De naakte waarheid.
Woensdagmiddag zestien oktober was het dan zover. Samen met mijn tijdelijk CPB-er zijn we bij een fotografe geweest. Zij heeft een studio ergens in Katwijk, waar ik die middag mocht schitteren voor de camera. Waar ik vastgelegd ben op de gevoelige plaat.
Toen ik zevenentwintig jaar was, ben ik door een vriend, ook al eens vastgelegd op de gevoelige plaat. Ik was zijn naaktmodel en de foto's zijn erg pornografisch geworden. Compleet met penispomp, lederen en latex broekjes en meer verkleedachtige broekjes. Deze foto's heb ik toentertijd geheim gehouden. Ik was er voor mezelf trots op, maar heb het nooit mijn ouders laten weten.
Ik kwam in die tijd niet alleen heel veel in de parken op zoek naar seks, liefde en wat al niet meer, maar ook in seksclubs. En er was een club waar ik geregeld kwam. Ze hadden er veel thema avonden, naakt, plasseks, meester-slaaf avonden en meer. Ik raakte ook bevriend met de twee eigenaren van die club. En op een dag kwamen ze met het idee om een eigen mannenblad te beginnen. In de bladen van die tijd, vonden zij, dat er veel te veel jonge jongens model stonden. Ze wilden graag meer volwassener modellen zien. En zij vroegen aan hun klanten en vrienden of die misschien foto's hadden die dan geplaatst mochten worden in het nieuwe blad.
Nou was ik dus een aantal keren naaktmodel geweest bij die vriend, dus ik had best een stapel foto's en na enige twijfeling heb ik bij de twee eigenaren aangegeven dat ze mijn foto's wel mochten gebruiken. En ze hebben de foto's echt gebruikt.
En toen kwam er het moment, dat ik besefte dat mijn ouders niks van al die foto's wisten. En dat ze in een homoblad zouden komen te staan. En ik had geen idee wanneer en hoe ik dat nou zou moeten vertellen. Dus heb ik gewacht tot de foto's in het blad stonden en het blad in heel Nederland en Vlaanderen in de winkels lag. En toen pas ben ik met het blad en de foto's mijn ouders in gaan lichten. Heel dom natuurlijk, had ik, achteraf gezien, al veel eerder moeten doen. Mijn ouders waren op z'n zachts gezegd niet erg blij. Mijn vader vond het meer dan erg. Ik heb het van hem, voor zover het mogelijk was, tegenover mijn broertje en familie geheim moeten houden. Het ging als het ware de doofpot in.
Echt de domste fout uit die hele periode van het zoeken naar mezelf, mijn ouders niet constant in vertrouwen nemen. En ik was er zo trots op dat ik in dat blad stond.
geleidelijk aan, maar alles binnen de randen van de doofpot, hebben we er toch over gesproken en na het overlijden van mijn vader ben ik er zelf veel opener over geweest, al bleef het geheim voor de familie en mijn broertje. Ik heb er altijd wel heel veel spijt van gehad, dat ik mijn vader hiermee zo'n verdriet heb gedaan. Ook nu nog, zoveel jaar na zijn dood.
Op een dag vroeg mijn tijdelijk CPB-er of ik foto's had, als baby en uit mijn jeugd. Van mijn schooltijd en zo meer. Dus ik pakte mijn stapel fotoalbums die zij in mocht zien. Plots zag ik de groene kaft van het boek met de naaktfoto's en griste die opzij. Ze vroeg me waarom ik dat deed en ik vertelde dat daar zeer gevoelige foto's instonden. Maar ja, ze is een jonge meid, die nergens van opkijkt en waarbij niks te gek is. Dus ze wilde dat boek ook wel eens bekijken.
Terwijl zij de foto's bekeek, vertelde ik het hele verhaal rond de foto's. In het boek zit ook het blad, de uitgave waar ik zelf in sta. En ik sloot mijn verhaal af met de wens die ik toch al een tijd heb. Ik wil het boek afsluiten, met foto's zoals ik nu ben. De Mario, zoals de mensen mij nu dagelijks zien. Met al mijn veranderingen van mijn lichaam, de bulten. Nog één naaktsessie, zodat er een dikke punt achter het hele verhaal gezet kan worden.
Ze keek me aan, lachte en zei dat ze ging kijken wat ze voor me kon doen.
En zo kwamen we, woensdag zestien oktober, in een studio bij een fotografe terecht. Een geweldige vrouw, die fotografe, we hadden meteen een klik met haar. En zij heeft een heleboel foto's van me gemaakt. met kleding, half gekleed en naakt. We hebben veel gelachen en het zijn mooie foto's geworden, die ik binnenkort van haar krijg. Dan kunnen ze in het album en mag er eindelijk een punt gezet worden achter dit verhaal en heel veel meer er omheen.
Dan mag ik "De jongen in het park" vaarwel zeggen en gaan genieten als "De jongen in de duinen" wonend op het Zeehos. Is de tijd van seks, slaafs zijn, het zoeken en eeuwig verlangen eindelijk echt voorbij.
Ik weet niet goed hoe ik mijn gevoel moet beschrijven, maar het voelt echt als een afsluiting van een hele ruige, leuke, maar ook ontzettend eenzame periode.
Mijn moeder en mijn broertje en zijn vrouw, zijn nu wel volledig op de hoogte. Mijn broertje weet nu van het bestaan van de foto's en het blad. En ook van de aankomende foto's, die een punt mogen zetten achter een duister verleden.
Volgende keer weer meer in een nieuwe blog.......... Laterssssss!!
Toen ik zevenentwintig jaar was, ben ik door een vriend, ook al eens vastgelegd op de gevoelige plaat. Ik was zijn naaktmodel en de foto's zijn erg pornografisch geworden. Compleet met penispomp, lederen en latex broekjes en meer verkleedachtige broekjes. Deze foto's heb ik toentertijd geheim gehouden. Ik was er voor mezelf trots op, maar heb het nooit mijn ouders laten weten.
Ik kwam in die tijd niet alleen heel veel in de parken op zoek naar seks, liefde en wat al niet meer, maar ook in seksclubs. En er was een club waar ik geregeld kwam. Ze hadden er veel thema avonden, naakt, plasseks, meester-slaaf avonden en meer. Ik raakte ook bevriend met de twee eigenaren van die club. En op een dag kwamen ze met het idee om een eigen mannenblad te beginnen. In de bladen van die tijd, vonden zij, dat er veel te veel jonge jongens model stonden. Ze wilden graag meer volwassener modellen zien. En zij vroegen aan hun klanten en vrienden of die misschien foto's hadden die dan geplaatst mochten worden in het nieuwe blad.
Nou was ik dus een aantal keren naaktmodel geweest bij die vriend, dus ik had best een stapel foto's en na enige twijfeling heb ik bij de twee eigenaren aangegeven dat ze mijn foto's wel mochten gebruiken. En ze hebben de foto's echt gebruikt.
En toen kwam er het moment, dat ik besefte dat mijn ouders niks van al die foto's wisten. En dat ze in een homoblad zouden komen te staan. En ik had geen idee wanneer en hoe ik dat nou zou moeten vertellen. Dus heb ik gewacht tot de foto's in het blad stonden en het blad in heel Nederland en Vlaanderen in de winkels lag. En toen pas ben ik met het blad en de foto's mijn ouders in gaan lichten. Heel dom natuurlijk, had ik, achteraf gezien, al veel eerder moeten doen. Mijn ouders waren op z'n zachts gezegd niet erg blij. Mijn vader vond het meer dan erg. Ik heb het van hem, voor zover het mogelijk was, tegenover mijn broertje en familie geheim moeten houden. Het ging als het ware de doofpot in.
Echt de domste fout uit die hele periode van het zoeken naar mezelf, mijn ouders niet constant in vertrouwen nemen. En ik was er zo trots op dat ik in dat blad stond.
geleidelijk aan, maar alles binnen de randen van de doofpot, hebben we er toch over gesproken en na het overlijden van mijn vader ben ik er zelf veel opener over geweest, al bleef het geheim voor de familie en mijn broertje. Ik heb er altijd wel heel veel spijt van gehad, dat ik mijn vader hiermee zo'n verdriet heb gedaan. Ook nu nog, zoveel jaar na zijn dood.
Op een dag vroeg mijn tijdelijk CPB-er of ik foto's had, als baby en uit mijn jeugd. Van mijn schooltijd en zo meer. Dus ik pakte mijn stapel fotoalbums die zij in mocht zien. Plots zag ik de groene kaft van het boek met de naaktfoto's en griste die opzij. Ze vroeg me waarom ik dat deed en ik vertelde dat daar zeer gevoelige foto's instonden. Maar ja, ze is een jonge meid, die nergens van opkijkt en waarbij niks te gek is. Dus ze wilde dat boek ook wel eens bekijken.
Terwijl zij de foto's bekeek, vertelde ik het hele verhaal rond de foto's. In het boek zit ook het blad, de uitgave waar ik zelf in sta. En ik sloot mijn verhaal af met de wens die ik toch al een tijd heb. Ik wil het boek afsluiten, met foto's zoals ik nu ben. De Mario, zoals de mensen mij nu dagelijks zien. Met al mijn veranderingen van mijn lichaam, de bulten. Nog één naaktsessie, zodat er een dikke punt achter het hele verhaal gezet kan worden.
Ze keek me aan, lachte en zei dat ze ging kijken wat ze voor me kon doen.
En zo kwamen we, woensdag zestien oktober, in een studio bij een fotografe terecht. Een geweldige vrouw, die fotografe, we hadden meteen een klik met haar. En zij heeft een heleboel foto's van me gemaakt. met kleding, half gekleed en naakt. We hebben veel gelachen en het zijn mooie foto's geworden, die ik binnenkort van haar krijg. Dan kunnen ze in het album en mag er eindelijk een punt gezet worden achter dit verhaal en heel veel meer er omheen.
Dan mag ik "De jongen in het park" vaarwel zeggen en gaan genieten als "De jongen in de duinen" wonend op het Zeehos. Is de tijd van seks, slaafs zijn, het zoeken en eeuwig verlangen eindelijk echt voorbij.
Ik weet niet goed hoe ik mijn gevoel moet beschrijven, maar het voelt echt als een afsluiting van een hele ruige, leuke, maar ook ontzettend eenzame periode.
Mijn moeder en mijn broertje en zijn vrouw, zijn nu wel volledig op de hoogte. Mijn broertje weet nu van het bestaan van de foto's en het blad. En ook van de aankomende foto's, die een punt mogen zetten achter een duister verleden.
Volgende keer weer meer in een nieuwe blog.......... Laterssssss!!
Reacties
Een reactie posten