samen ontbijten. Nou dat is dus niet echt materiaal om een blog mee te vullen. Mijn fantasiewereld is wel groot, maar die richt zich soms ook op dingen waar ik niet echt over kan schrijven. Ik heb wel eens een blog gemaakt hoor over het bouwen met Lego Digital Designer. En ook mijn sprookjes en dromen zijn wel eens aan bod gekomen. Meestal in cryptische blogs als "Verlangen naar,.... naar wat eigenlijk ?" En ik heb ergens wel eens voorzichtig in een blog het "kleuren" op de computer aangestipt. Voorzichtig, niet om de lezer te beschermen, maar meer om mijzelf. Ik ben er niet echt uit of ik dat wel wil delen. Het is een gevolg, denk ik, van mijn duistere verleden en de aandoening die ik nu heb. (snap dat de lezers heel nieuwsgierig worden nu, daar zijn blogs ook voor, maar dit is meer in mezelf denken en de pagina vullen) (onbegrijpend, maar nieuwsgierig kijkende smiley)
En toch gaan er ook best een hoop blogs over dat kleine wereldje. Ruzies of vreugde heb ik, al dan niet verhullend omschreven gedeeld. Ook is mijn ziekte best aan bod gekomen en zal die dat ook nog wel komen ook. Want pijn en narigheid zijn, ondanks dat ik ze liever niet heb dan wel, heerlijke onderwerpen om over te schrijven. In zulke blogs kan ik dan meteen een hoop boosheid kwijt.
Alleen blogs over geloof, daar waag ik me niet zo graag meer aan. Ondanks alle cursussen, zoektochten en een religieuze opvoeding, ben en blijf ik een Ongelovige Thomas, omdat het geloof me niet bied wat ik juist wel vind dat het zou moeten bieden. En met blogs over geloof, weet ik dat ik min of meer expres tegen de heilige huisjes schop en er mensen mee zal kwetsen. Onder het mom, als het geloof mij kwetst, kwets ik er anderen ook maar mee.
En tijdens het schrijven van deze blog, groeien in mijn hoofd alweer nieuwe blogs over de onderwerpen die ik hier op geschreven heb. Ja nieuwsgierige lezer, zelfs over het "kleuren". Maar ze liggen nog op de onzichtbare schrijftafel en de kritische Mario heeft nog niets beoordeeld, dus er kan nog een hoop de onzichtbare la of prullenbak in.
En dan nog even over mijn wereldje, de achtentwintigste november nadert weer. Mijn tweede verjaardag, de dag dat ik voor het eerst en meteen ook voor het laatst, aan mijn hart ben geopereerd. Dat levert misschien ook wel weer een blog op. Eigenlijk zijn er ondanks een klein wereldje en dankzij een hoop fantasie en een ziektebeeld van zevenenveertig jaar, best een hoop onderwerpen.
Nu, op dit moment, denk ik dan bij mezelf, ben ik dan te kritisch ? Wat weerhoud me echt om te gaan schrijven. ? Zou mijn denkwereldje zo ontzettend vol zijn, dat ik eigenlijk niet weet waar en waarmee ik zal beginnen. Of is er juist door al die onderwerpen een kortsluiting, waardoor ik nergens aan begin ? (het begint nu zelfs voor mij cryptisch te worden)
Er komt vast wel weer een blog met een onderwerp, geen idee hoe de titel moet zijn voor deze blog. Maar ja, er moet wel een titel boven, eentje die de lezer prikkelt om de blog te lezen.
En dan komt de tweede vraag (meer voor de lezers van "Nederlandse bloggers"), waar hoort deze blog onder ? Want echt een levensverhaal is dit niet of juist wel ? Ik plak hem daar maar bij denk ik.
Volgende keer maar weer meer.... (knipogende smiley)
PS, ik heb een titel gevonden. Mocht je nou een betere of mooiere weten, laat het dan even weten.
Reacties
Een reactie posten