Homo met kinderwens

Ik was ongeveer een jaar of veertien en toen vertelde de biologieleraar ons eens over erfelijkheid. En toen vertelde hij dat ziektes en afwijkingen ook erfelijk konden zijn. Toen ik dat hoorde dwaalden mij gedachten af bij de les. Ziektes, afwijkingen, kunnen erfelijk zijn. Dus ik zou mijn hartafwijking kunnen doorgeven aan mijn kind. Maar gun ik mijn kind dat wel ? Nee, eigenlijk niet, want waarom zou mijn kind ook al die ellende moeten ondergaan die ik al ondergaan ben. Aan de andere kant misgun ik mijn kind ook al het plezier die ik tot dus ver beleeft heb. Maar wat weegt er nu zwaarder, plezier hebben of alle ellende bij dokters en in ziekenhuizen ? Dan zou ik toch kiezen voor de ellende en mijn kind dat allemaal willen besparen. Ik vind er zelf al geen reet aan, dus waarom zou mijn kind dat dan ook moeten doorstaan ? Ik kan moeilijk verlangen dat hij/zij het wel leuk vindt. (gender neutraal bestond toen nog niet) Eigenlijk weet ik ook niet of mijn afwijking wel echt erfelijk is, maar je kunt beter het zekere voor het onzekere nemen. 

Al had ik dan nog nooit seks gehad, alleen de linker- en rechterhand, zover was ik al wel, nu zat ik met een ander probleem, hoe zorg ik ervoor dat ik/mijn toekomstige vrouw geen kinderen krijg(t) ?
Condooms, voor de hand liggend, of een knipje op een gevoelige plek bij de penis. Iets waar ik liever niet aan dacht, ik voelde de pijn al. Maar ja, condooms kunnen lekken of scheuren, dan komt er alsnog een kind. Er moest toch een betere oplossing zijn. En toen ik zo zat te denken kreeg ik opeens de meest logische gedachte, ik word gewoon homo ! Mijn toekomstige vriend zou nooit zwanger kunnen raken ! Want jongens kunnen niet zwanger worden. 

En hoewel homoseksualiteit misschien allang vastlag in mijn genen (al is het wetenschappelijk nooit bewezen), het Lot allang wist dat ik die richting op zou gaan. Op die dag heb ik besloten om homo te worden.

Veel later na heel veel onderzoeken in het ziekenhuis, kwamen de artsen tot de conclusie dat ik gewoon een "foutje" van Moeder Natuur ben geweest. Niks erfelijk aan, meteen ook een geruststelling voor mijn ouders, dat zij nooit eventuele schuld er aan hadden. Dus ook mijn toekomstige kinderen zouden gevrijwaard zijn van mijn hartafwijking. Maar met die wetenschap werden er nieuwe gedachten bij me wakker.  Is mijn keuze om homo te zijn wel de goede keuze ? 

De tijd leerde me dat ik jongens toch veel leuker en aantrekkelijker vond dan meisjes, dus het stond gewoon voor me vast dat ik altijd al homo was.

Maar jaren na de operatie toen mijn broer (en schoonzus) zijn eerste dochter kreeg, ging er bij mij toch ook wel wat kriebelen. Dat wilde ik ook ! Een kindje.
En toen kwam de navelbreuk, die groeide en groeide maar en de kinderwens groeide mee.

Want stel je toch eens voor Mario, dat de artsen ongelijk hebben en er geen vocht in die bult zit, maar dat je zwanger bent. De eerste man op aarde. Die hartafwijking van me is ook één op de zoveel miljoen, waarom zou ik dan ook niet die ene man op de zoveel miljard zijn, die zwanger kan worden? 

En zo heb ik een periode gehad dat ik mijn bult steevast "mijn kind" heb genoemd. Ik heb wat gedroomd en gefantaseerd dat ik zou bevallen van een mooi kindje.

Tot op die ene dag in oktober, zo'n twee jaar geleden. Toen de bult spontaan ging lekken en er ruim twintig liter vocht uitgooide. De artsen hadden dus wel gelijk, vocht ! De hele kinder-fantasie klapte uit elkaar. Nou lekker weer, het voelt als een miskraam, weer een droom weg. Maar ergens diep van binnen zit de wens er nog wel.

Ook ik zou een kind willen hebben en als het even kan, de wonderen zijn tenslotte de wereld nog niet uit, dan wil ik het nog zelf baren ook.

Volgende keer weer meer........