Vandaag

Vandaag (nu gisteren) tweeëntwintig januari zou hij vijfentachtig zijn geworden. Maar ik kan me er helemaal niks bij voorstellen hoe hij nu dan zou zijn als vijfentachtig jarige man. Ik heb hem gekend tot zijn zevenenzestigste jaar. Daarna is hij alleen een herinnering gebleven, met een hoop warme-, maar ook een hoop schuldgevoelens. Toen hij ziek was, toen ben ik hem pas gaan begrijpen. Zijn fantasiewereld was vele malen groter dan die van mij. Ik weet nu dat ik dat dromerige van hem heb. Maar toen hij ziek was en het vechten opgaf, ben ik ook boos op hem geweest. Ik heb het hem nooit gezegd, maar ik vond het maar laf, ik die steeds maar weer moest vechten om verder te komen en hij die het opgaf. Dat ben ik later gaan begrijpen door ervaringen in mijn eigen ziekte periodes, dat ik ook niet meer wilde vechten. Maar ja, mijn handicap/afwijking is lang niet zo erg als die vretende ziekte die hij had. Daar is simpelweg niet tegen te vechten.

Vandaag zou hij vijfentachtig zijn geworden. Hoe zou hij zijn als oude man ? Nog altijd zo vlot en energiek. Zijn sigaar in zijn mondhoek hangend ? Of zou hij dementerend zijn ? Versleten door al het zware werk wat hij gedaan heeft. Eigenlijk ook wel een prettig idee dat ik me er niks bij voor kan stellen. Ik herinner hem liever zoals hij was. Maar soms denk ik wel hoe het zou zijn geweest als hij er nog was. Misschien had ik dan niet hier op het Zeehos gekomen. Mijn moeder vond het in het begin al niks, hij had er vast helemaal niks in gezien en ik zou er dan ook vast niet aan hebben mogen beginnen. Maar waar en hoe ik dan wel terecht zou zijn gekomen kan ik me niet bedenken. Waarschijnlijk zou het leven dan voort gekabbeld zijn zoals het ging. Ik, wonend in Den Haag, ondanks de groeiende bult toch rondhangend in het Zuiderpark, omdat "het" toch blijft trekken. Paniek tijdens de buikaanvallen, dokter erbij en dan toch tegen alle angsten in, keer op keer naar het ziekenhuis.

Vandaag zou hij vijfentachtig zijn geworden. De schuldgevoelens naar hem toe, door allemaal domme dingen die ik gedaan heb en hem ermee gekwetst heb, ze zijn er nog wel. Al merk ik wel dat ze slijten. En al heb ik mijn excuses al honderden keren naar hem toegedacht, toch blijft het vervelend dat ik het nooit meer in het echt zou kunnen doen. Ik ben en blijf "mama's kind", maar wat zou het toch fijn zijn als ik eens echt toenadering tot hem zou kunnen zoeken. Maar ja, wat voorbij is, is voorbij. Wat was komt nooit meer terug. Stomme Dood, wie heeft dat concept toch ooit bedacht ? Ik zou hem of haar soms graag een klap op de bek willen geven.

Vandaag zou je vijfentachtig zijn geworden. Geen idee hoe je nu dan bent, maar waar je nu ook bent en hoe je nu ook bent, je bent en blijft mijn vader.
Gefeliciteerd !!

Volgende keer weer meer....