Een belangrijke keuze
Ik ben iemand die graag voor mensen klaar staat. Iemand die graag mensen helpt, beschermt, lief heeft en steunt. Iemand die des gevraagd of geheel ongevraagd met raad en daad en op- en aanmerkingen komt aandraven wanneer iemand hulp nodig heeft of ik denk dat ie hulp nodig heeft.
Op allerlei gebieden heb ik altijd wel in de zorgverlenende sector gezeten. Ik heb veel met (al dan niet dementerende) bejaarden gedaan. Gezwommen met verstandelijk beperkte kinderen en dove kinderen. Ik heb menig jongen door de eenzaamheid geholpen. Kortom ik stond en sta altijd wel voor iedereen klaar.
Ook hier op het Zeehos, ik wil graag helpen als ik dat kan. Ik leef met bijna iedereen mee, zorg goed voor mijn buurvrouw en help soms op plekken waar ik eigenlijk niet mag staan of komen. Helemaal niet erg, in het geval van zorg zijn regels en grenzen om overtreden te worden. Maar !!! Daar schuilt dus een gevaar !! Ik overschrijd zoals ik de laatste tijd uit ervaring ondervind, ook mijn eigen grenzen. Loop ik te hard achter anderen aan waardoor ik mezelf op een zijspoor zet en compleet voorbij loop. En dat kost me wat. Vooral nu mijn buik over mijn lichaam heerst. Zodra ik teveel hooi op mijn vork neem, dan fluit de buik mij terug. "Hey joh Mario, stop met dat rennen voor anderen, nu je nest in en denk aan jezelf !!" En dan lig ik weer plat, met alle ongemakken van dien.
En als ik dan plat lig dan valt mij iets op, althans het begint me steeds meer op te vallen. Ik ren en vlieg voor iedereen, maar als ik plat lig dan hoor en zie ik maar bar weinig mensen. Dan zijn er maar een of twee mensen die echt voor mij rennen en vliegen en de rest lijkt het wel gescheten te vinden. En er komen wel honderd lieve reacties op Facebook hoor als ik meld dat ik ziek ben, maar dat is toch weer heel iets anders vind ik. Niet dat ik het niet waardeer hoor, alleen mis ik ook iemand die wel klaar staat, die ook zonder nadenken (of wel een beetje nadenkt) klaar staat en er voor me wil zijn. Mis ik ook de knuffel die ik ook op dat moment hard nodig heb, terwijl ik anderen overlaad met knuffels.
En er zijn gelukkig twee mensen die het wel doen hoor en de begeleiding is echt super top, allemaal even lief. Alleen het menselijke van dichtbij staande vrienden, waarvan ik denk dat zijn mijn vrienden, dat mis ik op zo'n moment. En de mensen waar ik het juist niet van verwacht, die lopen het hardst.
Dus ik heb na wikken en wegen en veel liggen denken de keuze gemaakt dat ik vanaf nu voor mezelf kies !! Makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik ga er wel aan werken. Ik stop met het achterna hollen van anderen. Ben je ziek of heb je hulp nodig ?? Heel triest en ik ben er voor je, alleen niet meer zoals ik er voor je was. Mijn lichaam en mijn gezondheid gaan voor.
Klinkt best hard eigenlijk, maar het is wel nodig.
Volgende keer weer een nieuwe blog................ Laterssssssss !!
Op allerlei gebieden heb ik altijd wel in de zorgverlenende sector gezeten. Ik heb veel met (al dan niet dementerende) bejaarden gedaan. Gezwommen met verstandelijk beperkte kinderen en dove kinderen. Ik heb menig jongen door de eenzaamheid geholpen. Kortom ik stond en sta altijd wel voor iedereen klaar.
Ook hier op het Zeehos, ik wil graag helpen als ik dat kan. Ik leef met bijna iedereen mee, zorg goed voor mijn buurvrouw en help soms op plekken waar ik eigenlijk niet mag staan of komen. Helemaal niet erg, in het geval van zorg zijn regels en grenzen om overtreden te worden. Maar !!! Daar schuilt dus een gevaar !! Ik overschrijd zoals ik de laatste tijd uit ervaring ondervind, ook mijn eigen grenzen. Loop ik te hard achter anderen aan waardoor ik mezelf op een zijspoor zet en compleet voorbij loop. En dat kost me wat. Vooral nu mijn buik over mijn lichaam heerst. Zodra ik teveel hooi op mijn vork neem, dan fluit de buik mij terug. "Hey joh Mario, stop met dat rennen voor anderen, nu je nest in en denk aan jezelf !!" En dan lig ik weer plat, met alle ongemakken van dien.
En als ik dan plat lig dan valt mij iets op, althans het begint me steeds meer op te vallen. Ik ren en vlieg voor iedereen, maar als ik plat lig dan hoor en zie ik maar bar weinig mensen. Dan zijn er maar een of twee mensen die echt voor mij rennen en vliegen en de rest lijkt het wel gescheten te vinden. En er komen wel honderd lieve reacties op Facebook hoor als ik meld dat ik ziek ben, maar dat is toch weer heel iets anders vind ik. Niet dat ik het niet waardeer hoor, alleen mis ik ook iemand die wel klaar staat, die ook zonder nadenken (of wel een beetje nadenkt) klaar staat en er voor me wil zijn. Mis ik ook de knuffel die ik ook op dat moment hard nodig heb, terwijl ik anderen overlaad met knuffels.
En er zijn gelukkig twee mensen die het wel doen hoor en de begeleiding is echt super top, allemaal even lief. Alleen het menselijke van dichtbij staande vrienden, waarvan ik denk dat zijn mijn vrienden, dat mis ik op zo'n moment. En de mensen waar ik het juist niet van verwacht, die lopen het hardst.
Dus ik heb na wikken en wegen en veel liggen denken de keuze gemaakt dat ik vanaf nu voor mezelf kies !! Makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik ga er wel aan werken. Ik stop met het achterna hollen van anderen. Ben je ziek of heb je hulp nodig ?? Heel triest en ik ben er voor je, alleen niet meer zoals ik er voor je was. Mijn lichaam en mijn gezondheid gaan voor.
Klinkt best hard eigenlijk, maar het is wel nodig.
Volgende keer weer een nieuwe blog................ Laterssssssss !!
Reacties
Een reactie posten