Verlangen naar... ja naar wat eigenlijk ??
Dit wordt waarschijnlijk de vaagste blog die ik ooit geschreven heb. Ik heb enkele dagen al hele rare gevoelens, gedachten, een verlangen naar iets, iets vertrouwds en toch onbekends. En ik ga het gewoon eens opschrijven zoals het voelt, dus niet mooi verwoorden in keurige, goed doordachte zinnen. Maar gewoon zoals het als de dikke soep in mijn hoofd borrelt.
Mijn gedachten worden begeleidt door muziek uit de Efteling. Deze muziek: http://www.youtube.com/watch?v=CkYxNctkvU8
Ik ben ook bezig met mensen die er niet meer zijn, eentje is er wel, maar die is toch afwezig door ziekte en de ander is mijn vader en die is al dertien jaar dood. Natuurlijk zijn er ook andere mensen bij, maar deze twee mensen voeren de boventoon. En dicht naast me speelt mijn moeder mee, die ook al enkele dagen met vreemde gevoelens loopt.
Als een soort telepathische band, wat hangt er boven ons hoofd ? Wat is er aan de hand ? En ik verlang, verlang naar wouden, waar in vlammen roze en goud, verbrandend en herrijzend de Feniks zich ophoudt. Maar ook de wouden en de bossen, vol met groen en gras. Waar tijgers sluipen en jagen. Waar rollercoasters tussen de bomen razen, looping in en uit, door kurkentrekkers en scherpe bochten. Verlangen naar de Efteling, verlangen naar huis, naar Slagharen. Het reuzenrad, de monorail en Lang Nek die alles in de gaten houdt. Maar ook naar mijn draak, vijfenzeventig meter hoog met een vleugel spanwijdte van dertig meter. Ik moet ergens in de tachtig worden, Doornroosje moet waardig gewekt worden als het park honderd jaar bestaat. En de draak moet pronken in de vijver. En daar is zij weer, we maken lol, we hebben het zalig in het park, alles kan en alles mag. Alles kon en alles mocht. Pas op voor de D.A.W., alles moet volgens de regels, we houden je in de gaten hoe zelfstandig of zelfredzaam je ook bent. We rapporteren alles. De Dienst Algemeen Welzijn waakt over jouw veiligheid, je gedachten en ideeën. En toch wat niemand, niemand weet, wat niemand mij heeft vertelt..... ik weet het. En ik verwacht elk moment een helder antwoord, al ben ik tussen waken en droom. Het orgel speelt en hij maakt hem, prachtig afgewerkt en levensecht. En vele tinten groen laten bekende en onbekende dingen zien. Kinderen zwieren en zwaaien, donkere ogen kijken me aan... en ik verlang. Waar blijft die vreemdeling die ik het beste ken ?
Hoe moet je zo'n abstracte soep nu concreet vertellen ? Welke bewoordingen geven de juiste gedachten weer ?
Is het een verlangen naar wat was of naar wat komt of wat nooit geweest is en ook nooit komen zal ? En waarom zijn juist hij en zij zo op de voorgrond ?
Of weet ik ergens diep van binnen de antwoorden wel, maar kan ik ze niet gewaar worden, worden ze door iets belemmerd ?
En als ik het zo nalees, staat er weinig en toch zo ontzettend veel in dit kleine stukje gedachten. Blijheid, ongenoegen, boosheid en verdriet. En een groot verlangen naar....
De vaagste blog ooit, maar toch wel de meest vertellende.
Er komen regels in voor uit boeken van Tonke Dragt, Toren hoog en mijlen breed. En, Ogen van tijgers.
Geen idee hoe ik deze blog moet afsluiten..
Ik zeg gewoon gedag en tot een volgende keer (smiley)
Mijn gedachten worden begeleidt door muziek uit de Efteling. Deze muziek: http://www.youtube.com/watch?v=CkYxNctkvU8
Ik ben ook bezig met mensen die er niet meer zijn, eentje is er wel, maar die is toch afwezig door ziekte en de ander is mijn vader en die is al dertien jaar dood. Natuurlijk zijn er ook andere mensen bij, maar deze twee mensen voeren de boventoon. En dicht naast me speelt mijn moeder mee, die ook al enkele dagen met vreemde gevoelens loopt.
Als een soort telepathische band, wat hangt er boven ons hoofd ? Wat is er aan de hand ? En ik verlang, verlang naar wouden, waar in vlammen roze en goud, verbrandend en herrijzend de Feniks zich ophoudt. Maar ook de wouden en de bossen, vol met groen en gras. Waar tijgers sluipen en jagen. Waar rollercoasters tussen de bomen razen, looping in en uit, door kurkentrekkers en scherpe bochten. Verlangen naar de Efteling, verlangen naar huis, naar Slagharen. Het reuzenrad, de monorail en Lang Nek die alles in de gaten houdt. Maar ook naar mijn draak, vijfenzeventig meter hoog met een vleugel spanwijdte van dertig meter. Ik moet ergens in de tachtig worden, Doornroosje moet waardig gewekt worden als het park honderd jaar bestaat. En de draak moet pronken in de vijver. En daar is zij weer, we maken lol, we hebben het zalig in het park, alles kan en alles mag. Alles kon en alles mocht. Pas op voor de D.A.W., alles moet volgens de regels, we houden je in de gaten hoe zelfstandig of zelfredzaam je ook bent. We rapporteren alles. De Dienst Algemeen Welzijn waakt over jouw veiligheid, je gedachten en ideeën. En toch wat niemand, niemand weet, wat niemand mij heeft vertelt..... ik weet het. En ik verwacht elk moment een helder antwoord, al ben ik tussen waken en droom. Het orgel speelt en hij maakt hem, prachtig afgewerkt en levensecht. En vele tinten groen laten bekende en onbekende dingen zien. Kinderen zwieren en zwaaien, donkere ogen kijken me aan... en ik verlang. Waar blijft die vreemdeling die ik het beste ken ?
Hoe moet je zo'n abstracte soep nu concreet vertellen ? Welke bewoordingen geven de juiste gedachten weer ?
Is het een verlangen naar wat was of naar wat komt of wat nooit geweest is en ook nooit komen zal ? En waarom zijn juist hij en zij zo op de voorgrond ?
Of weet ik ergens diep van binnen de antwoorden wel, maar kan ik ze niet gewaar worden, worden ze door iets belemmerd ?
En als ik het zo nalees, staat er weinig en toch zo ontzettend veel in dit kleine stukje gedachten. Blijheid, ongenoegen, boosheid en verdriet. En een groot verlangen naar....
De vaagste blog ooit, maar toch wel de meest vertellende.
Er komen regels in voor uit boeken van Tonke Dragt, Toren hoog en mijlen breed. En, Ogen van tijgers.
Geen idee hoe ik deze blog moet afsluiten..
Ik zeg gewoon gedag en tot een volgende keer (smiley)
Reacties
Een reactie posten