De jongen in het park (deel 3)

Na een paar stappen bleef de jongen staan. Hij keek om naar de bankjes en de pomp. Hoe vaak had hij hier niet gezeten met een groepje jongens dat een hecht vriendenclubje was geworden. Ze hadden er samen gelachen, gehuild, lief en leed gedeeld en onder het genot van drank en jointjes enorme gore moppen getapt. De jongen glimlachte. Helaas had aids er een einde aangemaakt. Enkele jongens uit de groep kregen het HIV-virus en waren er ook aan overleden. De jongen zuchtte, draaide zich met een bedroefd gevoel om en begon weer te lopen. Hoe meer hij in de buurt van "zijn boom" kwam, hoe meer stadsgeluiden tot in het park reikten. Ergens in de verte hoorde de jongen een kerkklok twaalf uur slaan. Verschrikt stond hij stil. Twaalf uur, nu moest hij echt richting huis, nou ja richting de bushalte want over drie kwartier zou de laatste bus komen. Maar binnenin hem vrat dat onbestendige gevoel, de hunkering, de honger naar "samen zijn" de lust naar seks en al die andere onbeschrijfelijke gevoelens die hem deden verhinderen om naar huis te gaan. Het gevoel maakte hem misselijk en hij besefte hoe moe hij was. Moe van het verlangen, moe van de hele dag in het park zijn, moe van de honger, moe van zichzelf. Een heldere lichtbundel en het gekraak van een fiets deed hem opkijken. "Hey hoi !" riep een vrolijke stem vanaf de fiets. De jongen groette vriendelijk. Op de fiets zat best een aantrekkelijke knaap van ergens in de twintig. "Heb je even zin in een verzetje ?" vroeg de knaap. "Zou het dan toch eindelijk gebeuren ?" dacht de jongen hoopvol en ging met de knaap mee de bosjes in. Even beleefde de jongen iets van "samen zijn", maar zoals gewoonlijk duurde het veel te kort. De knaap wist precies wat hij wel en niet wilde en nog geen tien minuten later stonden ze weer beiden op het pad. "Slaap lekker voor straks !" riep de knaap, sprong op zijn fiets en reed weg.

Daar stond de jongen weer, alleen, nog altijd hunkerend naar al die onbeantwoorde gevoelens. Hij had zelf niet eens een hoogtepunt gehad. En hij was zo moe, zo ontzettend moe. Hij ging weer terug de bosjes in, verplichtte zichzelf tot "de daad", trok daarna zijn "zomerse parkkleding" uit en deed zijn gewone kleding weer aan. Verdrietig, moe en lamlendig liep hij richting de "Westelijke uitgang", dan het laantje door en voor hem lag de tweebaansweg met tussen de twee banen een graslandje. En daar aan de overkant stond de bushalte. Ondanks dat het al laat was, reed er nog behoorlijk veel verkeer over de tweebaansweg. En net toen de jongen dacht dat hij eventueel zou kunnen oversteken, zag hij in zijn ooghoek de bus aankomen rijden. Snel stak hij de eerste baan over, maar toen hij op het tussen graslandje stond om de volgende weg over te steken, zag hij de bus met een aardig gangetje de halte voorbij rijden.  "Shit !!" zuchtte de jongen en raakte enigszins in paniek. "Wat nu ??" Nu moest hij dat hele takke eind naar huis lopen. Hij kon ook in het bushokje de nacht doorbrengen, maar ook daar was hij te moe voor. Toch ging hij even op het bankje in het bushokje zitten. Pakte maar weer eens zijn pakje shag en rolde maar weer een shaggie. Met tegenzin stak hij hem aan en begon eens goed na te denken. Wat een ongelofelijke klote dag was het vandaag. Hoe vaak moest hij nog hunkeren naar "samen zijn" ? Naar een vriend, een relatie ? Hoeveel mannen moest hij nog bevredigen, in de hoop dat hij bij ze zou mogen blijven, bij ze zou mogen horen ?? Zouden al die onbeschrijfelijke gevoelens ooit beantwoord worden ?? Hoelang nog ??? Hij vloekte en riep heel hard "Wat een ongelofelijk eenzaam klote leven heeft een homo eigenlijk !!!".....


Note:
"De jongen in het park." is hier en daar ietwat autobiografisch. Geen van de andere personages en hun bijbehorende verhalen in het verhaal bestaan echt, al zijn ze wel gebaseerd op herinneringen aan gebeurtenissen. Het park, zoals in het verhaal beschreven is een samenvoegsel van meerdere bestaande parken in en om Den Haag.

Mario.