Ik ga maar eens een beetje dat hele zooitje spanningen opschrijven, of zoals ze dat noemen "van me af schrijven".
Deze blog krijgt de twee titels mee van de blogs van Jan van Moorsel. Leven op Seresta (oxacepam) en De dreger op rak.
En dan heb ik meteen één probleem van de hele kluwen spanningen aangesneden. Want nu Jan van Moorsel eindelijk weg is, keert bij mij ook de rust terug. In deze blog noem ik niet meer steeds zijn naam voluit, maar maak er een beetje Brabants "Ons Jan" van. Tussen Ons Jan en mij waren altijd al spanningen, een soort wedijver wie het ziekste zou zijn. Van Ons Jan's kant een hoop jaloezie dat ik in zijn ogen meer kon dan hij. Met als gevolg, wat ik dan nog kon, dat heeft hij op slinkse wijze verpest en er voor gezorgd dat ik een hoop dingen niet meer mocht doen. Daarvoor gebruikte hij dan Femke als zijn marionet, in de hoop dat hijzelf buiten beeld zou blijven. Maar hij ging het steeds opzichtiger doen. "Ons Jan is dreger op rek" dat zal vast iets betekenen als "Ons Jan is altijd maar de hort op" is altijd maar weg. En meestal was Ons Jan ook weg, al deed hij in de Rozer heel zielig dat hij van de vierentwintig uren die de dag telt er eenentwintig in zijn bed ligt, omdat hij zo moe is. Want Ons Jan was overal, behalve in zijn bed. Je kwam hem heel vaak tegen in het dorp, zat ie weer op een terras bij de broodjeszaak of bij een strandtent. Of hij reed over de toeristenmarkt. Of hij had therapie, anderhalf uur zwemmen en dan niet wat ronddobberen, nee intensieve oefeningen. Best knap als je zo doodongelukkig zielig bent dat je bijna nergens meer toe in staat bent.
Hehe, dat is ff lekker zo zeiken over die gozer. Als ik deze blog had geplaatst als Ons Jantje hier nog zou wonen, zou ik daar heel lang last van gehad hebben. (al stuur ik hem nu rustig een mailtje met de link van deze blog hoor, zodat hij weet hoe ik over hem denk en dacht, als hij dat nog niet wist)
Ons Jan heeft ook een hartafwijking en had ook een navelbreuk. Ook een grote maar lang niet zo groot als die van mij. Ons Jan vond dat vreselijk die breuk en daar geef ik hem geen ongelijk in, want het is best lastig. Maar ookal heeft Ons Jan me vaak pijn gedaan, het pijnlijkst was de dag dat hij zei: "Ik zou mijn ogen uit mijn kop schamen, als ik net zo'n grote bult als Mario zou hebben, mijn bult moet eraf !!"
En toen is eigenlijk de ellende waarom Ons Jantje zich zo zielig voelt begonnen. Zijn hart was zwak, toch werd de breuk aangepakt, een matje in de buik geplaatst en weg was de bult. Maar Ons Jan werd niet beter, hij werd zieker. (beetje boontje komt om zijn loontje) Want ja, al dat vocht wilde toch ergens heen en het reservoir (de bult) was weg. Dus Ons Jan wilde daar ook van af en werd proefkonijn van mijn meest gehate cardioloog Dokter Vliegen. Die heeft mij ook zoveel valse hoop gegeven en gemaakt tot wat ik nu ben. Nu is Ons Jan bezig voor buikdyalise, die moet en zal hij hebben, want dan wordt hij beter. Ik hoop het voor hem en daar kan hij in Deurne rustig mee aan de slag.
Ikzelf ben niet meer van het beter worden. Ik weet dat mijn hart erg zwak is, dat ik ondanks die wetenschap vaak mijn grenzen tart en overschrijdt. Ik doe meer dan ik kan en ook dat eist zijn tol, maar ik heb het er voor over. Naar een ziekenhuis wil ik niet meer, ik wil geen proefkonijn meer zijn, niet voor mezelf en niet voor anderen. Ze kunnen me toch niet meer helpen in een ziekenhuis. Bij de minste of geringste ernstige ingreep die bij mij zou moeten plaatsvinden weten we al dat we negentig procent kans hebben dat het fout gaat en het verhaal eindigt met de dood. Dus laat maar.
Maar ja als je dan een pas nieuwe dokter aan je bed hebt die je nog niet zo goed kent en die dan heel lief voorstelt om morgen in het ziekenhuis een echo te laten maken... tsja dan heb je Mario op de kast. Met als gevolg een paniekaanval over de al lopende spanningen en zere buik heen. We houden het voorlopig maar op een virusje en spanningen, veel rusten, van je afschrijven en leven op Seresta.
En de dreger op rek ? Mwa dat komt vanzelf wel weer.
Tot zover de eerste spanningen..... latersssssssssssssssssss
Deze blog krijgt de twee titels mee van de blogs van Jan van Moorsel. Leven op Seresta (oxacepam) en De dreger op rak.
En dan heb ik meteen één probleem van de hele kluwen spanningen aangesneden. Want nu Jan van Moorsel eindelijk weg is, keert bij mij ook de rust terug. In deze blog noem ik niet meer steeds zijn naam voluit, maar maak er een beetje Brabants "Ons Jan" van. Tussen Ons Jan en mij waren altijd al spanningen, een soort wedijver wie het ziekste zou zijn. Van Ons Jan's kant een hoop jaloezie dat ik in zijn ogen meer kon dan hij. Met als gevolg, wat ik dan nog kon, dat heeft hij op slinkse wijze verpest en er voor gezorgd dat ik een hoop dingen niet meer mocht doen. Daarvoor gebruikte hij dan Femke als zijn marionet, in de hoop dat hijzelf buiten beeld zou blijven. Maar hij ging het steeds opzichtiger doen. "Ons Jan is dreger op rek" dat zal vast iets betekenen als "Ons Jan is altijd maar de hort op" is altijd maar weg. En meestal was Ons Jan ook weg, al deed hij in de Rozer heel zielig dat hij van de vierentwintig uren die de dag telt er eenentwintig in zijn bed ligt, omdat hij zo moe is. Want Ons Jan was overal, behalve in zijn bed. Je kwam hem heel vaak tegen in het dorp, zat ie weer op een terras bij de broodjeszaak of bij een strandtent. Of hij reed over de toeristenmarkt. Of hij had therapie, anderhalf uur zwemmen en dan niet wat ronddobberen, nee intensieve oefeningen. Best knap als je zo doodongelukkig zielig bent dat je bijna nergens meer toe in staat bent.
Hehe, dat is ff lekker zo zeiken over die gozer. Als ik deze blog had geplaatst als Ons Jantje hier nog zou wonen, zou ik daar heel lang last van gehad hebben. (al stuur ik hem nu rustig een mailtje met de link van deze blog hoor, zodat hij weet hoe ik over hem denk en dacht, als hij dat nog niet wist)
Ons Jan heeft ook een hartafwijking en had ook een navelbreuk. Ook een grote maar lang niet zo groot als die van mij. Ons Jan vond dat vreselijk die breuk en daar geef ik hem geen ongelijk in, want het is best lastig. Maar ookal heeft Ons Jan me vaak pijn gedaan, het pijnlijkst was de dag dat hij zei: "Ik zou mijn ogen uit mijn kop schamen, als ik net zo'n grote bult als Mario zou hebben, mijn bult moet eraf !!"
En toen is eigenlijk de ellende waarom Ons Jantje zich zo zielig voelt begonnen. Zijn hart was zwak, toch werd de breuk aangepakt, een matje in de buik geplaatst en weg was de bult. Maar Ons Jan werd niet beter, hij werd zieker. (beetje boontje komt om zijn loontje) Want ja, al dat vocht wilde toch ergens heen en het reservoir (de bult) was weg. Dus Ons Jan wilde daar ook van af en werd proefkonijn van mijn meest gehate cardioloog Dokter Vliegen. Die heeft mij ook zoveel valse hoop gegeven en gemaakt tot wat ik nu ben. Nu is Ons Jan bezig voor buikdyalise, die moet en zal hij hebben, want dan wordt hij beter. Ik hoop het voor hem en daar kan hij in Deurne rustig mee aan de slag.
Ikzelf ben niet meer van het beter worden. Ik weet dat mijn hart erg zwak is, dat ik ondanks die wetenschap vaak mijn grenzen tart en overschrijdt. Ik doe meer dan ik kan en ook dat eist zijn tol, maar ik heb het er voor over. Naar een ziekenhuis wil ik niet meer, ik wil geen proefkonijn meer zijn, niet voor mezelf en niet voor anderen. Ze kunnen me toch niet meer helpen in een ziekenhuis. Bij de minste of geringste ernstige ingreep die bij mij zou moeten plaatsvinden weten we al dat we negentig procent kans hebben dat het fout gaat en het verhaal eindigt met de dood. Dus laat maar.
Maar ja als je dan een pas nieuwe dokter aan je bed hebt die je nog niet zo goed kent en die dan heel lief voorstelt om morgen in het ziekenhuis een echo te laten maken... tsja dan heb je Mario op de kast. Met als gevolg een paniekaanval over de al lopende spanningen en zere buik heen. We houden het voorlopig maar op een virusje en spanningen, veel rusten, van je afschrijven en leven op Seresta.
En de dreger op rek ? Mwa dat komt vanzelf wel weer.
Tot zover de eerste spanningen..... latersssssssssssssssssss
Hey Mario, eigenlijk weet ik niet genoeg over jouw relatie tot Ons Jan voor een goede reactie, maar hierbij toch een poging.
BeantwoordenVerwijderenAls ik eerlijk was heb ook ik je altijd gezien 'die Hagenees waarmee ik kon lachen die kon lopen en een scoot-mobiel had'. Hierdoor voel ik me dan ook wel schuldig dat ik nooit de moeite heb genomen om er achter waarom je hier zat (niemand komt hier voor z'n lol tussen de andere mongols zitten).
Ik heb wel gemerkt dat terwijl Ons Jan claimde dag en nacht in bed te liggen, hij als hij in de Rozer was, hij wel sterke drank nam (pure whiskey). Ikzelf had (en heb) niet zoveel zorg nodig, en ik merkte daardoor dus ook pas laat dat hij inderdaad veel zorg opnam. Ik zag hem nooit buiten de Rozer, zeker niet in het zwembad ofzo maar ik heb geen reden om je te betwijfelen.
Tenzij je het specifiek meldt zal ik je trouwens gewoon weer gaan zien als die 'Hagenees waarmee ik kan lachen die een scoot-mobiel heeft', niet alleen omdat je je zo gedraagt, maar ook omdat ik denk dat je zo zien het beste voor je is.
(Positive vibes).
Groet, Ief