Jan van Moorsel
Jan van Moorsel (of zoals hij in mijn blogs genoemd werd "Ons Jan") is overleden.
Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om een blog over hem te schrijven. Het is jammer dat zijn wens en weg om beter te worden zo is geëindigd. Van mij hoefde hij ook geen lijdensweg te hebben.
We waren nu eenmaal verschillend. Hij was er heilig van overtuigd dat onderzoeken, ziekenhuizen en wat medisch allemaal nog meer, allemaal ten goede zouden komen en dat hij er beter door zou worden. Ik hoef al dat geëxperimenteer van dokters en onderzoeken niet. Ik ga een andere weg, een weg die ook steeds minder zal worden, maar hopelijk wel leefbaar. En anders (grof gezegd) jammer dan en een spuitje en weg.
En nu hij overleden is, is het eigenlijk voor mijn gevoel wel goed zo. We wisten al een tijdje dat Jan op sterven lag. Ik heb geen contact met hem gezocht. Ik vond dat niet nodig en ik heb hem al zo vaak boos en brutaal benaderd, dat andere woorden (niet alleen bij hem, maar ook bij mij) volkomen belachelijk zouden overkomen.
Het enige wat ik wel erg jammer vind en dat vind ik echt jammer voor al die mensen die wel begaan met hem waren en met hem mee hebben geleefd, is dat Jan geen afscheidsblog geschreven heeft.
Al was het alleen maar een blog waarin hij gedag zei. Door geen blog te schrijven, heeft Jan nu, in mijn ogen, laten zien hoe hooghartig hij heel vaak was. De wereld draaide alleen om hem.
En eigenlijk hoort zo'n gedachte niet naar iemand die overleden is. Over de doden niets dan goed, zeggen ze. Maar een woordje als "dag" kost niks en had best opgeschreven mogen worden.
Jan van Moorsel is niet meer. Rust zacht........
Tot de volgende blog...... Mario.
Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om een blog over hem te schrijven. Het is jammer dat zijn wens en weg om beter te worden zo is geëindigd. Van mij hoefde hij ook geen lijdensweg te hebben.
We waren nu eenmaal verschillend. Hij was er heilig van overtuigd dat onderzoeken, ziekenhuizen en wat medisch allemaal nog meer, allemaal ten goede zouden komen en dat hij er beter door zou worden. Ik hoef al dat geëxperimenteer van dokters en onderzoeken niet. Ik ga een andere weg, een weg die ook steeds minder zal worden, maar hopelijk wel leefbaar. En anders (grof gezegd) jammer dan en een spuitje en weg.
En nu hij overleden is, is het eigenlijk voor mijn gevoel wel goed zo. We wisten al een tijdje dat Jan op sterven lag. Ik heb geen contact met hem gezocht. Ik vond dat niet nodig en ik heb hem al zo vaak boos en brutaal benaderd, dat andere woorden (niet alleen bij hem, maar ook bij mij) volkomen belachelijk zouden overkomen.
Het enige wat ik wel erg jammer vind en dat vind ik echt jammer voor al die mensen die wel begaan met hem waren en met hem mee hebben geleefd, is dat Jan geen afscheidsblog geschreven heeft.
Al was het alleen maar een blog waarin hij gedag zei. Door geen blog te schrijven, heeft Jan nu, in mijn ogen, laten zien hoe hooghartig hij heel vaak was. De wereld draaide alleen om hem.
En eigenlijk hoort zo'n gedachte niet naar iemand die overleden is. Over de doden niets dan goed, zeggen ze. Maar een woordje als "dag" kost niks en had best opgeschreven mogen worden.
Jan van Moorsel is niet meer. Rust zacht........
Tot de volgende blog...... Mario.
Een duidelijk, hard, en eerlijk 'afscheidsblog'. En hoewel ik het aan de ene kant wel met je eens ben dat ik een afscheidsbriefje; hoe-dan-ook had gezien, lijkt me zo'n briefje ook wel heel lastig schrijven (in ieder geval zonder heel erg melodramatisch over te komen). Want je verklaart jezelf nog niet direct voor dood.
BeantwoordenVerwijderen