De jongen en zijn angst
Dinsdag was het weer feest, eenendertig jaar geleden de dag van mijn grote (en enigste) open hartoperatie. En natuurlijk ben ik er weer nachten mee bezig, ook nu nog.
Daar zat de jongen, zestien jaar, achter in de auto bij zijn vader en moeder. Mei negentienzesentachtig. Het was druilerig weer, de dag dat ze eigenlijk naar de crematie van opa moesten, maar er was iets belangrijkers, een groot onderzoek en een zwaar gesprek met de cardioloog in het Academisch Ziekenhuis Leiden. De jongen was bang, had totaal geen zin om naar het ziekenhuis te gaan. In de buurt van station Hollands Spoor kregen ze een ongeluk, alleen blikschade. "Yes," dacht de jongen, "Nu gaat het ziekenhuis niet door." Maar de blikschade viel mee en zijn vader en de andere chauffeur handelden vlug alles onderling af. Toen kon de reis naar Leiden verder.
Het onderzoek viel tegen, de jongen vond er niks aan. het gesprek met de cardioloog was heftig. De jongen en zijn ouders kregen te horen dat het zo niet langer kon door gaan. Omdat de aorta ook functioneerde als longslagader werd het bloed almaar dikker en ongezonder. Zuurstofrijk- en arm bloed vloeiden door elkaar. De artsen en de jongen en zijn ouders stonden met hun rug tegen de muur, wat nu te doen. Zo door leven en maar zien waar het eindigen zou of opereren en kijken wat daaruit voortkomen zou. Als het bloed te dik zou worden zou de jongen een hersenbloeding krijgen en er wellicht als een kasplantje uitkomen.
Daar zit je dan, zestien jaar, mag je zelf je keuze maken. Niemand anders die voor je beslissen kan. Wat heb ik die dag gehaat en nog steeds. En wat heb ik toen lelijk gedaan tegen mijn ouders, iets waar ik nog altijd spijt van heb, want eigenlijk konden zij er ook niks aan doen. En wat was mijn grootste angst dicht bij me. Alsof ik zijn adem in mijn nek voelde, de Dood. Waar ben je als je dood bent ? Naar de hemel hoef ik niet, wat heb je er aan om bij God te zijn als Hij je zo'n afwijking mee geeft in je leven ?! En Hij houdt niet eens van homoseksuelen en om dan de godganse eeuwigheid bij Zijn troon te gaan staan jubelen dat Hij zo groot is, vind ik ook maar niks. De Hel dan maar ?
Dus heeft de jongen door de jaren heen maar zijn eigen Hemel opgebouwd, met zijn enorme Fantasierijk als basis. Maar de angst voor de dood bleef.
De keuze opereren of niks doen was eigenlijk best makkelijk. Om mijn ouders het leed van een hersenbloeding te besparen was het beter om op de operatietafel te sterven. Of, als er een kleine kans was, er iets beter vanaf te komen.
Zesentwintig november negentienzesentachtig, de jongen was voor de allerlaatste keer (zo voelde het toen) bij de gehandicapte sportclub waar hij sjoelde. Toen hij naar huis ging regende het. Hij miste zijn bus en besloot te gaan lopen. Door de regen en het begon nog te onweren ook. En bij iedere donderklap schreeuwde de jongen "Ik kom terug, hoor je !! Ik kom terug !! Al moet de Hel onderwater staan en de Hemel afbranden, maar ik kom terug !!" Mijn besluit stond vast ik zou de operatie hoe dan ook overleven en terugkomen !!
Achtentwintig november was de operatie, van die dag herinner ik me niks meer. Ja een ding, maar of het echt was of een droom of, zoals mensen dat noemen een bijna doodervaring. Ik kwam in een rode kamer, daar stond een man in een bordeaux rode mantel. Hij had geel gloeiende ogen. Hij heette me welkom en zei dat hij e nog een kans zou geven. Hij liet me dingen zien die niet in dit verhaal passen, maar die ik vast al eens verteld heb.
Soms hoop ik hem weer te zien, stiekem voor een derde kans, maar meer voor inzicht over het nu, het leven met de bulten vocht.
Want die ene angst hijgt nog altijd in mijn nek. Leven met de Dood, eigenlijk moet ik er aan gewent zijn, maar wennen doet het maar niet. Tenslotte gaan we allemaal een keer dood. Maar het is meer de angst van hoe en vooral waarom.
Volgende keer meer......
Daar zat de jongen, zestien jaar, achter in de auto bij zijn vader en moeder. Mei negentienzesentachtig. Het was druilerig weer, de dag dat ze eigenlijk naar de crematie van opa moesten, maar er was iets belangrijkers, een groot onderzoek en een zwaar gesprek met de cardioloog in het Academisch Ziekenhuis Leiden. De jongen was bang, had totaal geen zin om naar het ziekenhuis te gaan. In de buurt van station Hollands Spoor kregen ze een ongeluk, alleen blikschade. "Yes," dacht de jongen, "Nu gaat het ziekenhuis niet door." Maar de blikschade viel mee en zijn vader en de andere chauffeur handelden vlug alles onderling af. Toen kon de reis naar Leiden verder.
Het onderzoek viel tegen, de jongen vond er niks aan. het gesprek met de cardioloog was heftig. De jongen en zijn ouders kregen te horen dat het zo niet langer kon door gaan. Omdat de aorta ook functioneerde als longslagader werd het bloed almaar dikker en ongezonder. Zuurstofrijk- en arm bloed vloeiden door elkaar. De artsen en de jongen en zijn ouders stonden met hun rug tegen de muur, wat nu te doen. Zo door leven en maar zien waar het eindigen zou of opereren en kijken wat daaruit voortkomen zou. Als het bloed te dik zou worden zou de jongen een hersenbloeding krijgen en er wellicht als een kasplantje uitkomen.
Daar zit je dan, zestien jaar, mag je zelf je keuze maken. Niemand anders die voor je beslissen kan. Wat heb ik die dag gehaat en nog steeds. En wat heb ik toen lelijk gedaan tegen mijn ouders, iets waar ik nog altijd spijt van heb, want eigenlijk konden zij er ook niks aan doen. En wat was mijn grootste angst dicht bij me. Alsof ik zijn adem in mijn nek voelde, de Dood. Waar ben je als je dood bent ? Naar de hemel hoef ik niet, wat heb je er aan om bij God te zijn als Hij je zo'n afwijking mee geeft in je leven ?! En Hij houdt niet eens van homoseksuelen en om dan de godganse eeuwigheid bij Zijn troon te gaan staan jubelen dat Hij zo groot is, vind ik ook maar niks. De Hel dan maar ?
Dus heeft de jongen door de jaren heen maar zijn eigen Hemel opgebouwd, met zijn enorme Fantasierijk als basis. Maar de angst voor de dood bleef.
De keuze opereren of niks doen was eigenlijk best makkelijk. Om mijn ouders het leed van een hersenbloeding te besparen was het beter om op de operatietafel te sterven. Of, als er een kleine kans was, er iets beter vanaf te komen.
Zesentwintig november negentienzesentachtig, de jongen was voor de allerlaatste keer (zo voelde het toen) bij de gehandicapte sportclub waar hij sjoelde. Toen hij naar huis ging regende het. Hij miste zijn bus en besloot te gaan lopen. Door de regen en het begon nog te onweren ook. En bij iedere donderklap schreeuwde de jongen "Ik kom terug, hoor je !! Ik kom terug !! Al moet de Hel onderwater staan en de Hemel afbranden, maar ik kom terug !!" Mijn besluit stond vast ik zou de operatie hoe dan ook overleven en terugkomen !!
Achtentwintig november was de operatie, van die dag herinner ik me niks meer. Ja een ding, maar of het echt was of een droom of, zoals mensen dat noemen een bijna doodervaring. Ik kwam in een rode kamer, daar stond een man in een bordeaux rode mantel. Hij had geel gloeiende ogen. Hij heette me welkom en zei dat hij e nog een kans zou geven. Hij liet me dingen zien die niet in dit verhaal passen, maar die ik vast al eens verteld heb.
Soms hoop ik hem weer te zien, stiekem voor een derde kans, maar meer voor inzicht over het nu, het leven met de bulten vocht.
Want die ene angst hijgt nog altijd in mijn nek. Leven met de Dood, eigenlijk moet ik er aan gewent zijn, maar wennen doet het maar niet. Tenslotte gaan we allemaal een keer dood. Maar het is meer de angst van hoe en vooral waarom.
Volgende keer meer......
Reacties
Een reactie posten