Kippenvel.
Daar stonden ze dan, acht oudere, dementerende, dames. Allemaal in een zwempak en vlindertjes om hun armen, aan de rand van het verwarmde zwembad. Acht vrijwilligers stonden klaar in het water om de dames te helpen. Zeven dames lieten zich, zonder enig gevoel van angst, in het water glijden. Als een stel jonge meiden begonnen ze elkaar nat te spatten en zongen liedjes als "We gaan naar Zandvoort al aan de zee" en "Alle eendjes zwemmen in het water".
De achtste dame stond aan de kant wat te dralen, ze wilde wel, maar eigenlijk ook niet het water in. Een van de vrijwilligers, dat was ik, ging naar haar toe. "kom je niet lekker mee het water in?" vroeg ik. Minachtend keek ze me aan en zei, "Ik ben geen je, ik ben een u voor jou". Ik bood mijn excuses aan en vroeg haar weer of ze mee het water in wilde. Uiteraard nu wel met een beleefde u. Ze pakte me vast en keek me aan, schudde met haar hoofd en fluisterde dat ze niet wist of ze wel kon zwemmen. Ik beloofde haar dat ik heel dicht bij haar zou blijven en zou ingrijpen als ze het eng vond worden in het water. Ze glimlachte naar me en fluisterde dat ze me wel vertrouwde.
Terwijl ze mijn arm stevig vasthield liepen we voorzichtig de brede trap af het water in. Toen ze met haar voeten de bodem voelde liet ze me los, ritste de vlindertjes van haar armen en liet zich voorover het water in glijden. Met keurig slagen schoolslag zwom ze naar de overkant, draaide zich gracieus om en zwom rugslag crawl weer terug. Ik stond met een laag kippenvel op mijn armen toe te kijken naar deze vrouw. Plots verdween ze onderwater om aan het einde van het bad weer boven te komen en borstcrawl terug te zwemmen.
Drie kwartier duurde zo'n zwemmiddag en ruim een half uur heeft ze gezwommen. Maar ja, toen werd het tijd om weg te gaan. En hoe ik en andere vrijwilligers ook met haar praatte dat ze echt uit het zwembad moest, ze bleef zich verzetten en wilde nog meer zwemmen. Haar man en een begeleider van het tehuis waar de dames woonden, hebben haar uit het water weten te praten. Haar man vertelde me dat zijn vrouw vroeger zwemkampioen was geweest en aan heel wat wedstrijden had mee gedaan.
Als ik tegenwoordig berichten lees op Facebook, hoe goed mensen bezig zijn met vrijwilligerswerk en het anderen naar hun zin maken. Dan gaan mijn gedachten vaak naar al die jaren dat ik vrijwilligerswerk gedaan heb. En meestal denk ik dan meteen aan deze bijzondere vrouw. En zelfs als ik aan haar terug denk, krijg ik nog steeds kippenvel.
Volgende keer weer meer... Laterss
De achtste dame stond aan de kant wat te dralen, ze wilde wel, maar eigenlijk ook niet het water in. Een van de vrijwilligers, dat was ik, ging naar haar toe. "kom je niet lekker mee het water in?" vroeg ik. Minachtend keek ze me aan en zei, "Ik ben geen je, ik ben een u voor jou". Ik bood mijn excuses aan en vroeg haar weer of ze mee het water in wilde. Uiteraard nu wel met een beleefde u. Ze pakte me vast en keek me aan, schudde met haar hoofd en fluisterde dat ze niet wist of ze wel kon zwemmen. Ik beloofde haar dat ik heel dicht bij haar zou blijven en zou ingrijpen als ze het eng vond worden in het water. Ze glimlachte naar me en fluisterde dat ze me wel vertrouwde.
Terwijl ze mijn arm stevig vasthield liepen we voorzichtig de brede trap af het water in. Toen ze met haar voeten de bodem voelde liet ze me los, ritste de vlindertjes van haar armen en liet zich voorover het water in glijden. Met keurig slagen schoolslag zwom ze naar de overkant, draaide zich gracieus om en zwom rugslag crawl weer terug. Ik stond met een laag kippenvel op mijn armen toe te kijken naar deze vrouw. Plots verdween ze onderwater om aan het einde van het bad weer boven te komen en borstcrawl terug te zwemmen.
Drie kwartier duurde zo'n zwemmiddag en ruim een half uur heeft ze gezwommen. Maar ja, toen werd het tijd om weg te gaan. En hoe ik en andere vrijwilligers ook met haar praatte dat ze echt uit het zwembad moest, ze bleef zich verzetten en wilde nog meer zwemmen. Haar man en een begeleider van het tehuis waar de dames woonden, hebben haar uit het water weten te praten. Haar man vertelde me dat zijn vrouw vroeger zwemkampioen was geweest en aan heel wat wedstrijden had mee gedaan.
Als ik tegenwoordig berichten lees op Facebook, hoe goed mensen bezig zijn met vrijwilligerswerk en het anderen naar hun zin maken. Dan gaan mijn gedachten vaak naar al die jaren dat ik vrijwilligerswerk gedaan heb. En meestal denk ik dan meteen aan deze bijzondere vrouw. En zelfs als ik aan haar terug denk, krijg ik nog steeds kippenvel.
Volgende keer weer meer... Laterss
Reacties
Een reactie posten