Ik vind er niks aan!!
Mijn vochtlijsten lopen weer de spuigaten uit. In plaats van de anderhalve liter die ik mag, zit ik rustig zowat aan de twee en een halve liter. Ik ben totaal niet meer gemotiveerd, boos op mezelf dat ik zoveel zuip en trek me er vervolgens geen zak van aan en lurk lekker verder.
Heeft dat een reden? Ja, ik vind er niks meer aan!! Ik zie op tegen de herfst en de winter, tegen de regen en de kou. Tegen het zoetsappige vreetfestijn dat Kerstmis heet. De enorme hoeveelheid herhalingen van kerstfilms, die we al tot in den treuren gezien hebben. Ik krijg al hoofdpijn van dat Zwarte Pieten gezeik, wat kan mij het schelen wat Amsterdam Oost van Zwarte Piet vind!! Als wij toch een zwarte Piet willen dan doen we toch gewoon zwart. We laten ons toch zeker de wet niet voorschrijven door een handjevol droeftoeters en de NTR. Stop gewoon eens met zeiken en doe gewoon wat je zelf wilt. Dan nemen hun een gele Piet, prima toch, als ze er blij van worden, moeten ze het zeker niet laten.
En dan gaat er ook nog eens een begeleidster met pensioen... dat vind ik echt drie keer niks. Het voelt alsof er voor mijn raam een enorme boom staat. Met talloze takken en bladeren. En dan wordt ie weggehaald en merk je opeens wat een enorm gat zij achterlaat. En wat krijgen we er voor terug?? Vast weer zo'n jonge hittepetit, net uit de luiers, zonder al teveel ervaring. En ik houd al niet van veranderingen. En we hebben tegenwoordig een flexkracht, een invalster, nou daar vind ik echt geen moer aan. Het gedrocht van Frankenstein is er nog mooi bij. Ik voel me totaal niet op mijn gemak bij haar en werk haar dan ook zo snel mogelijk weer de deur uit. Dan maar niet douchen of dan maar niet mijn band om, ik wil haar zo snel mogelijk weer weg hebben.
Maar ja, ik moet haar aardig vinden, want Mario is altijd zo meegaand. Dus als Mario dan zijn ongenoegen uit bij zijn (ex) CPB-er, wordt dat niet begrepen en ligt Mario weer dwars. Dan ligt het natuurlijk weer aan Mario en niet aan de flexkracht. Want die is toch zo goed en lief voor iedereen. (mag ik een teiltje om te kotsen?)
Ik vind er niks aan!! Ook dat hele gedoe met cadeaus kopen voor de begeleidster die weggaat. We zijn echt geen groep die makkelijk op een lijn ligt. De een wil dit, de ander dat, een hoop gezeur en gezeik. Laat staan iets organiseren. Daarom bedenkt de begeleiding tegenwoordig maar wat voor ons, omdat we het onder elkaar toch nooit eens kunnen worden. Ik heb gezegd dat ik nooit meer ergens aan mee doe, dat is het beste, scheelt een hoop gezeik. Dus kregen we van de week een app over koken. Ik heb meteen gereageerd dat ik niet kom. Hoef ik daar geen hoofdpijn over te krijgen.
Ook heb ik nu zelf cadeaus gekocht voor de begeleidster, er staan er drie op mijn kast. Oké, ik zal vast wat duurder uit zijn dan de rest, maar nu heb ik tenminste dingen die ik bij haar vind passen. Nu is het voor mijn gevoel wel persoonlijk. Maar ik vind er niks aan dat ze weggaat. Zonde dat een mens op een bepaalde leeftijd weggaat en er dan zoveel vertrouwen en ervaring verdwijnt. Ik gun haar best haar pensioen hoor, al overheerst het gevoel van er niks aan vinden heel erg.
Volgende week is het echte afscheidsfeest. (wat een feest, ik kan wel janken)
Ik vind er niks aan!! Dus ik neem nog maar een slokje, voel me gammel en vervelend. En dat zal (helaas) nog wel even zo duren.
Tot ik weer gewend ben aan de kou, de regen weer leuk ga vinden en gewend ben aan een nieuwe die het gat van de oude begeleidster komt opvullen.
Volgende keer weer meer............. Laterss!!!
Heeft dat een reden? Ja, ik vind er niks meer aan!! Ik zie op tegen de herfst en de winter, tegen de regen en de kou. Tegen het zoetsappige vreetfestijn dat Kerstmis heet. De enorme hoeveelheid herhalingen van kerstfilms, die we al tot in den treuren gezien hebben. Ik krijg al hoofdpijn van dat Zwarte Pieten gezeik, wat kan mij het schelen wat Amsterdam Oost van Zwarte Piet vind!! Als wij toch een zwarte Piet willen dan doen we toch gewoon zwart. We laten ons toch zeker de wet niet voorschrijven door een handjevol droeftoeters en de NTR. Stop gewoon eens met zeiken en doe gewoon wat je zelf wilt. Dan nemen hun een gele Piet, prima toch, als ze er blij van worden, moeten ze het zeker niet laten.
En dan gaat er ook nog eens een begeleidster met pensioen... dat vind ik echt drie keer niks. Het voelt alsof er voor mijn raam een enorme boom staat. Met talloze takken en bladeren. En dan wordt ie weggehaald en merk je opeens wat een enorm gat zij achterlaat. En wat krijgen we er voor terug?? Vast weer zo'n jonge hittepetit, net uit de luiers, zonder al teveel ervaring. En ik houd al niet van veranderingen. En we hebben tegenwoordig een flexkracht, een invalster, nou daar vind ik echt geen moer aan. Het gedrocht van Frankenstein is er nog mooi bij. Ik voel me totaal niet op mijn gemak bij haar en werk haar dan ook zo snel mogelijk weer de deur uit. Dan maar niet douchen of dan maar niet mijn band om, ik wil haar zo snel mogelijk weer weg hebben.
Maar ja, ik moet haar aardig vinden, want Mario is altijd zo meegaand. Dus als Mario dan zijn ongenoegen uit bij zijn (ex) CPB-er, wordt dat niet begrepen en ligt Mario weer dwars. Dan ligt het natuurlijk weer aan Mario en niet aan de flexkracht. Want die is toch zo goed en lief voor iedereen. (mag ik een teiltje om te kotsen?)
Ik vind er niks aan!! Ook dat hele gedoe met cadeaus kopen voor de begeleidster die weggaat. We zijn echt geen groep die makkelijk op een lijn ligt. De een wil dit, de ander dat, een hoop gezeur en gezeik. Laat staan iets organiseren. Daarom bedenkt de begeleiding tegenwoordig maar wat voor ons, omdat we het onder elkaar toch nooit eens kunnen worden. Ik heb gezegd dat ik nooit meer ergens aan mee doe, dat is het beste, scheelt een hoop gezeik. Dus kregen we van de week een app over koken. Ik heb meteen gereageerd dat ik niet kom. Hoef ik daar geen hoofdpijn over te krijgen.
Ook heb ik nu zelf cadeaus gekocht voor de begeleidster, er staan er drie op mijn kast. Oké, ik zal vast wat duurder uit zijn dan de rest, maar nu heb ik tenminste dingen die ik bij haar vind passen. Nu is het voor mijn gevoel wel persoonlijk. Maar ik vind er niks aan dat ze weggaat. Zonde dat een mens op een bepaalde leeftijd weggaat en er dan zoveel vertrouwen en ervaring verdwijnt. Ik gun haar best haar pensioen hoor, al overheerst het gevoel van er niks aan vinden heel erg.
Volgende week is het echte afscheidsfeest. (wat een feest, ik kan wel janken)
Ik vind er niks aan!! Dus ik neem nog maar een slokje, voel me gammel en vervelend. En dat zal (helaas) nog wel even zo duren.
Tot ik weer gewend ben aan de kou, de regen weer leuk ga vinden en gewend ben aan een nieuwe die het gat van de oude begeleidster komt opvullen.
Volgende keer weer meer............. Laterss!!!
Reacties
Een reactie posten