Loslaten
Laat het los, laat het gaan.... makkelijker gezegd dan gedaan. Als ik iets niet kan, dan zijn het dingen loslaten. Waar een ander makkelijk overheen stapt, niet meer aan denkt en zeker niet meer wakker van ligt, daar ben en blijf ik maar mee bezig. Het blijft maar zeuren in mijn hoofd, ik blijf maar malen en lig er wakker van. Ik wou dat ik kon loslaten. Dat ik niet alleen denk "Sterf met je zooitje.", maar dan ook verder kan zonder er ooit meer over te denken. Alsof ze dan ook echt gestorven zijn met hun zooitje.
Maar helaas, zo ben ik dus niet. Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid. En meestal voelt het dat ik onrechtvaardig behandeld ben. Dat komt weer door mijn aard. Ik ben van het verzorgen, het de ander zo comfortabel mogelijk maken. Ik ben zo'n luisteraar die je alles mag en kan vertellen. Ik ben zo iemand die zich helemaal aan de ander zijn/haar wensen aanpast en die zichzelf wegcijfert. En ondanks dat daar al meerdere malen dankbaar misbruik van is gemaakt, leer ik er geen barst van en doe ik het de volgende keer gewoon weer. Ik probeer wel steeds iets te veranderen, maar terugvallen in een oude gewoonte is makkelijker dan door te gaan op een nieuwe manier. Of ik ben echt zo blind en stap toch weer elke keer in de oude gewoonte.Ik wil ook geen fouten bij de ander zien. Want ja, "het is toch wel triest als die ander.." of "Hij/zij heeft het al zo moeilijk, dan kan ik toch ook niet moeilijk gaan doen." Dan stroom ik als het ware weer over van medelijden en medeleven en schik ik me maar weer in geheel naar de ander.
En als het dan, om welke reden dan ook, weer fout gaat en de ander me laat vallen als een baksteen. Dan lig ik er weer wakker van, dan houd ik het weer vast, word ik er malende van. Met vragen, boosheden, nog meer vragen, verwijten naar mezelf en de ander. Maar loslaten, ho maar, dat zit er niet in. Bij mij moet alles uitgesproken worden en dat is nou net het gene wat zelden gebeurt. Laten vallen als een baksteen betekent niet uitpraten, dat is dat de ander zijn/haar kop omdraait en je achter laat als een stuk stront.
Misschien komt door het niet los kunnen laten, het ook wel dat ik niet kan vergeven en vergeten. Wat valt er te vergeven als er niets uitgesproken wordt ? En vergeten zit al helemaal niet in mijn systeem, anders kon ik ook wel loslaten. Dus moet het slijten, want tijd slijt alle wonden. Ik wou dat de tijd sneller ging, dan hoef ik er niet zo lang mee te blijven lopen.
Maar er komt een dag,... nou ik denk eerlijk gezegd dat die niet komt, zo'n hoopvolle wens die vast alleen weer een wens zal blijven.
Volgende keer weer meer......
Maar helaas, zo ben ik dus niet. Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid. En meestal voelt het dat ik onrechtvaardig behandeld ben. Dat komt weer door mijn aard. Ik ben van het verzorgen, het de ander zo comfortabel mogelijk maken. Ik ben zo'n luisteraar die je alles mag en kan vertellen. Ik ben zo iemand die zich helemaal aan de ander zijn/haar wensen aanpast en die zichzelf wegcijfert. En ondanks dat daar al meerdere malen dankbaar misbruik van is gemaakt, leer ik er geen barst van en doe ik het de volgende keer gewoon weer. Ik probeer wel steeds iets te veranderen, maar terugvallen in een oude gewoonte is makkelijker dan door te gaan op een nieuwe manier. Of ik ben echt zo blind en stap toch weer elke keer in de oude gewoonte.Ik wil ook geen fouten bij de ander zien. Want ja, "het is toch wel triest als die ander.." of "Hij/zij heeft het al zo moeilijk, dan kan ik toch ook niet moeilijk gaan doen." Dan stroom ik als het ware weer over van medelijden en medeleven en schik ik me maar weer in geheel naar de ander.
En als het dan, om welke reden dan ook, weer fout gaat en de ander me laat vallen als een baksteen. Dan lig ik er weer wakker van, dan houd ik het weer vast, word ik er malende van. Met vragen, boosheden, nog meer vragen, verwijten naar mezelf en de ander. Maar loslaten, ho maar, dat zit er niet in. Bij mij moet alles uitgesproken worden en dat is nou net het gene wat zelden gebeurt. Laten vallen als een baksteen betekent niet uitpraten, dat is dat de ander zijn/haar kop omdraait en je achter laat als een stuk stront.
Misschien komt door het niet los kunnen laten, het ook wel dat ik niet kan vergeven en vergeten. Wat valt er te vergeven als er niets uitgesproken wordt ? En vergeten zit al helemaal niet in mijn systeem, anders kon ik ook wel loslaten. Dus moet het slijten, want tijd slijt alle wonden. Ik wou dat de tijd sneller ging, dan hoef ik er niet zo lang mee te blijven lopen.
Maar er komt een dag,... nou ik denk eerlijk gezegd dat die niet komt, zo'n hoopvolle wens die vast alleen weer een wens zal blijven.
Volgende keer weer meer......
Reacties
Een reactie posten