Vijf jaar Zeehos
Nog even en dan is het zover, dan woon ik hier alweer vijf jaar. Donderdag 8 augustus om precies te zijn. Maar die dag mag ik naar de tandarts en ik weet zeker dat ik na het bezoek aan de tandarts te beroerd ben voor een blog. (smiley met glazenbol) Dus doe ik vandaag de grote blog over vijf jaar wonen op het Zeehos.
Toen ik hier logeerde in het oude Herriehuis, had ik het verschrikkelijk naar mijn zin. Ik wilde dolgraag op het Zeehos komen wonen. Dus 8 augustus 2008 kwam ik op het Herriehuis te wonen. (blije smiley) Het Herriehuis had wel iets, ondanks de kleine kamertjes was het er gezellig, kwam je altijd wel een bewoner of personeelslid tegen. Je maakte met iedereen een praatje en je kon in de gezamelijke woonkamer leuke dingen doen met elkaar. En toen gingen we verhuizen naar de Zeereepstraat, naar de Tol-, Fuik- en Penhoorn. Ik kwam op de Penhoorn te wonen. Dat leek toch meer op het op mezelf wonen in Den Haag. Het was afstandelijker, geen gezamelijke woonkamer, er was geen gang meer waar je iemand kon tegen komen, het werd wat eenzamer. Personeel (wat we later opeens begeleiding moesten gaan noemen) kwam alleen op afspraak, maar er werd toen nog wel van alles georganiseerd om samen met de gehele groep te doen.
Maar ook dat veranderde toen een nieuw protocol werd ingevoerd dat personeel/begeleiding werk en privé gescheiden moesten houden en wij als cliënt niets meer met personeel/begeleiding na werktijd mochten doen. Strenge regels die contact via (toen nog) Hyves verbood (tegenwoordig Facebook), want stel dat je je aan het personeel zou gaan hechten of dat andere cliënten jaloers zouden worden dat jij wel een personeelslid op Hyves/Facebook hebt en zij niet. Of dat personeel/begeleiding wel met jou en niet met hun een dagje weg zouden gaan. (beetje dat kinderachtige iftekif)
Maar dat komt ook voort uit de verschillende niveau's van cliënten die hier wonen op het terrein.
Ik heb me nooit echt gerealiseerd dat mensen met een lichamelijke beperking ook een verstandelijke beperking of tekortkoming zouden kunnen hebben. Ik had op geestelijk gebied allemaal "gezonde" mensen verwacht, maar die wel een lichamelijke beperking zouden hebben. Juist die verschillen in niveau's maakt dat ik het die vijf jaar hier ook niet zo leuk vind, omdat ik er (on)bewust toch niet aan kan wennen, soms irriteert het me mateloos.
Dat wil niet zeggen dat ik die mensen niet aardig vind, want ik kan prima met ze overweg, ik heb ook de grootste lol met ze. Maar ergens van binnen blijft er toch iets van onvrede.
Wat ik hier wel zalig vind is dat je zo weinig onkosten hebt. Er gaat een deel van mijn uitkering naar de AWBZ/WMO en van dat andere deel kan ik doen en laten wat ik wil. Dat was in Den Haag wel ff anders. Met elke maand weer de vaste lasten als huur, water, gas en licht, onroerendgoed en reinigingsbelastingen en ga zo maar door.
Wat dat betreft is het Zeehos dan een goudmijn. Ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst rood heb gestaan. Ik heb mijn saldo alleen maar zien stijgen. En als bewoners/cliënten dan klagen dan zeg ik ook altijd dat ze hier in een paradijs wonen. Ik weet wel zeker dat je met een uitkering als de WA-Jong echt niet zo'n huis kunt bekostigen als waar ik nu inzit. Plus dat je er dan nog je zorg en boodschappen bij krijgt.
Vijf jaar alweer, ik denk dat ik best nog meer kan vertellen over vijf jaar Zeehos, maar dat doe ik dan een volgende keer (smiley)
Tot laterssssssssssssssssssss........
Toen ik hier logeerde in het oude Herriehuis, had ik het verschrikkelijk naar mijn zin. Ik wilde dolgraag op het Zeehos komen wonen. Dus 8 augustus 2008 kwam ik op het Herriehuis te wonen. (blije smiley) Het Herriehuis had wel iets, ondanks de kleine kamertjes was het er gezellig, kwam je altijd wel een bewoner of personeelslid tegen. Je maakte met iedereen een praatje en je kon in de gezamelijke woonkamer leuke dingen doen met elkaar. En toen gingen we verhuizen naar de Zeereepstraat, naar de Tol-, Fuik- en Penhoorn. Ik kwam op de Penhoorn te wonen. Dat leek toch meer op het op mezelf wonen in Den Haag. Het was afstandelijker, geen gezamelijke woonkamer, er was geen gang meer waar je iemand kon tegen komen, het werd wat eenzamer. Personeel (wat we later opeens begeleiding moesten gaan noemen) kwam alleen op afspraak, maar er werd toen nog wel van alles georganiseerd om samen met de gehele groep te doen.
Maar ook dat veranderde toen een nieuw protocol werd ingevoerd dat personeel/begeleiding werk en privé gescheiden moesten houden en wij als cliënt niets meer met personeel/begeleiding na werktijd mochten doen. Strenge regels die contact via (toen nog) Hyves verbood (tegenwoordig Facebook), want stel dat je je aan het personeel zou gaan hechten of dat andere cliënten jaloers zouden worden dat jij wel een personeelslid op Hyves/Facebook hebt en zij niet. Of dat personeel/begeleiding wel met jou en niet met hun een dagje weg zouden gaan. (beetje dat kinderachtige iftekif)
Maar dat komt ook voort uit de verschillende niveau's van cliënten die hier wonen op het terrein.
Ik heb me nooit echt gerealiseerd dat mensen met een lichamelijke beperking ook een verstandelijke beperking of tekortkoming zouden kunnen hebben. Ik had op geestelijk gebied allemaal "gezonde" mensen verwacht, maar die wel een lichamelijke beperking zouden hebben. Juist die verschillen in niveau's maakt dat ik het die vijf jaar hier ook niet zo leuk vind, omdat ik er (on)bewust toch niet aan kan wennen, soms irriteert het me mateloos.
Dat wil niet zeggen dat ik die mensen niet aardig vind, want ik kan prima met ze overweg, ik heb ook de grootste lol met ze. Maar ergens van binnen blijft er toch iets van onvrede.
Wat ik hier wel zalig vind is dat je zo weinig onkosten hebt. Er gaat een deel van mijn uitkering naar de AWBZ/WMO en van dat andere deel kan ik doen en laten wat ik wil. Dat was in Den Haag wel ff anders. Met elke maand weer de vaste lasten als huur, water, gas en licht, onroerendgoed en reinigingsbelastingen en ga zo maar door.
Wat dat betreft is het Zeehos dan een goudmijn. Ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst rood heb gestaan. Ik heb mijn saldo alleen maar zien stijgen. En als bewoners/cliënten dan klagen dan zeg ik ook altijd dat ze hier in een paradijs wonen. Ik weet wel zeker dat je met een uitkering als de WA-Jong echt niet zo'n huis kunt bekostigen als waar ik nu inzit. Plus dat je er dan nog je zorg en boodschappen bij krijgt.
Vijf jaar alweer, ik denk dat ik best nog meer kan vertellen over vijf jaar Zeehos, maar dat doe ik dan een volgende keer (smiley)
Tot laterssssssssssssssssssss........
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen