Hoog tijd, maar geen zin
Het wordt hoog tijd dat er weer een blog verschijnt, maar ik heb helemaal geen zin. Nou ja, geen zin niet echt, eerder inspiratieloos. Ik had eventueel willen bloggen over de Area 51 vloggers, de opvolgers van de treinvloggers en de treitervloggers. Hoe twee domme jongens zichzelf zo in de nesten hebben gewerkt om maar een hoop volgers op hun YouTube kanalen te scoren. Vooral ook omdat Ties Granzier mij op YouTube heeft gehouden met zijn serie, waarin hij hele steden bouwde met City's Skylines. Door hem heb ik het spel zelf gedownload en bouw ik nu zelf hele steden, onder protest van mijn computer, die moeite schijnt te hebben met de grafische bestanden. Ik volg Ties al meer dan een jaar en vind het een beste jongen. Beetje een watje die, net als iedere jongen, zo nu en dan baldadige streken uithaalt. Ties is niet iemand die denkt, "Laat ik eens lekker in Amerika, Area 51 gaan onderzoeken". Nee, zo is die Govert meer, de jongen met wie hij samen werd opgepakt. Govert zijn kanaal staat vol met filmpjes waarin hij op verboden terrein aan het rondsnuffelen is. Dus ik denk dat Ties zich heeft laten opnaaien door Govert en ze zo saampjes in de bak in Amerika beland zijn. Ik vind het wel een beetje jammer dat ze er met een boete vanaf gekomen zijn en een paar dagen cel. Zeker voor die Govert, die had best dat jaartje mogen blijven zitten. Voor Ties vind ik het wel goed zo, misschien heeft hij nu geleerd dat hij betere vrienden moet gaan zoeken.
En verder, verder heb ik meer het bekende gezemel. De buik die weer eens lastig deed. En nu de bult slanker is (geweest) voel ik de liesbreuk wat meer. Die pijnen waren er altijd al, maar voelen nu anders aan, ze zijn meer aanwezig, omdat de bult soepeler is en zij nu meer grip hebben op mijn gevoelspatronen.
En het lijkt wel of ik aan typ-dyslexie ga lijden. Doordat het verhaal, de gedachten in mijn hoofd sneller gaan dan dat mijn vingers de juiste toetsen gevonden hebben, gooi ik worden en letters door elkaar. Gelukkig heeft Google een spellingscontrole en verbeter ik na elke getypte zin de rood onderstreepte woorden. Ik had echt ooit een cursus blind typen moeten volgen, dan kijk je naar het scherm terwijl je typt. Nu kijk ik naar het toetsenbord en zie dan later op het scherm of de regel goed aangekomen is.
Verder wilde ik eigenlijk een rondje begeleiding doen, maar dat zou niet zo verstandig wezen. Er zit misschien wel iemand tussen die ik finaal zou willen afbranden. Heb ik ook niks aan, voor ik het weet zit ik weer op de strafbankjes tekst en uitleg te geven waarom ik zo lullig gedaan heb.
En over seks, liefde, tederheid en meer van dat geblaat heb ik ook niet zo veel zin om te schrijven. Ik ben alleen, ik blijf alleen en ben alleen maar blij dat ik het niet meer met Zeehossers wil. De rillingen lopen me al over mijn rug als ik bepaalde personen de Rozer in zie komen. Gatver, ik moet er echt niet meer aan denken.
Volgende keer komt er vast wel weer een echte oude vertrouwde blog. Als ik wat meer inspiratie heb.
Dus tot de volgende keer...... Latersssssssss!!!!
En verder, verder heb ik meer het bekende gezemel. De buik die weer eens lastig deed. En nu de bult slanker is (geweest) voel ik de liesbreuk wat meer. Die pijnen waren er altijd al, maar voelen nu anders aan, ze zijn meer aanwezig, omdat de bult soepeler is en zij nu meer grip hebben op mijn gevoelspatronen.
En het lijkt wel of ik aan typ-dyslexie ga lijden. Doordat het verhaal, de gedachten in mijn hoofd sneller gaan dan dat mijn vingers de juiste toetsen gevonden hebben, gooi ik worden en letters door elkaar. Gelukkig heeft Google een spellingscontrole en verbeter ik na elke getypte zin de rood onderstreepte woorden. Ik had echt ooit een cursus blind typen moeten volgen, dan kijk je naar het scherm terwijl je typt. Nu kijk ik naar het toetsenbord en zie dan later op het scherm of de regel goed aangekomen is.
Verder wilde ik eigenlijk een rondje begeleiding doen, maar dat zou niet zo verstandig wezen. Er zit misschien wel iemand tussen die ik finaal zou willen afbranden. Heb ik ook niks aan, voor ik het weet zit ik weer op de strafbankjes tekst en uitleg te geven waarom ik zo lullig gedaan heb.
En over seks, liefde, tederheid en meer van dat geblaat heb ik ook niet zo veel zin om te schrijven. Ik ben alleen, ik blijf alleen en ben alleen maar blij dat ik het niet meer met Zeehossers wil. De rillingen lopen me al over mijn rug als ik bepaalde personen de Rozer in zie komen. Gatver, ik moet er echt niet meer aan denken.
Volgende keer komt er vast wel weer een echte oude vertrouwde blog. Als ik wat meer inspiratie heb.
Dus tot de volgende keer...... Latersssssssss!!!!
Reacties
Een reactie posten