Oud worden
Vandaag, tien januari, was ik dus jarig. Weer een jaar ouder, achtenveertig alweer. En dan roepen mensen heel blij dat ik bijna Abraham ga zien. Is dat zo'n feest dan om die oude man te zien ? Waar komt eigenlijk dat gedoe vandaan, Abraham of Sarah zien ? Zal vast iets Bijbels hebben, maar de echte (ik ga er dan maar even vanuit dat ze echt waren) Abraham en Sarah waren toch ergens in de vijfhonderd ? Vijfhonderd jaar, ja dan wil ik Abraham wel zien, zo wil ik dan wel oud worden. Maar ik heb dus eigenlijk een hekel aan oud worden. Ik vind het samen met de Dood, twee verschrikkingen van het Leven. Het liefst was ik eeuwig eenentwintig. Met een lichaam die soepel mee doet bij alles wat ik wil, op alle gebieden dus ook met de seks.
Mijn eerste cardioloog in Leiden zei altijd, "Mario, het wordt wel minder maar nooit beter." En dat is niet alleen met mijn ziekte zo, dat is ook in het leven zo. Alles wordt minder naarmate je ouder wordt, maar niet beter. Elke keer moet je toch iets opgeven, lukt of kan iets niet meer. Veel dingen die ik kon op mijn eenentwintigste kan ik niet meer op mijn achtenveertigste. En wat ik nu op mijn achtenveertigste kan, gaat vast niet meer of niet meer zo makkelijk op mijn vijfenzestigste. Het wordt allemaal minder, maar nooit meer beter. Je zou er depressief van worden. Soms wel, in mijn gedachte. Dan zie ik mezelf langzaam steeds dichter naar het randje van de plank schuiven. En als je er dan afvalt ben je dood.
Soms zeggen mensen weleens, "Stel dat je het leven opnieuw kon doen, met alles wat je nu weet." Soms lijkt me dat wel wat, alleen had ik dan niet achtenveertig geworden. Want van al dat ziek-zijn, vooral na negentienhonderd negenennegentig, wil ik dan eigenlijk niks meer meemaken. Dan zorg ik daarvoor wel dat het leven stopt.
Maar ja, dan ontmoet ik al die lieve mensen die ik nu ken ook niet en maak ik de plezierige dingen die ik tot nu toe beleefd heb ook niet mee. Dus of dat opnieuw je leven leven met alles wat je nu weet echt zinnig is, dat lijkt me niet. En wie weet wat een fouten ik dan weer maak. Probeer je oude fouten te voorkomen, maak je weer hele nieuwe waar je dan spijt van krijgt.
En ergens ben ik ook wel trots dat ik de leeftijd van achtenveertig jaar gehaald heb. Er is geen enkele arts die het aan zag komen. In hun ogen was ik allang dood en begraven. Ik heb wat "houdbaarheidsdatums" overschreden. Eigenlijk zou er nu weer zo'n arts moeten zijn die mij een datum geeft. Dan heb ik weer een doel om die datum te overschrijden. Ik heb geen datums meer, misschien ook een reden waarom het oud worden me soms zo zwaar lijkt.
De tijd lijkt voorbij te vliegen, dat merk je aan alles. Zo hik je tegen Kerstmis aan en zo zit je alweer halverwege de tweede week van het nieuwe jaar. Nog even en de kerstspullen kunnen weer uit de kast, staat tweeduizend negentien alweer voor de deur. Waar blijft de tijd toch ? En waarom gaat alles zo snel ? Of ben ik de enige die zich daar zorgen over maakt ? Zit ik in mijn penispauze, penopauze of hoe ze dat ook noemen, midlifecrisis ?
Ik heb voor mezelf een leeftijd geprikt, ik ben van plan vierennegentig te worden, met dat hart van mij ga ik dat vast wel redden, die houdt het die achtenveertig jaar al vol. Mijn angst is nu eerder die navelbreuk/bult. Hoelang gaat die het volhouden ? Zie ik dat ik onbewust zelf een nieuwe uitdaging heb. (glimlachende smiley)
Eerst maar die Abraham zien te halen, kijken bij welke supermarkt hij de mosterd haalt. Of hij moet een doe-het-zelver zijn, dat ie het zelf brouwt. (brouw je mosterd ?)
Volgende keer weer meer....
Mijn eerste cardioloog in Leiden zei altijd, "Mario, het wordt wel minder maar nooit beter." En dat is niet alleen met mijn ziekte zo, dat is ook in het leven zo. Alles wordt minder naarmate je ouder wordt, maar niet beter. Elke keer moet je toch iets opgeven, lukt of kan iets niet meer. Veel dingen die ik kon op mijn eenentwintigste kan ik niet meer op mijn achtenveertigste. En wat ik nu op mijn achtenveertigste kan, gaat vast niet meer of niet meer zo makkelijk op mijn vijfenzestigste. Het wordt allemaal minder, maar nooit meer beter. Je zou er depressief van worden. Soms wel, in mijn gedachte. Dan zie ik mezelf langzaam steeds dichter naar het randje van de plank schuiven. En als je er dan afvalt ben je dood.
Soms zeggen mensen weleens, "Stel dat je het leven opnieuw kon doen, met alles wat je nu weet." Soms lijkt me dat wel wat, alleen had ik dan niet achtenveertig geworden. Want van al dat ziek-zijn, vooral na negentienhonderd negenennegentig, wil ik dan eigenlijk niks meer meemaken. Dan zorg ik daarvoor wel dat het leven stopt.
Maar ja, dan ontmoet ik al die lieve mensen die ik nu ken ook niet en maak ik de plezierige dingen die ik tot nu toe beleefd heb ook niet mee. Dus of dat opnieuw je leven leven met alles wat je nu weet echt zinnig is, dat lijkt me niet. En wie weet wat een fouten ik dan weer maak. Probeer je oude fouten te voorkomen, maak je weer hele nieuwe waar je dan spijt van krijgt.
En ergens ben ik ook wel trots dat ik de leeftijd van achtenveertig jaar gehaald heb. Er is geen enkele arts die het aan zag komen. In hun ogen was ik allang dood en begraven. Ik heb wat "houdbaarheidsdatums" overschreden. Eigenlijk zou er nu weer zo'n arts moeten zijn die mij een datum geeft. Dan heb ik weer een doel om die datum te overschrijden. Ik heb geen datums meer, misschien ook een reden waarom het oud worden me soms zo zwaar lijkt.
De tijd lijkt voorbij te vliegen, dat merk je aan alles. Zo hik je tegen Kerstmis aan en zo zit je alweer halverwege de tweede week van het nieuwe jaar. Nog even en de kerstspullen kunnen weer uit de kast, staat tweeduizend negentien alweer voor de deur. Waar blijft de tijd toch ? En waarom gaat alles zo snel ? Of ben ik de enige die zich daar zorgen over maakt ? Zit ik in mijn penispauze, penopauze of hoe ze dat ook noemen, midlifecrisis ?
Ik heb voor mezelf een leeftijd geprikt, ik ben van plan vierennegentig te worden, met dat hart van mij ga ik dat vast wel redden, die houdt het die achtenveertig jaar al vol. Mijn angst is nu eerder die navelbreuk/bult. Hoelang gaat die het volhouden ? Zie ik dat ik onbewust zelf een nieuwe uitdaging heb. (glimlachende smiley)
Eerst maar die Abraham zien te halen, kijken bij welke supermarkt hij de mosterd haalt. Of hij moet een doe-het-zelver zijn, dat ie het zelf brouwt. (brouw je mosterd ?)
Volgende keer weer meer....
Reacties
Een reactie posten